De zussen Ellen en Moniek Meeringa (links en rechts) hebben het grootste deel van hun carrière altijd samen gespeeld. Afgelopen seizoen was het voor het eerst dat de 19-jarige talenten elders in een team zaten. Moniek vertrok vorig jaar zomer naar Amerika om daar te gaan basketballen, iets wat voor Ellen afgelopen zomer is gebeurd. Beide zussen zijn behoorlijk getalenteerd, schitteren in alle opzichten op het veld en zijn een zeer grote belofte voor in de toekomst! Hun verhalen en ervaringen binnen basketbal vertellen zij op zo’n enthousiaste manier dat op basis daarvan al veel moois te wachten staat.

Topsport staat hoog in het vaandel bij de Meeringa’s

De tweelingzussen hebben elkaar altijd aangevuld op het veld. Toch is het bij de één net iets sneller ontstaan dan de ander. “Ellen is eerder begonnen met basketballen dan ik,” vertelt Moniek. “Door haar wilde ik ook gaan basketballen. Ik vond het altijd erg gezellig in de kleedkamer bij Ellen, aangezien ik altijd kwam kijken. Een jaar later ben ik net als Ellen begonnen bij Unlimited in Elst.”

Voordat Ellen begon met basketballen, zat ze eerst op dansen. Toevallig heeft dat impliciet ervoor gezorgd dat basketbal op haar pad kwam “Na afloop van het dansen liep ik altijd langs een basketbalveld,” aldus Ellen. “Dat zag er zo leuk uit, en onze nichtjes zaten eerder al op basketbal. Wellicht is dat er op deze manier onbewust ingeslopen, en ben ik gaan meedoen aan deze sport.”

Binnen de familie werd er veel aan sport gedaan. Veel van hen voornamelijk op topsportniveau. “Onze vader heeft voorheen op hoog niveau gehandbald. Wat dat betreft hebben we veel familieleden in de topsportwereld. Een nicht van ons, Remi Meeringa, is professioneel schaatsster geweest. Van onze vaderskant heeft topsport hoog in het vaandel gestaan, en van onze moederskant hebben we veel nichten die basketballen. Het sporten zit er wel lekker in!”

Twee supertalenten!

Beide vroegtijdig in actie op het hoogste niveau

Zoals gezegd, beide zussen zijn begonnen in Elst. “Unlimited Elst en Arnhem Eagles gingen later fuseren, waardoor wij in Arnhem in actie zouden komen,” vertelt Ellen.

“Dat klopt,” beaamt Moniek. “Ellen speelde altijd bij de hogere teams, en daarna kwam ik er achteraan. Daarna kwam de combinatie met Arnhem en Bemmel, en toen zij wij overgegaan naar Batouwe Bemmel. Ook daar liep Ellen een niveau voor door op jonge leeftijd (14 jaar!) in de Eredivisie te spelen bij Lekdetec Bemmel. Een jaar later mocht ik ook zien hoe het is om op het hoogste niveau van Nederland te spelen.”

Het grappige is dat Ellen vaak op Moniek voorliep, maar behalve bij één ding: basketballen in Amerika. Moniek weet sinds afgelopen seizoen hoe dat is. “Persoonlijk beschik ik over veel lef,” vertelt Moniek. “Toen wij door Orange Lions Academy werden benaderd om daar te komen spelen zei ik als eerste dat ik dat heel graag zou willen. Ellen dacht wat verder na dan het feit dat er zo vaak getraind moest worden, maar ook zij had al vrij snel deze aanbieding aanvaard.”

Ontwikkeld tot sterke schutters

Momenteel zien wij Ellen en Moniek enorm sterk schieten. Wie kon er het eerste sterk schieten? Ellen: “Vroeger was ik meer een speelster die voor de drives naar de basket ging, en Moniek was vanaf het begin al een sterke schutter. Later kwam ik ook steeds beter tot schot.”

Moniek: “Klopt ja, want jij was ook niet meer te houden als schutter!”

Ellen: “Haha dank je zus! Wat dat betreft zie ik in Moniek ook meer lef als het gaat om het geven van een no-look pass. Ik ben vaak iemand die voor zekerheid gaat, dus in dat opzicht zie je echt verschillen op het veld. Qua overeenkomsten is terug te zien dat wij allebei sterke schutters zijn.”

Een onvergetelijke tijd in Bemmel

Het talent van Ellen en Moniek was genoeg zichtbaar om deze twee op jonge leeftijd een kans op het hoogste niveau te geven. Lekdetec ging die uitdaging aan. “Toen ik voor het eerst bij Lekdetec mocht meetrainen en banken, zat ik al in het team met Karin Kuijt, Jacobine Klerx, Kris Biesters en Yordi Kathmann,” herinnert Ellen zich. “Dat team werd op bijzondere wijze kampioen van Nederland. Natuurlijk heb ik zoveel van deze meiden geleerd, en dat je op zo’n jonge leeftijd benaderd wordt om te spelen is echt fantastisch!”

Moniek: “In Bemmel bestaat er al een hele lange tijd een ontwikkelingsprogramma voor meiden. Vrouwenbasketbal staat ook veel meer in het teken daar, aangezien je tot 2020 geen mannenteam had. Hierdoor denk ik dat het ons enorm geholpen heeft om ook Eredivisie te mogen spelen op het hoogste niveau van Nederland. We konden daar ook veel meer trainen per week. Van de oudere meiden leer je enorm veel bij!”

Wat heeft Bemmel toch enorm geboft met Ellen en Moniek!

Diverse inspiraties

Al hebben ze veel overeenkomsten, toch hebben beide Meeringa’s andere inspiraties en voorbeelden. Niet vreemd, aangezien je jezelf op de best mogelijke manier wilt ontwikkelen. “Mijn favoriete speelster is Marine Johannès van Frankrijk. Zij is echt de nummer één speelster waar ik enorm graag naar kijk! Op hele jonge leeftijd kende ik haar nog niet zo goed, dat is pas gekomen toen wij zelf bij het Nederlands team gingen spelen. Toen heb ik haar in het echt gezien in Frankrijk, en dat was het moment dat ik haar fantastisch vond!”

Ellen: “In Bemmel had je destijds topspeelsters als Karin, Jacobine en Kris. Zij waren onze trainsters, dus was toen het moment dat Moniek en ik naar hen opkeken. Zij wisten precies hoe je het spelletje moest spelen en waar je op het veld moest staan en jezelf kan profileren. Ik ben mentaal sterker geworden, maar ook fysiek.”

Een mooie aanbieding voor Ellen en Moniek

Na hun carrière bij Bemmel werden Ellen en Moniek in 2017 gevraagd om het CTO traject, het huidige Orange Lions Academy (OLA), in te gaan. Moniek zag het gelijk zitten. “Het was een hele goede stap voor ons om basketbal met school te combineren door veel te trainen. De lichting die op dat moment eraan kwam was voor ons ook fantastisch, aangezien veel vriendinnen van ons zich gingen aansluiten bij OLA. Ik heb OLA met Lekdetec gecombineerd. Dat was toen met Gert-Jan van der Linden als coach. Hij had heel veel vertrouwen in rookies, dus het was daarom dat ik tegen Dozy Den Helder in de halve finale van de beker mocht spelen.”

Ellen dacht er eerst nog over na, maar aanvaardde het aanbod uiteindelijk ook. “Het is ook een enorme eer als je gevraagd wordt door zo’n organisatie. Je krijgt dan gelijk het gevoel dat je op het goede spoor zit om beter te worden en een talentvolle belofte te zijn. Natuurlijk is het enorm spannend om al op je 15^e uit huis te gaan. Je neemt toch afscheid van je vriendinnen thuis, je familie en de omgeving. Ik heb de stap durven zetten om het te doen, en daar heb ik absoluut geen spijt van gehad!”

Moniek: “Je ziet zoveel talentvolle meiden bij OLA, speelsters Julia Jorritsma, Kiki Fleuren en Evi Dekker. Uiteindelijk beleef je super mooie tijden met deze meiden, en word je met iedereen enorm goede vriendinnen.”

Ellen: “Vanaf week één word je een enorm hechte groep. Je woont bij elkaar, eet bij elkaar; je doet van alles met elkaar. Op basketbalgebied wordt het ook makkelijker dat je thuis minder mist en dat je aan alles gewend gaat raken. Iedereen speelde ook heel veel, wat ook heel fijn is om op die manier elkaars kennen en kunnen te ontdekken. Je merkte al gauw dat het een zeer talentvol team zou worden.”

Bijzondere tijden met OLA

In drie jaar tijd hebben de meiden enorm veel meegemaakt. “In seizoen 2018-2019 speelde ik bij onder 20 van Bemmel, en toen stonden we met OLA in de finale voor het landskampioenschap,” vertelt Moniek. “Ik speelde toen tegen Ellen, maar helaas verloren we die wedstrijd van OLA. Toch vond ik het een prachtig moment om nooit meer te vergeten. Bij OLA zelf vond ik de wedstrijden van de European Girls Basketball League (EGBL) ook fantastisch. Dat soort internationale toernooien geven jou meetpunten om te zien waar je precies staat.”

Ellen: “Nederlands kampioen worden is altijd prachtig, en ondanks dat ik niet in actie kwam tijdens de bekerfinale in Bemmel is dat ook een fantastisch moment om nooit meer te vergeten! Wat ook altijd een mooie gewaarwording is, is het moment dat je als speelster mag meezingen tijdens het volkslied. Op dat moment weet je dat dat iets is waar je een groot deel van de tijd in stopt.”

Ook buiten het veld ontstonden er mooie dingen. “Met deze speelsters zijn op zodanige wijze vriendschappen ontstaan dat het echt zussen zijn geworden!” beamen beiden. “Het zijn enorm bijzonder meiden, dat je merkt dat er een vangnet is waar mensen opgevangen kunnen worden als het niet goed gaat met een speelster. Aan de andere kant ontstaat er zoveel vreugde als iets wel bij iemand goed gaat. Het is echt meer dan basketbal, en zijn echt zo close worden!”

Ze hebben het elkaar absoluut gegund!

Nieuwe buitenlandse uitdagingen

In 2020 kwam begon Moniek aan een nieuw avontuur. Northwest Kansas Technical College zou haar nieuwe club worden “Momenteel woon ik in Kansas, en ook dat was enorm wennen. In het begin was het best lastig. Mijn coach kwam mij ophalen in Denver, en vanaf daar begon het avontuur. Helaas hadden we het eerste semester geen wedstrijden, en werd er enkel getraind. De trainingen waren uiteraard van een ander level, maar onder leiding van een hele fijne coach. Later mochten we wedstrijden spelen, en dat is daar echt een evenement! Een wedstrijd zo groot gemaakt met een live-uitzending inclusief een commentator. Het is echt van een heel ander niveau. Boven verwachting heb ik veel mogen spelen, en heb ik vrienden gemaakt met mensen uit Frankrijk, Senegal en Zwitserland. Het is een prachtig eerste seizoen geweest!”

Sinds kort is zo’n zelfde avontuur ook voor Ellen gekomen. “Ik ga naar Walsh University in Ohio, als enige Europeaan,” lacht ze. “Eerder heb ik al contact met mijn coach gehad, en dat voelde al gelijk goed! De meiden komen ook heel leuk over. De speelstijl en de school zullen heel goed bij mij passen. Voor nu heb ik er een heel goed gevoel over!”

Goede hoop op mooie tijden voor de Orange Lions