Voorheen is Doris Korsman zelf basketbalster geweest toen ze nog in Duitsland woonde. Daar is ze opgegroeid met basketbal vanaf haar vierde jaar. Later, op haar 10^e, heeft ze haar passie als scheidsrechter ontwikkeld. Eerst is ze achter de tafel gaan zitten, en later kwam ze op het veld om te fluiten. Hoe deze fantastische scheidsrechter het voor elkaar krijgt om te groeien en te schitteren is onderin terug te lezen!

Mooie basketbaltijden in Duitsland

Doris haar vader was zelf speler, coach en scheidsrechter. Hierdoor was de keuze voor haar niet moeilijk. “Eigenlijk ben ik daardoor als kind al opgegroeid met basketbal,” vertelt Doris. “Als hij aan het coachen was, was ik altijd met de bal aan het spelen. Toen ik vijf jaar was, ben ik in Duitsland begonnen met basketballen bij TSV Berghausen. Later ben ik daar met dames 1 gepromoveerd naar de Tweede Bundesliga. Helaas liep ik na één seizoen een blessure op, waardoor ik tijdelijk moest stoppen met spelen toen ik 19 jaar was. Een aantal jaren later ben ik naar Nederland verhuisd, en daar pakte ik mijn passie voor basketbal weer op door te spelen bij de Alkmaar Guardians. Daar heb ik ongeveer vijf jaar gespeeld. Ook vond ik daar mijn passie voor fluiten, en van daaruit ben ik volledig voor het fluiten gegaan. Zo ben ik op rayonniveau gaan fluiten.”

Later gebeurde het dat Doris ook voor het nationaal jeugdteam van Duitsland in aanmerking kwam. “In Duitsland heb ik altijd een lichting hoger gespeeld dan mijn leeftijdscategorie. In Berghausen hebben ze mij ondersteund om in de jeugd door te groeien naar het nationaal team. Het is altijd een droom geweest om het nationaal (jeugd)team te bereiken. Tot de selecties is het mij gelukt dat te bereiken, en dat vond ik echt super tof om mee te maken! We speelden een drie-landentoernooi tegen België en Frankrijk, en we hebben veel getraind met de meiden in diverse kampen.”

Passie voor rolstoelbasketbal

Zoals gezegd is Doris in actie gekomen namens Alkmaar Guardians. In Alkmaar kwam er een nieuwe voorliefde tevoorschijn. “Gaandeweg het fluiten ben ik mij meer gaan concentreren op het rolstoelbasketbal. Het was één van mijn dromen om als scheidsrechter actief te zijn binnen deze tak van sport. Die mogelijkheid heb ik gekregen via de rolstoelbasketbalclub in Alkmaar: V.I.O.S. '82. In Nederland heb ik diploma’s behaald als scheidsrechter, en nog steeds vind ik het erg leuk om te doen! Ik ervaar het als een beleving om als scheidsrechter bezig te zijn binnen rolstoelbasketbal. Het is echt een tweede familie geworden! Natuurlijk wil je groeien, en ook dat is mij gelukt. Ik ben nu op internationaal niveau bezig als scheidsrechter binnen rolstoelbasketbal.”

Tijdens diverse event mogen fluiten

Bij fluiten in Nederland bleef het niet. Doris ontwikkelde zich heel goed, en dat leidde tot diverse successen. “Rolstoelbasketbal is heel anders. Het is meer tactisch, en op sommige vlakken ook sneller. Ik heb veel geleerd van spelers en coaches. Ze geven nooit op, en denken altijd in oplossingen en mogelijkheden. Dat vind ik het mooie van rolstoelbasketbal. Ook ontstaan er enorm veel vriendschappen. Het grootste event waar ik gefloten heb is het EK 2019 in Rotterdam. Het was fantastisch om in een volle zaal te mogen staan! Afgelopen april mocht ik de Championscup fluiten. Dat was ook een eer om na lange tijd weer op het veld te staan. Een magisch moment is zoiets! Daarbij, je ziet ook weer collega’s, en alles wat er qua maatregelen gedaan moet worden neem je voor lief. De familie was weer bij elkaar!

Ik zou mijn worldcertification willen halen. Dat brengt mij ook op de WK’s en wellicht ook de Paralympische Spelen.”

Advies aan potentiële scheidsrechters

Doris is op alle fronten enorm ervaren als scheidsrechter. Zij kan andere mensen, die ook als droom hebben om willen fluiten, voorzien van mooi advies. “Waar ik de afgelopen jaren meer nadruk op heb gelegd is de mentale weerbaarheid; dat ik mezelf kan afsluiten voor wat het publiek en spelers te zeggen hebben. Daar was ik al goed in, maar ik heb daar veel meer in geleerd. Ik sta daardoor ook zekerder op het veld, en weet ik wat ik moet doen. Je krijgt als scheidsrechter met diverse emoties te maken, iets wat per speler verschilt. Echter, als je altijd hetzelfde doet en prestaties levert waar je voor gevraagd bent, dan maak je zoiets je eigen. Het is voor mij het belangrijkste dat je het spel voelt; dat je fluit naar het moment van de wedstrijd. Wat ik anderen ook altijd meegeef: feel the game!”