De 19-jarige Yuna Klamer (links) speelt al sinds haar negende basketbal. Sinds onder 14 is ze altijd op het hoogste niveau gaan spelen. Bij DAS in Delft is ze begonnen, vervolgens is ze één jaar naar Lokomotief Rijswijk gegaan, en daarna weer teruggegaan naar DAS. Daar heeft ze nog één jaar bij de jongens in de onder 16 competitie gespeeld. Nu speelt Yuna bij het onder 21 team van Lokomotief, samen met het dames 1 team van CobraNova in Voorburg in de Promotiedivisie.

Milua Klamer (14 jaar, rechts) basketbalt sinds ze zeven jaar is. Ze heeft altijd bij DAS gespeeld, en sinds vorig jaar heeft ze een dubbele licentie met Lokomotief en DAS. Dit jaar is ze helemaal overgegaan naar Lokomotief. Ze heeft in de onder 14 ook met jongens meegespeeld en verder altijd landelijk gespeeld. Milua speelt nu bij Lokomotief onder 18 en is bankspeelster in het onder 21 team. Het is het eerste seizoen dat Yuna en Milua samen in het team spelen!

Kennismaking met de basketbalsport

Basketbal speelt een rol van betekenis binnen de Klamers. Hierdoor was het voor zowel Yuna als Milua niet moeilijk om een sport te kiezen. “Onze moeder heeft vroeger gebasketbald, en later ging ze op een gegeven moment meedoen met de recreanten op zondag,” vertelt Yuna. “Ik ging toen ook een paar keer kijken daar. Er waren ook trainers van de instroomgroep. Zij zeiden dat als ik het leuk zou vinden dat ik zo mee kon doen.”

“Ik ging altijd kijken bij het Yuna haar trainingen, met twee broertjes bij wie zij in het team zat,” herinnert Milua zich. “Er was iemand die zei, neem je de volgende keer basketbalschoenen mee, zodat ik jullie een beetje kan leren basketballen. Vanaf daar ben ik ingestroomd in de onder 10 en zo steeds doorgegaan.”

Yuna: “Je kunt altijd nieuwe dingen blijven leren. Het houdt nooit op, en het spel is vrij dynamisch en je kan altijd je energie erin kwijt. Het sociale gedeelte eromheen is ook echt geweldig.”

Milua: “Ja dat vind ik ook. Sinds dat ik bij Lokomotief speel leer ik gewoon heel veel meer. Ik speel nu ook met spelers die wat meer ervaren zijn. En ik speel, ik ben natuurlijk 14 jaar, maar ik speel in de onder 18 competitie; met oudere mensen en zij kunnen mij ook nog veel bijleren. Ik krijg daardoor steeds meer inzicht, en elke wedstrijd is anders. Dat vind ik juist heel leuk.”

Van onverwachte samenwerking tot succes op het veld

Een verrassende wending en onvoorziene samenwerking kwam tot stand bij de twee dames. Wat begon als spelen in verschillende teams bij Lokomotief veranderde dit seizoen in samenspelen en samengroeien. “Het was in eerste instantie helemaal niet de planning dat Milua en ik in hetzelfde team zouden spelen,” vertelt Yuna. “We kwamen ineens spelers tekort.”

Milua: “Ze hadden mij uiteindelijk wel nodig, dus mocht ik elke wedstrijd mee. We hadden eigenlijk helemaal geen verwachting van hoe het zou zijn om in hetzelfde team te spelen, aangezien we niet wisten of ik zou spelen. Gelukkig is het heel goed gegaan!”

Yuna: “DAS was vroeger veel groter, en heel breed wat betreft de jeugd. Bij Lokomotief was het gewoon een niveau hoger, dus toen konden we daar naartoe om sterker te worden. Beide clubs hadden ook een samenwerkingsverband, dus konden we heel makkelijk overstappen.

Spelen op landelijk niveau

Terwijl ze hun vaardigheden blijven aanscherpen en nieuwe mogelijkheden van het spel ontdekken, omarmen ze elke wedstrijd als een kans om te ontwikkelen. Hun vermogen om zich aan te passen aan omstandigheden en tegelijkertijd vast te houden aan hun kernwaarden heeft hen geholpen om successen te realiseren, zowel op als buiten het veld.

Yuna: “In het begin vond ik het wel zwaar om op landelijk niveau te spelen. Ik speelde pas met het onder 16 team op dat niveau. Je merkt naarmate je langer speelt dat je een andere rol krijgt in het team. Ik ben nu een basisspeelster, dus dat is wel het verschil. In het onder 21 team merkt je dat het niveau in de Eredivisie is echt veel hoger niveau dan in de landelijke onder 18 competitie. We spelen natuurlijk ook tegen mensen die in de dames Eredivisie spelen, dus nu merken we wel dat het echt fysiek zwaarder wordt.”

Milua: “Ik speelde altijd in een hoger team dan in mijn eigen leeftijdscategorie. Ik was het al gewend om fysiek de strijd aan te gaan. Toen ik landelijk ging spelen, vond ik het gelijk heel leuk, aangezien ik het al gewend was om op deze manier te spelen. Ik speelde vorig seizoen met een dubbele licentie; dus ik trainde één keer mee met Lokomotief en twee keer met DAS. Later ging ik twee keer meetrainen met Lokomotief. Ik leerde daar gewoon heel veel van. Je merkte dat het verschil qua niveau best wel groter werd. We stonden vorig jaar in de onder 18 competitie aan het begin in de middenmoot, maar we hadden uiteindelijk wel de Final 4 gehaald. De eerste wedstrijd tegen Landslake Lions was heel spannend, en die wonnen we ook nipt. Ik heb echt nog nooit zo'n heftige wedstrijd meegemaakt met al dat publiek. Het was echt bizar, die hele sfeer. Die wedstrijd voelde echt gelijk als een finalewedstrijd. De tweede wedstrijd was het wel jammer dat we die niet konden pakken.”

Individuele vragen

Yuna: dit jaar speel je ook met CobraNova in de Promotiedivisie, een team dat al een aantal jaar oprij kampioen is. Hoe zou je dat team omschrijven?

“Het team is echt een team. Ze spelen zo mooi samen, en ik werd ook meteen heel goed bij het team betrokken. Ik mag ook veel spelen. Ik ben een aantal keer een startende speelster geweest daar. Je merkt gewoon dat het een potentieel kampioensteam is.”

Milua: was jij vorig jaar in aanmerking gekomen voor potentiële deelname aan het onder 16 team van de Orange Lions?

“Ja, het was volgens mij voor het onder 15 team, maar ik was toen nog pas 13 jaar. Toen was ik net bij Lokomotief aangeschoven, en nog niet echt gegroeid tot waar ik nu ben. Ik moest nog echt heel veel leren. Ik wil het liefst gewoon mijn school hier afmaken. Er zijn genoeg wegen om richting het Nederlands team te gaan.”

Stel Milua dat je onderdeel zou zijn van het Nederlandse onder 16 team. Hoe zou je zoiets voor je zien?

“Het lijkt me heel gaaf om voor het eerst uit te mogen komen voor het Nederlands team. Voor de u15 en de u16 ben ik allebei uitgenodigd in de voorselectie. Dit heeft me nog meer gemotiveerd. Ik denk gewoon dat ik daar nog meer leer, gewoon op mijn positie, hoe ik beter kan opposten. Ik zou gewoon echt meer inzicht hebben, meer fysiek spel onder leiding van goede coaches ook.”

Yuna & Milua: jullie twee zijn zussen die een inspiratie kunnen zijn voor jong spelend talent. Wat zouden jullie jong talent mee willen geven om sterker te worden?

Yuna: “Ik denk dat je niet moet opgeven en dat je gewoon moet doen wat je het leukste vindt. Als je iets wilt bereiken, dan moet je weten dat het soms een lange weg is, soms met hobbels en kom je er daardoor niet altijd meteen. Toch zijn er echt heel veel opties.”

Milua: “Eigenlijk denk ik hetzelfde. Als je het echt leuk vindt, gewoon doorgaan en kan je er zeker komen.”

Jullie hebben afgelopen kerst het toernooi in Kortrijk gespeeld, een bekend toernooi voor jong spelend jeugd. Hoe heb je dat samen beleefd?

Yuna: “Het was heel gezellig met het team. We zijn zeker close geworden met het team. Je speelt tegen hele goede teams: topteams uit België, Frankrijk en mensen die daar echt heel hoog spelen. We hebben dan weliswaar niet gewonnen, maar ik vind dat we het wel goed hebben gedaan; zeker als team hebben we heel veel stappen gemaakt en zijn we heel erg gegroeid. Je leert gewoon omgaan met een ander soort fysiek spel.”

Milua: “Op een internationaal toernooi spelen is gewoon anders dan hier in de competitie. Je leert er altijd van, ook al is het zwaar. Zoals al eerder is gezegd: je moet niet opgeven. Je speelt ook vijf wedstrijden in drie dagen, wat een grote belasting is op je lichaam. Je traint er wel voor om dat aan te kunnen.”