In 2003 is Molly McDowell voor het eerst naar Nederland gekomen om te basketballen bij BV Lely in Amsterdam. Ze vond het een geweldige tijd in de Apollohal, waarna ze na één seizoen naar Oberhausen in Duitsland is gegaan. Later in 2008 is ze teruggekomen naar Nederland, en nooit meer weggegaan. “Ik had nooit gedacht dat ik ooit bijzondere plekken op de wereld zou bezoeken vanwege basketbal!” Nou, reken maar dat Molly een bijzonder fanatieke basketbalster is, zowel speelster als coach. Juist deze vorm van fanatisme maakt haar bijzonder en inspirerend!

De drang om altijd beter te worden

Molly begon met basketballen toen ze 12 jaar was. Ook haar zus heeft gebasketbald. “Ik was veel bij haar wedstrijden aanwezig,” herinnert Molly zich. “De jongens konden hier in Amerika beginnen met basketbal toen ze negen jaar waren, maar ik moest nog een tijdje wachten. Uiteindelijk was het moment daar dat ik kon spelen, en ik was gelijk helemaal verkocht; vanaf het eerste moment! Mijn passie bestond één en al uit basketbal. Bij ons thuis hadden we geen basketbalveld, wel een eindje verderop. Dat veldje was gebouwd op steen, en daardoor heb ik mijn dribbelwaardigheden ontwikkeld, vaardigheden die ik tot op het laatste moment goed heb weten te gebruiken.”

Overwinnen, sterker worden en inspireren. Als we deze componenten naast elkaar zetten, schetsen we inderdaad het beeld wat Molly altijd uitstraalt. “Naast dat ik talent had voor basketbal had ik altijd de drang om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Ik kon altijd beter worden, aangezien er nooit een moment was waarbij ik dacht dat ik uitgeleerd was. Sterker worden was steeds mijn hoofddoel. Toen ik jong was heb ik ook gevolleybald en gesoftbald. Nadat ik thuiskwam van deze sporten was ik altijd tot laat met een basketbal in mijn handen bezig. Het heeft mij altijd achtervolgd, ook later op college. Waar veel van mijn vrienden tot laat uitgingen, hield ik mij altijd bezig met basketbal.”

Spelen in een oranje tenue, het kon later gewoon niet anders zijn!

“Ik ben opgegroeid in Fillmore, waar ongeveer 300 mensen wonen. Mijn school was een aantal kilometers verderop in Nokomis. We hebben wedstrijden gespeeld tegen teams in onze stad, in totaal vijf teams. Dat betekende dat het seizoen bestond uit vier wedstrijden. We speelden één weekend in de maand. Het grappige daarvan is dat ik in het team zat met de oranje tenues (de teams hadden geen namen). Toepasselijker kon het haast niet zijn dat ik later naar Nederland ben gekomen!

Ik was ‘miss basketball’ in Illinois, wat inhield dat je de beste speelster was. Ik werd door veel scholen gevraagd om te spelen, en ik keek ernaar uit om voor Southern Illinois te spelen. De coaches en mijn teamgenoten vond ik heel leuk, en ze zijn heel succesvol geweest. Ik heb veel van mijn vrienden daar ontmoet, hoewel we veel hadden verloren. Ik wil altijd winnen, en dat was best moeilijk.”

Voor het eerst naar Nederland

Het begin van een carrière in Europa stond Molly in 2003 te wachten. Landskampioen BV Lely Amsterdam haalde haar binnen, en zij bleek een geweldenaar te zijn voor het team. “Het was geweldig, en totaal niet wat ik verwachtte! Ik vertelde aan veel mensen dat ik ergens in Europa zou gaan basketballen waar ze, wat ik dacht, enorm grote stadions zouden hebben. Ik kwam in de Apollohal terecht, wat totaal anders was dan dat ik mij had voorgesteld. Ondanks dat hield ik gelijk van deze plek! Ik houd van het feit dat ik mij ook kon focussen op het leven naast basketbal, aangezien we drie keer per week trainden. Alles was daarvoor altijd volledig gefixeerd op basketbal, dus in Amsterdam was ik ook ergens anders mee bezig. Ik genoot van alles: de sport, de Apollohal, Amsterdam en had een geweldige eerste ervaring! Nederland werd al snel een tweede thuis voor mij.”

Van Oberhausen naar coachen

Molly was zoekende naar nog meer uitdaging. Hoe kan het ook anders met haar potentie en fanatisme. “Duitsland leek me de plek om nog meer uitdaging aan te gaan. In Oberhausen had ik een geweldige ervaring om de finale te spelen tegen Wasserburg. Deze finale ging met 4-0 naar de Wasserburg. Ik ging daarna terug naar Amerika, waar ik had kunnen spelen voor de development league voor de WNBA. Dat leek mij ideaal, in Amerika basketballen en mijzelf nog meer ontwikkelen. Drie weken voor het seizoen begon, ging het team failliet. Vanaf dat moment was ik mij serieus aan het afvragen wat ik zou moeten doen. Ik besloot om naar het free agent trainingcamp te gaan. Daar ontmoette ik Sue Ramsey, en ze vroeg aan mij of ik samen met haar coach wilde worden van het Ashland University basketbalteam. Ik wist op dat moment niet wat ik anders zou doen, dus ik ging naar Ohio. Ik was daardoor drie jaar in Amerika.”

Terug naar Nederland, en deze keer voor langere tijd in Landsmeer

Molly haar spel in Nederland was door niemand vergeten. Hoe mooi was het om haar later nog eens in Nederland te zien! “Nadat ik was weggegaan uit Nederland heb ik altijd contact gehouden met Laki Lakner. Het was rond april 2008 dat Laki mij een e-mail stuurde waarin hij zei dat hij terug zou gaan naar Nederland om Probuild Lions te coachen. Hij vroeg of ik weer terug wilde komen naar Nederland. Ik hoefde daar niet lang over na te denken. Ik miste het, en ik dacht dat ik nooit meer de kans zou krijgen. Het was zo overweldigend om weer aan de slag te gaan, hoewel ik veel geblesseerd raakte toen ik terug kwam. Mijn fysio vertelde mij dat het volgend jaar beter zou gaan. Landsmeer werd echt mijn tweede thuis, samen met Amerika. Kampioen worden was natuurlijk geweldig! Het duurde even voordat ik dat weer kon meemaken, en het was helemaal mooi om het in Landsmeer mee te maken. Op dat moment voelde niets beters dan dat.”

Opnieuw in actie namens Landsmeer

Ondertussen is Molly McDowell al een tijdje coach bij Orange Lions Academy. Toch kwam het er weer van dat zij als speelster op het veld zou staan, afgelopen seizoen nog! “Het was in het begin meer een grap. Ik praatte met Lindsay Pengel. Ze vroeg mij om haar te helpen, aangezien ze op de point guard ergens tegenaan liep. Na de wedstrijd sprak ik Marlous Nieuwveen over dat ik met Lindsay de video-analyse zou doornemen. Marlous zei gelijk dat ik ook zou kunnen meetrainen. Eerst dacht ik ‘echt?’, en ik overwoog het. Hierdoor ben ik toch weer overstag gegaan om te spelen. Er is geen mooiere plek om te zijn dan op het basketbalveld. Het was weer een leuk moment!”

Coach bij Orange Lions Academy

Zoals gezegd, Molly is op dit moment fulltime coach in Amsterdam. Haar passie wil ze overbrengen op een groep potentiële talenten. “Tijdens het eerste jaar dat ik bij Orange Lions Academy speelde, toen nog CTO geheten, coachte ik het dames 1 team op het hoogste niveau van Nederland. Het team bestond uit veelal 18-jarige meiden, en we wonnen wedstrijden tegen Amazone Utrecht. De andere wedstrijden resulteerden in grote nederlagen. Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht om als coach hier in Nederland aan de slag te kunnen, want er is weinig plek om fulltime aan de slag te gaan. Op dit moment coach ik voor het zesde seizoen. We hebben hele leuke tijden hier gehad, en we hebben meiden de gelegenheid gegeven om te zijn wie zij willen. Deze talenten willen we de grootste mogelijkheid geven om hun droom en hun basketbalcarrière na te jagen!”