Ruim 28 jaar heeft de zeer bevlogen Mirjam Strating gebasketbald. Bij diverse clubs kwam ze in actie, en inmiddels is ze nu ruim drie jaar assistent-coach. Veel clubs in het noorden van Nederland hebben Mirjam zien groeien in de basketbalsport, zowel op kwalitatief gebied als op gebied van de groei in passie voor deze sport. Teams hebben enorm geboft met haar op het veld!

“Ik was gelijk helemaal verkocht”

Het is alweer een tijdje terug dat Mirjam voor het eerst zou weten wat basketballen inhoudt. Per toeval kwam ze iemand tegen, en daar is het allemaal begonnen. “Toen ik negen jaar was kwam ik in het winkelcentrum in Emmen een klasgenootje tegen. Ik was met hem aan het praten, en hij vertelde dat hij zou gaan trainen in een sporthal in het winkelcentrum in de buurt. Ik ben toen meegegaan en gaan kijken naar een training van de mini’s. De trainer vroeg of ik een keertje mee wilde doen. Dat vond ik in het begin spannend, maar ik heb het toch gedaan. Ik was gelijk helemaal verkocht, dus toen ben ik begonnen bij EBV Mustangs. Ik heb daar tot mijn 17^e gebasketbald, en vervolgens ben ik naar Stadskanaal, Zwolle, Heerenveen, Joure en Groningen gegaan.”

Progressie als schutter, met een mooi kampioenschap

Als speelster heeft ze prachtige tijden meegemaakt. Deze tijden kan Mirjam nog allemaal opnoemen. “Ik kon altijd wel aardig basketballen. Ik was een shooting guard. Als ik de bal had kon ik veelal mijn schoten verzilveren. Ik ben één jaar speelster van de club geworden in Emmen. Ik mocht dan ook een keer gratis op basketbalkamp, omdat ze veel potentie in mij zagen. We hadden ook een keer met Stadskanaal tegen Amerikaanse meiden gespeeld. Dat duel eindigde in gelijkspel. Dat vergeet ik nooit meer. Het was een prachtige wedstrijd! Ook in Zwolle kan ik mij nog mooie tijden herinneren. We speelden toen in de Hoofdklasse, het huidige Tweede Divisie. De meiden waren erg leuk in dat team, en we zijn daarmee ook kampioen geworden. Ik heb één keertje meegespeeld met de dames in Stadskanaal in de Eerste Divisie, maar ik kwam daar niet veel in actie. Voor mijzelf vind ik het belangrijker om meer te spelen dan om op het hoogste niveau te spelen.”

Als schutter weet Mirjam wel raad met vrije worpen!

De eerste stappen richting het coachen

Na een tijdje besloot Mirjam wat anders binnen basketbal te doen. Ze raakte geïnteresseerd in het coachen van teams. “Toen ik in Joure speelde raakte ik licht geblesseerd aan mijn kuiten. Ik ging op dat moment tijdens training ook zelf training geven. Mijn coach adviseerde mij om een opleiding trainen te volgen. Dat heb ik dan ook gedaan. Ik ben gelijk een BT3 training gaan volgen, en ondertussen was ik de meiden aan het coachen. Het seizoen daarna vroegen de dames van Leeuwarden, die in de Tweede Divisie speelde, of ik hun coach wilde worden. Ik heb daar een tijdje over nagedacht, maar ik stapte uit mijn comfortzone en heb het gedaan. Ik wilde er wel iemand bij hebben, dus ik kreeg hulp van Patrick Frimpong. Het coachen viel mij zwaar, maar ik heb veel geleerd en heb de positieve momenten meegenomen.”

Verwachtingsvolle uitdaging in Haren