Een zeer fanatieke basketbalster; dat is hoe de 23-jarige Jans van de Ven omschreven mag worden. Als speler is ze echt een teamplayer. Ze vindt het fantastisch om haar teamgenoten te zien scoren en schitteren. Op trainingen komt dat ook naar voren; dat ze wil trainen om dat eruit te halen.

Van turnen naar basketbal

Ooit combineerde Jans twee sporten tegelijk. Dat vond plaats op dezelfde locatie, en als basketbalster haalt ze daar nu ook de voordelen mee uit. “Vroeger heb ik altijd geturnd,” vertelt Jans. “Het was op een gegeven moment zo dat ik van zes uur tot zeven uur moest turnen, en later in de avond van zeven tot acht uur moest basketballen. Dat alles vond plaats in dezelfde sporthal in Bladel, dus van hal 1 moest ik naar de volgende hal om te gaan basketballen. Mijn vader heeft vroeger ook gebasketbald, waar ikzelf wel heel enthousiast over was. Na één training was ik gelijk verkocht. Bijna iedereen van mijn familie heeft in de regio Bladel gebasketbald.”

Het turnen heeft haar veel wendbaarheid gegeven. Jans kan dat nog steeds gebruiken voor deze sport. “Uit turnen heb ik zeker wat voordelen als basketbalster kunnen halen. Het heeft mij veel gebracht op motorisch vlak, en dat zie je ook terug in het spel.”

Prachtige start in Bladel

Zoals gezegd; Jans heeft veel waarde aan teamcohesie. Dat is haar voornaamste focus. “Vooral in de onder 18 competitie bij Almonte hebben we als team mooie resultaten behaald. Iedereen zag je op haar manier na een gewonnen wedstrijd steeds beter worden. Dat vond ik echt enorm mooi. De groei als team is denk ik het mooiste wat je als resultaat kan terugzien.”

Jans begon met basketballen bij BC Bladel. Daar waren ze al snel uit over de potentie van haar. “Mijn toenmalige coach in Bladel was gelijk overtuigd dat basketbal het voor mij zou zijn. Op de eerste training moest ik een lay-up lopen, iets wat als klein meisje een behoorlijke opgave is. Ik weet nog dat ik toen een lay-up met de bal achter mijn rug om uitvoerde, op acht jarige leeftijd. Zo is het voor mij ontstaan, en BC Bladel is een fantastische club om te kunnen starten.”

Bijzondere tijden met Almonte

Jans ging het landelijke niveau aan in Eindhoven. Almonte gaf haar een enorm mooie tijd. “Het was natuurlijk enorm spannend om de overstap te maken naar Almonte. Coach Margreet van Putten zorgde voor een fantastisch warm welkom zodat we overal zo snel mogelijk bij betrokken konden zijn. Dat is absoluut gelukt, want in alle jaren bij Almonte hebben we allerlei toernooien in het buitenland mogen spelen; een toernooi in Polen, Luxemburg, Oostenrijk en WK’s in Kroatië, Frankrijk en Cyprus. Dat waren echt een van mijn grootste hoogtepunten! Vandaar dat ik ook ruim 12 jaar bij Almonte betrokken ben geweest. Het voelde steeds meer als een familie waar ik heel warm werd ontvangen.”

Groei is wat Jans heeft teruggezien bij veel meiden, inclusief haarzelf. “Veel meiden waar ik in de jeugd tegen heb gespeeld spelen nu op het hoogste niveau en ook zelfs in het buitenland. Het was heel mooi om de groei en ontwikkeling als persoon mee te maken. Spelen op landelijk niveau geeft enorm veel discipline om alles zo goed mogelijk te combineren. Je hebt veel mensen om rekening mee te houden, ook om samen tot een overwinning of kampioenschap te komen. Zoiets doe je niet in je eentje. Iedereen is daarbij betrokken, iets wat ik ook als enorm belangrijk heb beschouwd.”

Successen met Almonte

Dat ze is gegroeid mag wel gezegd worden. In de hogere lichtingen beleefde Jans met Almonte mooie successen. “In 2016 zijn we met onder 18 van Almonte Nederlands kampioen geworden met Margreet als coach. Dat was fantastisch om zoiets te behalen! Landslake Lions had altijd een sterk team staan, enorm lastig om tegen te spelen. Het ging enorm gelijk op, maar uiteindelijk kwamen we door een aantal driepunters op voorsprong. Op zo’n leeftijd maak je alles veel intenser mee tijdens zo’n finale, iets wat ik graag zou willen overdoen! Later in 2018 behaalden we opnieuw de finale met Margreet haar zoon als coach, Daan de Heus. Toen met onder 20 opnieuw tegen Landslake Lions. De finale in Zwolle was de tweede wedstrijd na mijn voorste kruisband reconstructie, een flinke binnenkomer dus. De verbinding en het samen met elkaar bereiken was er allemaal. We hebben als team de afgelopen jaren zoveel meegemaakt, en zoiets leidt uiteindelijk tot iets enorm moois. In het begin was spelen in de onder 20 Eredivisie heel zwaar, maar we vonden onze weg steeds beter. Hierdoor kwamen we dus opnieuw in Zwolle te staan, doordat we als team enorm naar elkaar gegroeid zijn.”

Nieuwe uitdagingen in Den Bosch