Seizoen 2018-2019 was voor het onder 14 team van MBCA Amstelveen eentje om nooit te vergeten. Na een zeer succesvol regulier seizoen kwam het aan op de Final Four tegen BC Apollo Amsterdam, waarin zij na twee wedstrijden zich niet plaatsten voor de finale. Voor de nu 14-jarige Max Groeneveld was dit het eerste jaar dat hij op landelijk niveau basketbal speelde in Amstelveen. Die lichting is een zeer sterke lichting gebleken wat een belofte kan zijn voor de toekomst! Laten we eens ingaan op wie Max is en wat hij ons meer kan vertellen over zijn ervaring binnen basketbal.

Van regionaal naar landelijk

Max was pas vijf toen hij begon met basketbal trainingen. Hij raakte geïnspireerd door deze sport door het bekijken van wedstrijden van zijn vader Han. “Als mijn vader met zijn team moest spelen, ging ik ook met een bal stuiteren, aangezien er allemaal ballen lagen. Zodoende begon ik de hele tijd te dribbelen, en dribbelde bijna nog het veld op waar zij hun wedstrijd speelden. Ik vond het helemaal fantastisch! In het weekend was ik altijd in de hal te vinden. In feite ben ik opgegroeid met een bal in mijn handen. Mijn vader heeft in Amsterdam bij de Canadians gespeeld, en mijn doel is om beter te worden dan mijn vader!”

De eerste stappen richting een toekomstplan

Voordat Max ging spelen bij MBCA heeft hij bij Flashing Heiloo gespeeld. Daar is hij met zijn team een aantal keer kampioen geworden. “Ik ben zes of zeven jaar in actie gekomen bij Flashing Heiloo. Ik heb daar met veel plezier gespeeld. De trainingen waren leuk, en ik kreeg vrij veel speelminuten. Bij Flashing Heiloo hebben we drie jaar op het hoogste niveau van Noord-Holland gespeeld. Ik ben daarna naar MBCA Amstelveen gegaan omdat ik hoger wilde gaan spelen, want dat zou mijn eerste stap zijn richting mijn droom.”

In actie namens Flashing Heiloo.

Tandje bijschakelen, en tegenstanders in het vizier houden

Met de jaren heeft Max op verschillende posities gespeeld. “In Heiloo was ik een point guard. Ik bracht de bal altijd op. Ik ben langer en sterker geworden, waardoor ik van spelpositie ben veranderd. Momenteel speel ik als shooting guard of small forward. Ik heb altijd wel een goed schot gehad. Momenteel train ik ook gericht op mijn beweging,  kracht en uithoudingsvermogen.” Het maakt niet uit hoe groot de achterstand is. De mogelijkheid om te winnen is bij Max altijd tot het laatste fluitsignaal aanwezig. “Wat mij energie geeft is wanneer je enorm vermoeid bent om dan toch met je koppie erbij door te gaan tot het einde en dus nooit opgeeft. Ik heb het geluk gehad altijd te mogen spelen onder hele goede coaches, zij hebben me dat echt geleerd. Ook als de tegenstander in één keer een tandje bijschakelt, geeft mij dat weer de drang om hun spel bij te houden en weer langszij te kunnen gaan.”

Ambities naar het buitenland

Max is nu nog te zien in Amstelveen. Met zijn spel en ambities kan hij grote stappen gaan maken naar meer succes. “Ik hoop later in Amerika of Zuid-Europa te kunnen spelen. Ik zou graag minstens een jaar in Amerika naar College gaan, en dan van daaruit verder ontwikkelen om professioneel te kunnen spelen in Europa. Mocht dat niet lukken, dan probeer ik in de eredivisie in Nederland te kunnen spelen. Maar overall is mijn doel om nog altijd beter te worden dan mijn vader.”