Het is wat; kampioen van België zijn! Liese De Vooght (bovenste foto) en Eva Van Gils (onderste foto) zijn twee toptalenten van Kangoeroes Mechelen, en weten sinds afgelopen seizoen wat het is om bij de top van België te horen. Van deze twee talenten gaan we nog veel moois terugzien de komende tijd! Foto's: FIBA Europe

1.  Introduceer jullie zelf eens, wie zijn jullie?

“Ik ben Liese De Vooght, 19 jaar en ik basketbal sinds mijn vierde. Deze passie heb ik van mijn ouders meegekregen, en heb vroeger altijd met een bal gespeeld. Het is er zo van gekomen door wedstrijden te kijken, en hard blijven werken tot waar ik nu ben.”

“Ik ben Eva Van Gils, 19 jaar en speel ook vanaf mijn vierde jaar basketbal. Vanaf het begin heb ik een lange tijd bij Antwerp Giants gebasketbald, en twee jaar geleden maakte ik de overstap naar Sint-Katelijne-Waver en naar Kangoeroes gegaan.”

2.  Wat maakt basketbal jullie passie?

Liese: “Basketbal is een teamspel, en dat maakt het enorm leuk. Als het zelf wat minder goed gaat heb je een team die het spel kan opvangen. De spanning die je dan creëert geeft aan de andere kant een kick waardoor je er helemaal in kan opgaan.”

Eva: “We spelen al een lange tijd basketbal waardoor deze passie een deel van je leven is geworden. Je steekt er veel moeite en tijd in. Het team wordt echt je familie waardoor het alles voor je wordt: je lust en je leven.”

3.  Wat voor type speelsters zijn jullie?

Eva: “Ik speel op de guard, en daarbij ben ik een speelster die het leuker vindt om een assist te geven in plaats van zelf voor de score te gaan.”

Liese: “Vanuit een goede defensieve actie kan ik enorm veel energie krijgen. Ik ben iemand van het harde werker, en iemand die zich in elke kans om de bal in bezit te krijgen mij kan vastbijten om deze kans te benutten.”

4.  Is er een speler waar jullie naar op kijken?

Eva: “Ik kijk echt op naar Julie Allemand, en vroeger ben ik altijd geïnspireerd geweest door Kobe Bryant en LeBron James.”

Liese: “Bij mij was het vroeger altijd Ann Wauters geweest. Waar ik inmiddels ook erg naar op kijk is Antonia Delaere. Ondanks twee zware knieblessures blijft ze steeds beter worden, en ze speelt ook op de small forward positie.”

5.  Hoe was het om voor het eerst te basketballen?

Eva: “Dat was voor het eerst bij Giants, wat wel heel lang geleden is geweest. Ik heb mij altijd enorm thuis gevoeld, en dat voelt het nog steeds als ik daar kom. Het is een enorm toffe club, en op latere leeftijd ben ik ook landelijk gaan spelen. Daar heb ik enorm veel bijgeleerd, en het heeft mij de mogelijkheid gegeven om steeds meer door te groeien tot waar ik nu zou zijn. Sint-Katelijne-Waver heeft mij enorm goed ontvangen, ook coach Arvid Diels. Hierdoor is de overstap ook goed verlopen, en ik genoot er veel meer van en haalde alles uit alle kansen die ik kreeg.”

Liese: “Ik begon bij BBC Hansbeke, dichtbij mijn huis. Van daaruit heb ik meegedaan aan landelijke selecties en ben ik op de topsportschool gegaan. Op landelijk niveau spelen was dan ook een must vanaf dat moment, en toen ben ik voor Racing Brugge gaan spelen aangezien de topsportschool zich daar bevond. Nadat zij geen team meer hadden kon ik niet onder 16 spelen met de jongens, dus ging ik naar KBOB Bredene-Oostende. Daar combineerde ik spelen met de jongens en met meisjes onder 16. Pas daarna ging ik naar Sint-Katelijne-Waver en dus bij Kangoeroes. Bij SKW heb ik in de vierde middelbare al mee mogen trainen met de eerste ploeg, en van Arvid heb ik echt enorm veel geleerd.”

6.  Jullie kwamen allereerst afgelopen seizoen in de bekerfinale terecht met Kangoeroes. Hoe zou je zo’n finale omschrijven?

Eva: “Een onbeschrijfbare ervaring, de beker winnen! De sfeer was enorm feestelijk, en het was een hele mooie teamprestatie!”

Liese: “Iedereen was enorm blij, en we kregen allemaal speelminuten. Dat maakt het bijzonder; dat je het allemaal hebt mee mogen maken. Na mijn blessure is zoiets extra fijn om bij zo’n prestatie aanwezig te mogen zijn.”

7. Hoe was het om in de finale van de Eerste Klasse te staan tegen de traditiegetrouwe kampioen Castors Braine?

Eva: “Het was een heel zot gevoel. De zaal zat helemaal vol, iets wat we nog nooit hadden meegemaakt. Het winnen van een match was fantastisch, als een team dat we zoiets gepresteerd mogen hebben. Je werkt een heel jaar naar zoiets toe, en het voelde als een enorme beloning om zo’n mooi einde te mogen meemaken.”

Liese: “Het was ook een immens spannend verloop. Het stond natuurlijk 1-1 in de serie, en een tweede gewonnen wedstrijd zou betekenen dat je kampioen wordt. Die derde wedstrijd is allesbepalend, en om juist daarom tegen Castors Braine te spelen lijkt het uitdagender. Zij zijn zulke wedstrijden gewend om te spelen. Dat vergt nog meer karakter, en iedereen was dan ook erg emotioneel toen het ons eenmaal was gelukt.”

8.  Kampioen worden van België, wat doet zoiets met jullie?

Eva: “Zoals ik daarvoor al zei: onbeschrijflijk! Zo voelt het helemaal als je zoiets voorheen nog nooit hebt meegemaakt. Iedereen is zo blij en feliciteert je de hele tijd. Dat gevoel van erkenning is geweldig!”

Liese: “Diezelfde avond dat wij kampioen werden, werd mijn broer ook kampioen. Het was dus dubbel feest, dus beter kon het niet!”

9.  Ook zijn jullie jeugdinternationals van de Belgian Cats geweest. Hoe was het om zoiets voor de eerste keer mee te maken?

Eva: “Het was een hele toffe ervaring, iets wat ik voorheen nog nooit had gedaan. Spelen tegen andere landen van dezelfde leeftijd had iets heel magisch, en we hebben enorm veel bijgeleerd. Ondanks dat we niet hoog zijn geëindigd, vind ik dat we gaandeweg het toernooi als team meer zijn gegroeid. Daardoor sluit je zo’n EK veel beter af.”

Liese: “Mijn eerste keer was een tijdje terug met onder 16. Dat was op dat moment heel magisch; spelen tegen andere landen. Ik heb veel landen kunnen zien in de tijd als jeugdinternational, en voor je land uit mogen komen en het volkslied zingen is prachtig!”

10.  Zullen we jullie terugzien namens de hoofdmacht van de Belgian Cats?