Weten wat het is om sterker te worden en om uiteindelijk met een prijs naar huis te gaan. Loïs Sinnige, 25 jaar, heeft op jonge leeftijd al diverse spelers zien spelen bij Donar waar ze enorm door geïnspireerd is geraakt. Wedstrijden van Donar, of beter gezegd de MPC Capitals zoals ze toen heetten, deed haar besluiten om te gaan basketballen. Tegenwoordig doet ze dat op het hoogste niveau bij Keijser Capital Martini Sparks in Haren. Lange tijd heeft ze ook bij Groene Uilen gespeeld, en in 2016 is ze daarmee kampioen geworden in de Promotiedivisie. Verder heeft ze een als zus Marit Sinnige die ook ontzettend gedreven is voor de sport en haar club BV Dunk, en in Ilse Sinnige een zus die fantastisch kan volleyballen!”

Verknocht aan basketbal vanwege Donar

De Amsterdam Astronauts, EiffelTowers en MPC Capitals; dat waren rond 2005-2006 de ‘Big Three’ teams van de basketbalcompetitie op het hoogste niveau. Loïs bezocht ooit met haar familie een wedstrijd in de MartiniPlaza, en dat maakte haar keuze voor basketbal gelijk duidelijk. “Een collega van mijn moeder had kaartjes over voor Donar. Daar mochten wij naartoe gaan. Dat was nog in de periode waarin de MartiniPlaza nog een wat oudere ‘look’ had, waarbij de seizoenskaarthouders op houten banken achter de spelersbank konden zitten. Wij zaten toen vooraan tijdens een play-offwedstrijd, in een team met spelers als Travis Reed, Valmo Kriisa en Daniël Novak. Ik zei toen tegen mijn moeder dat ik op basketbal wilde gaan, en vanaf dat moment is het voor mij begonnen. Zoals ik op de banken stond tijdens die wedstrijd bij Donar, deed mijn moeder dat bij Red Giants in Meppel, lang geleden. Momenteel ben ik ook vrijwilliger bij Donar. Ik verzorg daar de statistieken.”

Van volleybal naar basketbal

Voordat ze naar Donar gingen kijken heeft basketbal nooit deel uitgemaakt van Loïs haar familie. Een bezoek aan de MartiniPlaza heeft dat veranderd. “Ik kom echt uit een volleybal gezin. Vroeger heb ik ook veel gevolleybald, maar we woonden vroeger in Aduard, dat is een klein dorp in Groningen. De keuze bestaat daar uit volleybal, voetbal en gymnastiek. Ik koos toen voor volleybal, maar toen ik voor basketbal wilde gaan was dat best wel een discussie thuis. Ondanks dat is het er toch van gekomen. Marit is ook gaan basketballen, maar mijn andere zus Ilse is blijven volleyballen. Zij zit nu in Amerika, en ze doet het echt fantastisch daar!”

Bij veel clubs kunnen schitteren

Loïs is in Zuidhorn begonnen met basketballen, en wel bij BV Dunk. “Ik was toen een mini daar, in een mixteam met jongens en meiden onder 14. Als mini ben je meer achter de bal aan het rennen en scoren. Het was echt een heel leuk team. Basketbaltechnisch ben je op dat moment nog niet zo ver. Later kwam ik in een meiden onder 16 team dat toen in een rayon onder 18 competitie speelde. Ik ging later in Groningen studeren, dus ik verhuisde naar Celeritas Donar om daar bij onder 18 2 te spelen. Ik had toen Vincent Luiken als coach. Na selectietrainingen kwam ik terecht in het onder 18 1 met tegenstanders als BV Hoofddorp en Grasshoppers. Het onder 20 team van Celeritas ging naar het opleidingstraject RTC. Ik zag dat op dat moment niet zo zitten, dus ben ik naar Groene Uilen gegaan. Daar heb ik tot de coronastop gespeeld, en nu speel ik bij Keijser Capital Martini Sparks in Haren op het hoogste niveau van Nederland.”

Topprestatie met Groene Uilen

Bij Groene Uilen heeft ze bijzondere tijden meegemaakt. Het team werd gemaakt, en de chemie was intens hoog. Zo hoog dat dat tot iets moois zou leiden. “Wij waren al twee jaar bij elkaar, en we waren een super hecht team. We deden van alles samen, ook buiten het veld. Dat zorgde er wel voor dat de chemie op het veld enorm groot werd. Onze coaches gaven energie vanaf de kant, en we wilde gaan voor het kampioenschap. Het hele seizoen verliep goed, maar het was natuurlijk enorm spannend tegen wie we moesten spelen in de Final Four. We begonnen eerst met een uitwedstrijd tegen DAS uit Delft. We speelden toen in de oude sporthal in Delft, met onze spelersbank tegen de tribunes aan. Er ontstond zoveel lawaai dat we onze coaches niet konden horen. We wonnen met één punt verschil, wat eigenlijk nog niet veel is. Als je thuis met meer dan één punt zou verliezen dan zou het klaar zijn. We hebben heel hard getraind voor de thuiswedstrijd tegen DAS. Thuis wonnen we in één keer met 20 punten verschil, waardoor we naar de finale zouden gaan. Ik had toen een balkon thuis, dus toen hadden we op een warme lentedag gebarbecued. We keken toen de wedstrijd van Almonte Eindhoven tegen EBV Baros uit Rotterdam. Baros won uiteindelijk, dus dat werd onze tegenstander in de finale. We gingen met veel supporters richting de finalewedstrijd, en op die bus stond ‘Er gaat niks boven Groningen’. Het was een spannende wedstrijd, maar eigenlijk was wel vanaf moment één duidelijk dat wij het betere team waren. Toen werden we kampioen, en dat was een enorme beleving! Dat was echt het leukste van allemaal.”

In de verdediging namens de Groene Uilen (links)

Op naar het hoogste niveau van Nederland

Loïs is klaar voor de volgende stap. Keijser Capital Martini Sparks raakte geïnteresseerd in haar, en daar zei ze zeker geen nee tegen. “In het begin was het heel erg wennen, zeker ook omdat we vorig jaar maart gestopt waren met trainen bij Groene Uilen vanwege corona. Daardoor viel het lange tijd stil. Ik heb veel op pleintjes gespeeld met de meiden van Keijser Capital Martini Sparks. De spelers vroegen of spelen bij de Sparks niet wat voor mij zou zijn. Uiteindelijk mocht ik meedoen, en in oktober waren we klaar om te starten. Echter, vanwege corona kon de competitie niet van start gaan in oktober en konden we slechts heel beperkt in kleine groepjes trainen. Gelukkig mochten we als topsportclub vanaf half december weer volledig trainen en hebben we nog competitie kunnen spelen.”