Basketbal is niet zomaar een sport; het is een passie, een levensstijl en voor sommigen zelfs een familie-erfenis. Voor Lois Vrolijk en Roos Warmenhoven (foto links en rechts) is deze sport het kloppende hart van hun jeugd en jongvolwassenheid. Beide dames hebben hun eigen unieke reis door de basketbalwereld afgelegd, met uitdagingen, successen en grote ambities voor de toekomst. Dit artikel duikt in hun verhalen, vanaf de eerste dribbels tot aan de kampioenschappen, en hun dromen voor wat nog komt.

Familietradities en persoonlijke passie

Voor Lois Vrolijk was basketbal altijd een vanzelfsprekend onderdeel van haar leven. Haar hele familie basketbalde, vooral haar vader Karel Vrolijk, die een cruciale rol heeft gespeeld in haar sportieve ontwikkeling. “Mijn hele familie basketbalde eigenlijk, vooral mijn vader heeft daarin veel bijgedragen,” vertelt Lois. “Hij voetbalde eerst als kind en daarna is hij op basketbal gegaan, ook omdat het voetbal altijd werd afgelast door het weer. Mijn (half)broers hebben ook gebasketbald. Mijn moeder zat eerst op handbal, maar zij ging op een gegeven moment ook basketballen. Voor mij was het enigszins vanzelfsprekend dat ik ook op basketbal ging, omdat ik ook altijd ging kijken bij wedstrijden van mijn broers. Ook mijn vader speelde destijds nog, dus bij wedstrijden van hem ging ik ook kijken.”

Voor Roos Warmenhoven daarentegen was basketbal een nieuwe ontdekking in haar familie. Haar vader was een fervent waterpoloër, wat Roos eerst richting zwemmen bracht. “Ik heb daardoor ook meerdere diploma’s behaald, en dat bestond uit reddingszwemmen, maar ook balvaardigheidszwemmen,” vertelt Roos. “Hierdoor kwam het balgevoel er steeds meer in, en wilde ik ook gaan voetballen. Ik ben later gaan dribbelen met een basketbal, en mijn moeder heeft mij een beetje geholpen met het zoeken naar een basketbalclub. Zodoende belandde ik bij Flashing Heiloo. Sinds dat moment is basketbal alleen maar een groter onderdeel van mijn leven geworden.”

Basketbal als levensstijl

Voor beide dames werd basketbal een centrale rol in hun leven. Lois begon haar training op achtjarige leeftijd en merkte al snel hoe belangrijk de sport voor haar zou worden.

Lois: “Ik speelde op dat moment nog geen competitie, wel af en toe wat wedstrijdjes in de weekenden. Basketbal is een groot deel van mijn leven geworden. Dag in dag uit ben ik ermee bezig, waar ik zeker heel blij mee ben.”

Roos herinnert zich haar eerste ervaringen met basketbal als spannend, vooral omdat ze trainde met oudere jongens. Roos: “Ik kan me herinneren dat ik het in het begin spannend vond. Ik ging meetrainen toen ik zeven jaar was met de onder 10, met daar bijna allemaal onder 12 jongens. Zij waren toch wel een stuk groter. Dat is het eerste wat ik mij kan herinneren. Op een gegeven moment kwamen er meiden bij. Ik begon het op dat moment heel leuk te vinden, omdat je dan toch een beetje met je eigen groepsgenoten speelt.”

Ambities en ervaringen

Lois heeft grote ambities voor de toekomst en wil graag naar Amerika om daar de ervaring van spelen op college te beleven. “Of je daar veel gaat spelen, of je daar beter gaat worden dan hier, dat weet je natuurlijk nooit, want je weet nooit waar je terechtkomt. Ik wil gewoon heel graag die ervaring. Waar een wil is, is een weg, zegt mijn vader altijd. Ik denk dat het heel zwaar is, omdat het niveau daar natuurlijk gewoon hoger ligt. Het is meer fysiek daar, omdat het daar echt om fitheid gaat, hoor ik eigenlijk van iedereen.”

Voor Roos was het spelen met ervaren speelsters een spannende maar leerzame ervaring. “Als je ineens in het dames 1-team van Triple ThreaT terechtkomt met ervaren speelsters, dan is de druk gewoon hoger. Ik weet nog heel goed dat ik zo graag op het hoogste niveau goed wilde spelen en presteren. Zij zagen gelijk kansen in mij, en dat vond ik gewoon erg spannend. Ik vond het ook nog lastiger om te matchen met hun energie en hun mindset.”

Diverse successen

Beide dames hebben verschillende hoogtepunten meegemaakt in hun carrière. Lois vertelt over een spannende wedstrijd die hen in 2019 naar de finale van de onder 14 Eredivisie bracht. “We verloren de eerste wedstrijd in Amstelveen met tien punten verschil, dus we moesten met minimaal elf punten verschil thuis winnen. We stonden in het volgende duel achter bij rust. Je weet dat het dan heel moeilijk gaat worden. Ik kan mij niet meer goed herinneren wat er precies gebeurde allemaal. Ik weet nog dat wij op een gegeven moment in een flow zaten. We stonden op een gegeven moment voor, ondanks dat MBCA nog een driepunter erin gooide. Ondanks dat wonnen wij met 14 punten verschil in de Apollohal, waardoor wij naar de finale gingen.”

Wat Roos nog weet, is hoe zij met Flashing Heiloo het kampioenschap wist te winnen. “Met onder 16 werden we kampioen. Ik weet nog wel dat ik twee vrije worpen miste toen we één punt voorstonden, en dat ik daarna de laatste seconde die bal had. Dan win je ineens, en dan ben je zo blij met de meiden, vooral als je zo lang ernaartoe groeit.”

Uitkomen namens de jeugd van de Orange Lions

Afgelopen zomer kwamen Lois en Roos uit voor het Nederlands jeugdteam. Lois werd geselecteerd in het onder 18-team. “Het is echt niet normaal, maar vriendschap gecombineerd met basketbal is superleuk! De trip was ook geweldig! Het hele voortraject was ook al. Het is natuurlijk wel pittig, het Nederlands team, want je traint gewoon heel intensief. Het neemt veel tijd in beslag. Ik zat midden in mijn examenperiode, dus het was wel heel heftig, maar echt leuk. Ik leerde ook Laki als coach kennen, want ik had hem nog nooit als coach gehad. Hij was de coach van onze selectie, en Nadine Boesaart van Landsmeer was de assistent-coach. Dat klikte eigenlijk gelijk al. Het moment dat je hoort dat je bij de definitieve selectie zit, dat is natuurlijk heel magisch! Dat is waar je in de zomer naartoe werkt. Op de cruciale wedstrijden in de groepsfase na hebben we het zeker goed gedaan. We verloren één wedstrijd van IJsland, waardoor we eigenlijk niet meer eerste tot en met achtste konden worden. We gingen voor de maximale plaats, de negende plaats. Wij zijn uiteindelijk ook negende geworden.”

Het was een lange tijd de vraag of Roos wel met het onder 20-team kon spelen. Een bijzonder vreemde ontwikkeling vond plaats: eind 2022 besloot de bond het onder 20-team niet te laten inschrijven voor het EK in 2023. Daar kwam gelukkig verandering in, en met een prachtig slot. Roos: “Het is haast niet voor te stellen dat wij bijna niet naar het EK zouden gaan. Het feit dat je er heel erg rekening mee moet gaan houden dat het niet doorgaat is heel vervelend. Elke keer dat je dan hoop hebt, valse hoop, dat is gewoon echt lastig. Op een gegeven moment moesten we geld gaan regelen, dus dan ga je daar op focussen. We hadden een soort groep opgezet met de mogelijke speelsters die zouden kunnen spelen. Het ging steeds beter op gang komen, en het lukte ons om € 20.000 te regelen. Dat was heel bijzonder, dat wij dat moesten doen en ook voor elkaar kregen, maar je houdt er nog rekening mee dat het niet gaat gebeuren, want we waren natuurlijk te laat ingeschreven. Wanneer je dan hoort dat het toch gaat gebeuren, is gewoon geweldig! Ik begon als twaalfde man in de selectie, en tegen Tsjechië heb ik echt waanzinnig goed gespeeld. Wij hebben het heel moeilijk gehad toen wij in de halve finale hadden verloren van Duitsland. We raakten Hennie kwijt door een enkelblessure, en Iris ging ook door haar enkel. Er was een fysio van team Kosovo die naar ons is gekomen om Iris haar voet te verzorgen, zodat ze weer mee kon spelen. Het feit dat wij uiteindelijk brons wisten te winnen, maakte alles toch nog goed!”