In zeven jaar tijd bereikt Sofie Bruintjes de uitdaging van haar dromen. Via Zwolle en Amsterdam is ze in aanmerking gekomen bij Rider University en zal ze haar basketbalcarrière voortzetten bij de Rider Broncs. Sofie kijkt met heel veel prachtige herinneringen terug naar haar tijd bij Zwolle en Amsterdam, waar enorm hechte vriendschappen ontstonden. Op dit moment is nu 18-jarige Sofie in Amerika, naast basketbal ook bezig met haar studie Engelse taal en literatuur.

Het begin in Zwolle

Toen Sofie naar de middelbare school ging, begon ze aan haar eerste selectie training. Op dat moment was ze al een behoorlijk lange speelster van bijna 1m80. Tegenwoordig is Sofie 1m93, waardoor ze de afgelopen jaren in de Nederlandse competities vaak overheerste in het gemiddeld aantal rebounds en blocks. “Toen ik voor het eerst begon met basketbal, kon ik nog niet heel makkelijk met mijn lengte omgaan. Mijn armen en benen gingen alle kanten op en ik beschikte nog niet over een echte oog-handcoördinatie. Ik was toen ik vlak voor de sporthal stond enorm zenuwachtig. Mijn eerste uitdaging was om bij de Basketbal Academie in Zwolle te spelen. Toen ik daar eenmaal op het veld stond, voelde ik gelijk een enorm fijne sfeer en alle zenuwen namen geleidelijk af. Ik wist dat ik deze sport wilde gaan doen en daarin alleen maar in wilde groeien. Het was echt fantastisch om zo’n welkom gevoel te krijgen.”

De eerste stap was gezet, en nu dus door! Dat doorgaan was voor Sofie zeker weggelegd. “In één schooljaar tijd ben ik iets van 15 centimeter gegroeid. Daardoor ben ik in het eerste jaar dat ik basketbalde enorm gaan trainen op mijn lengte en motoriek. Ik had vaak last van blessures vanwege het verschil in mijn spel en mijn lengte. Allereerst wilde ik dat basketbal met mijn lengte hand in hand zou gaan. In het tweede jaar kreeg ik een nieuwe trainer: Cyril Weerkamp. Hij heeft mij enorm veel bijgeleerd zoals schieten en mijn postmoves onder de basket en dat deden we elke donderdagochtend. Ik kreeg hierdoor ook mijn eigen speelstijl die ik verder kon creëren. Ik trainde veel met lange spelers zoals Celine Dupont en Kevin Schutte. We hadden een groep van verschillende niveaus waardoor ik wist wat ik leerde en waar ik naartoe wilde.”

Veel geleerd van Joe Burton en Noah Dahlman

Sofie is in Zwolle ook vaak naar wedstrijden op het hoogste niveau van Landstede Hammers gaan kijken. Rond de periode dat zij begon met basketbal, ging Landstede ook beter basketballen waardoor zij steeds beter de weg richting de top van de Dutch Basketball League vonden. Sofie heeft van een aantal spelers enorm veel geleerd. “Ik heb veel geleerd van Amerikaan Joe Burton. In de tijd dat hij bij Zwolle speelde kwam hij vaak bij ons over de vloer. Naast basketbal heeft hij mij ook andere dingen bijgeleerd. Ik was vroeger vaak boos of gefrustreerd als iets op het veld niet wilde lukken. Joe vroeg bijvoorbeeld aan mij wat er erg zou zijn als ik een vrije worp zou missen. Het spel gaat gewoon door en de volgende gooi je er wel gewoon in. Dus in dat opzicht heeft Joe mij ontzettend veel geleerd en is mij echt wel bijgebleven als iemand die mij inspireerde. Waar ik ook veel van heb geleerd is Noah Dahlman. Zo’n speler als hij wil ik ook later worden. Ik heb geholpen bij een aantal clinics van hem, en daarin zag je echt zijn passie voor het spel en dat hij echt gaat voor het team in plaats van in zijn eentje. Dat vond ik ook fantastisch om te zien, en dat is ook precies waar ik naartoe wil gaan.”

Grote stap voorwaarts richting Orange Lions Academy

Sofie heeft zichzelf in de kijker gespeeld bij Zwolle. Begin 2017 kreeg ze van Orange Lions Academy (OLA) de uitnodiging om een basketbaltraject te starten, om haarzelf te prepareren als topsporter. “Ik was echt enorm blij toen ik eenmaal die uitnodiging ontving! Ik wist wat OLA inhield en dat dat traject echt de weg zou zijn om mijn droom te verwezenlijken. De enige reden waarom ik niet gelijk ja zei, was omdat ik het wel spannend vond om alleen uit huis te gaan. Dat stond uiteindelijk mijn beslissing niet in de weg. Vanaf dat moment wist ik gelijk dat ik vanaf seizoen 2017/2018 in Amsterdam zou wonen, en daar heb ik echt geen moment spijt van gehad. Ik heb veel geleerd van diverse tegenstanders, zoals bijvoorbeeld Lynn Tamis die een hele sterke center is geweest bij Den Helder.”

Van Zwolle naar Amsterdam.

Prachtige start met groeiende teamchemie

Met zoveel instromers is het wennen om gelijk een groep te worden. Gaandeweg het seizoen ontstonden al hechte vriendschappen. “We speelden allereerst in Den Helder een oefenwedstrijd. Ik was in het begin best zenuwachtig. We kenden elkaar nog totaal niet en we hadden een heel jong team. Die oefenwedstrijd zelf hadden we nipt verloren, maar een week later moesten we onze eerste competitiewedstrijd spelen in en tegen datzelfde Den Helder.  In die wedstrijd stonden we 14 punten achter met nog vier minuten te gaan. We kwamen langzaam terug en toen schoot Floor Toonders de buzzer beater raak die ons naar een verlenging hielp en uiteindelijk ook een overwinning. Vanaf dat moment wist ik dat we echt een hele speciale groep zijn en ontstond er een nog sterkere band, zowel binnen het veld als buiten het veld. Het zou het begin van een prachtige periode zijn bij OLA! Dat seizoen zijn we vijfde geworden waardoor wij net niet de Final Four haalden. We waren als groep nog vrij onervaren en jong, maar we wisten zeker dat wij na dat seizoen in staat zouden zijn om toe te slaan naar prachtige tijden.”

Een seizoen vol prijzen

Sofie haar verwachting kwam uit. In haar tweede seizoen bij OLA viel alles op z’n plaats. OLA was in de onder 20 competitie niet te verslaan. De enige nederlaag kwam tegen Batouwe uit Bemmel, maar vervolgens richtte OLA zich op het behalen van verschillende prijzen. “Het was geweldig,” aldus Sofie. We kenden elkaar inmiddels heel goed. We wisten wat de coaches van ons verwachtten, maar de coaches wisten ook wat wij van hen verwachtten. De sfeer in het team was zo fijn en daar kwam niks tussen. Iedereen begreep elkaar en we vochten ook voor elkaar voor overwinningen. We wonnen de beker door een schot in de buzzer van Lotte Sant, en later ook het kampioenschap. Ook Europees hebben we kunnen laten zien wie we zijn. We eindigden vierde in de European Girls Basketball League. Dat was niet het resultaat waar we voor speelden, maar we hebben wel kunnen laten zien dat we als team niet te stoppen waren. We waren niet tevreden met een reguliere overwinning. Naarmate het seizoen vorderde wonnen we wedstrijden met nog grotere verschillen. Ik denk dat dat uiteindelijk de kracht van ons team was.

Daar is ze dan, in de Verenigde Staten!