Grasshoppers uit Katwijk hebben in Cathelijn & Annabel Wendel (links en rechts) twee basketbalspeelsters in hun jeugdopleiding gehad. Beiden zijn zeer getalenteerd, en beschikken over enorm veel basketbalkennis. De 26-jarige Annabel kreeg in Noorwegen een zware blessure waar ze nog steeds van revalideert. Ondanks dat blijft ze gaan voor haar verlangen om in Noorwegen te kunnen basketballen bij het Bergse Elite. Ook voor de 24-jarige Cathelijn is een avontuur in Noorwegen weggelegd. Beiden zussen vinden immens veel steun in elkaars kennen en kunnen, en zullen ongetwijfeld op een prachtige manier schitteren gedurende hun basketbalcarrière!

Diverse sporten voorafgaand aan basketbal

Annabel en Cathelijn zijn op hun negende begonnen met basketballen bij Grasshoppers. Basketbal is voor hen geen vreemde sport geweest rond die leeftijd. “Onze moeder is begonnen met korfbal,” vertelt Cathelijn, “en met een vriendin van haar ging ze een keer mee om basketbaltraining te volgen. De coach was meteen weg van haar, want met korfbal kon ze heel goed verdedigen. Daar kwam het schot nog bij, en daar heeft ze met Grasshoppers veel bereikt! Zodoende zijn wij het ook gaan doen.”

“Dat klopt, zegt Annabel. “Voor we zijn gaan basketballen, hebben we andere sporten gedaan, zoals: paardrijden, hockey en zwemmen. Wat ik vaak hoor, is dat als je meerdere sporten hebt gedaan je dan een betere speler wordt, omdat je zoveel verschillende facetten van je lichaam traint. Kijk hoe ver wij zijn gekomen!”

Na zoveel sporten werd het toch basketbal. Wellicht niet te voorkomen. “Ik weet nog dat ik vrij snel met onder 12 en onder 14 mocht meedoen,” aldus Cathelijn. “Als je zo snel dit soort kansen krijgt, dan krijg je vertrouwen dat je het spelletje goed onder de knie hebt. Op een gegeven moment deed ik mee aan selectietrainingen onder 14 in Rotterdam, dat maakt je zo trots!

Wij kwamen uit Leiden, en gingen naar de basisschool in Voorschoten. Annabel en ik basketbalden ook nog in Katwijk, dus daar waren we elk weekend. Op jonge leeftijd begaven wij ons in drie gemeenten, dus ik was blij bent met een oudere zus in de buurt waar veel speelsters ook in Katwijk op dezelfde school zaten.”

Ervaring met de jeugd van Grasshoppers

Grasshoppers Katwijk; een organisatie waarin wij de laatste jaren kampioenschappen terug zien komen met eigen jeugd. Ook Annabel en Cathelijn hebben de jeugdopleiding van Grasshoppers doorlopen. “Het was voor ons soms best pittig om vanuit een andere stad te spelen en trainen bij Grasshoppers,” beweert Annabel. “Maar Grasshoppers heeft een hele goede jeugdopleiding, eentje die mentaal ook echt een uitdaging is: al snel word je doorgezet in een oudere lichting, wat Cathelijn al zei. Hierdoor kan je sneller, en wellicht ook gemakkelijker, weerstand opbouwen tijdens de wedstrijden. Dat maakt dat je als jonge speler al moet strijden voor je plek en voor je mogelijkheden op het veld. Als ik daar als 26-jarige op terugkijk, dan is zoiets niet niks! Soms als ik een turnover had keek ik naar de bank om te kijken of er gewisseld zou worden. Dat is wel iets wat ik nog steeds doe.”

 “Zoiets heeft ons wel gevormd tot wie wij zijn: echte doorpakkers, ook buiten basketbal!” beaamt Cathelijn. “Ik denk dat je als opleiding een balans moet vinden in positieve en negatieve stimulansen. Tijdens wedstrijden heb ik zoveel focus weten te creëren. Als wij op vakantie waren, en we waren aan het basketballen met allerlei andere mensen in Nederland dan kenden zij Grasshoppers direct. Dat vind ik wel heel tof, dat zo’n organisatie toch wel bekend is en een van de grotere spelers is binnen het Nederlandse basketbal. Ik ga ook nog altijd heel graag naar wedstrijden van heren en dames 1. Zwart-geel blijft in mijn bloed zitten!”

Wat is een goede opleidingsformule?

Zoeken naar een perfecte methode om spelers allemaal beter en sterker te krijgen. Dat is een zeer complexe wens, iets wat ook niet realiseerbaar zal zijn. “Je gaat nooit voor elke speler de perfecte opleidingsmethode vinden,” aldus Annabel. “Als je het talent hebt, dan groei je alleen maar meer als je meer uitdaging krijgt. Je groeit ook mentaal als je wint. Zo’n balans is belangrijk om als organisatie veel spelers goed te kunnen opleiden en door te laten stromen. Ik ben van 29 december, dus ik was vaak de jongste elk jaar. Dan speel je in het eerste team als jonge speelster, en tijdens een NK-finale komt een andere speelster terug om mee te doen voor de prijzen zodat ik weer op de bank zat. Dat zou niet de bedoeling moeten zijn, als je wel het hele jaar gespeeld hebt.”

“Ik werd soms wel van boven naar beneden gehaald qua lichting, maar dat is ook niet altijd goed voor je ego,” herinnert Cathelijn zich. “Bij onder 12 waren de verschillen veel te groot, zelfs ouders van de tegenstander gaven ons complimenten. Daar word je als speler niet beter van, dan moet je eigenlijk juist hoger spelen, dan wordt de concurrentie ook beter en moet je veel meer je best doen.  Wat ze nu doen: speel op een niveau waar je voldoende leert én plezier uithaalt en laat zien dat je met die lichting mooie prestaties kunt leveren!”

Het omschrijven van elkaars vaardigheden

Waarin verschillen beide zussen van elkaar? Cathelijn weet wat voor speelster Annabel is, en uiteraard andersom. “Als ik Annabel moet omschrijven, dan staat daar altijd iemand in de bucket als verdediger. Zij gaat niets of niemand uit de weg! Ik ben meer een shooting guard, met een goed driepuntsschot. Daarbij wil ik vechten voor mijn plek en alles wat er op mij af kan komen.”

“Vooral op mentaal vlak verschillen we,” aldus Annabel. We zeggen vaak: als Cathelijn de atleticiteit van mijn lichaam zou hebben, en ik haar mentaliteit, dan zouden wij meer in huis hebben binnen basketbal. Cathelijn gaat voor het maximaal haalbare, koste wat het kost. Zij wil alles bereiken wat mogelijk is!”

Hechte zussen!

Actief in diverse competities

Voor Annabel was het eerder zo ver gekomen dat ze mocht weten hoe het is om op het hoogste niveau van Nederland te spelen. Tijdens haar debuut mocht ze in vijf minuten tijd twee vrije worpen raakschieten. “Al op jonge leeftijd hebben we Eredivisie in de jeugd gespeeld. Eén seizoen mocht ik een als bankspeler meedoen met dames 1, en zat daarnaast bij dames 2 in de Promotiedivisie. Een goede combinatie met de lusten van mijn studententijd toen.”

Cathelijn kende een tijdje een mindere periode. Gelukkig kwam dat goed, en kon ze weer schitteren op het veld. “Tijdens onder 18 ben ik geopereerd aan mijn enkel, en nadat eerder mijn knie uit de kom schoot was ik best wel bang om weer te gaan basketballen. De lol raakte ik steeds meer kwijt. Drie jaar geleden ben ik op Tweede Divisie niveau gaan spelen, en dat was echt heel fijn toen. Met vier gespeelde wedstrijden, en een fantastische coach als Ton Kallenberg, kreeg ik mijn oude vorm weer terug en beleefde ik weer enorm veel plezier in het spel! Dat hij zoiets in vier wedstrijden voor elkaar kreeg is echt bijzonder! Ik kreeg meer vertrouwen in mijzelf, en sinds Annabel naar Noorwegen is gegaan leek mij dat ook een mooie uitdaging.”

Een zeer vervelende gewaarwording voor Annabel: je komt er zeker topper!

Een tijdje geleden kon Annabel proberen hoe het zou zijn om in het buitenland te spelen. In Noorwegen zagen ze perspectief in de 26-jarige speelster. “Het is best wel grappig hoe het ontstaan is. Dat jaar was ik niet actief aan het basketballen. Ik studeer geneeskunde en mijn master ging niet echt samen met het basketballen. Ik was toen enkel aan het trainen met US Amsterdam. Door Marieke van Schie werd ik benaderd om mee te doen aan de Europese Kampioenschappen 3x3 basketbal voor studenten in Portugal. Dat was een prachtige ervaring en een gaaf toernooi. Met de openingsceremonie stonden we met het Noorse team te wachten op de boulevard. We raakten aan de praat, gingen elkaars wedstrijden kijken, en ik heb contact gehouden met een van de jongens. Hij sprak met zijn coach in Noorwegen, en dat leidde ertoe dat ze mij in Noorwegen in het team wilde hebben: Bergen Elite! Ik kon zoiets eerst niet geloven, maar ik ging zeker deze uitdaging aan! Het was echt een bijzondere gewaarwording. Basketbal is daar niet een hele grote sport, maar toch zit er veel pers op. Iedereen heeft meteen in de gaten dat er nieuwe spelers komen. Zoiets maakte het heel spannend, en in het team zaten wat jongere meiden die aan mij vroegen om na de training adviezen te geven. Dat gaf mij enorm veel trots!”

Een prachtige toekomst lag voor Annabel in het vooruitzicht. Maar dan; “Tijdens de zesde minuut van de eerste wedstrijd gebeurde er iets vreselijks,” vertelt Annabel. “Ik scheurde mijn kruisband. Een prachtige ervaring zag ik als sneeuw voor de zon verdwijnen, en het voelt nog steeds als iets wat ik niet heb afgemaakt. Dat maakt dat ik deze herinnering aan Noorwegen nog steeds als pijnlijk beschouw. Als baantje gaf ik basketballes aan kinderen op de basisschool. Ze vroegen aan mij of ik in de WNBA speelde, aandoenlijk welk beeld ze van mij hadden. Uiteindelijk heb ik in Noorwegen een operatie moeten ondergaan, omdat in Nederland van alles werd uitgesteld. Ik voelde me toen zo enorm eenzaam, maar ontmoette tegelijkertijd ook veel lieve mensen. Mijn moeder wilde wel komen, maar door corona kon het niet. Het is een echt rollercoaster geweest dat jaar, en op wat voor een manier ook. Je denkt dat je omhoog kan gaan voor een lay-up, en dan is binnen een seconde alles volledig verpest. Toen ik hoorde dat het iets van 9 tot 12 maanden zou kunnen duren, voelde ik mij echt verloren.”

Een lange tijd stond Annabel te wachten. Hoe zou het er nu voor staan? “Op dit moment laat de revalidatie nog steeds veel te wensen over. Begin juli ben ik opnieuw geopereerd, omdat er veel littekenweefsel op de nieuwe band is gegroeid. Toch, ik heb nu iets meer hoop omdat mijn team en fysio om mij heen er alles aan doen om mij weer aan het sporten te krijgen. Zo’n blessure maakt wel dat je nog meer zin hebt in het spelletje, en het verlangen hebt om weer te kunnen spelen!”

Zo is het Annabel! Ook zo’n blessure zal jouw droom niet in de weg zitten. Over dromen gesproken; Cathelijn is bezig zo’n zelfde droom werkelijkheid te maken. “Ik ben klaar met mijn bachelor, en ik wil gaan doorstuderen. Scandinavische landen trekken mij heel erg vanwege mijn studie: ze staan heel laag op de criminaliteitsindex. Het was niet makkelijk om een masterstudie te vinden, en na een aantal zoektochten kwam ik ook in Noorwegen. Maar ja, ik wilde niet in de grote schoenen van mijn zus komen te staan. Toch vond ik daar een master, en na lang wikken en wegen, wilde ik mijn zus vragen om te weten wat zij ervan zou vinden om ook in Noorwegen te basketballen. In de omgeving van Oslo heb je drie basketbalteams, en ben ze alle drie gaan aanschrijven. Uiteindelijk heb ik voor Ullern 56 in Oslo gekozen. Ik hoop dat ik het snel tegen Annabel mag opnemen, zoiets zou een enorme droom zijn die uitkomt!”