Ongeveer 15 jaar lang heeft Gabriëlle Versteeg op eredivisieniveau gebasketbald; bij de junioren en (in combinatie) bij dames 1 van Grasshoppers in Katwijk. Gedurende haar basketbalcarrière maakte Gabriëlle veel mee, wat soms als een verrassing aan kwam bij haar. Toch weet ze hoe het is om progressie te maken, en prachtige dingen op het veld laten zien!

Het talent was al gauw zichtbaar

Gabriëlle wilde laten zien dat zij ook goed zou kunnen basketballen. Zij en haar zus Talia besloten die uitdaging aan te gaan, met succes. “Mijn broer speelde al eerder basketbal, en een klasgenoot van mij ook,” vertelt Gabriëlle. “Tijdens gym vond ik het altijd leuk om te spelen, en keken wij ook vaak naar de NBA toen Michael Jordan speelde. Bij mij drong op een gegeven moment ook door om te gaan basketballen, aangezien ik zocht naar een teamsport om uit te oefenen. Echter, mijn broer had liever niet dat wij op basketbal zouden gaan. Mijn tweeling zus Talia en ik zijn vaak buiten gaan basketballen op veldjes. We gingen daar vaak 1 tegen 1 spelen, en bij de mini’s van Grasshoppers bleek al gauw dat wij veel talent hadden. Toen vond mijn broer het wel leuk, aangezien hij heel trots was op het feit dat wij ook goed konden basketballen. Wij boekten steeds meer progressie, waardoor wij snel bij de junioren terecht zijn gekomen.”

In de tijd van de mini’s was er zeker een team dat Gabriëlle altijd bij zou staan. “De Chicago Bulls was mijn favoriete team, en Michael Jordan sprong er letterlijk en figuurlijk uit. Toen ik in de mini’s speelde, gingen we dat seizoen naar Amerika. Ik kocht op dat moment Jordans, en ik speelde dat seizoen ook op Jordans. Het was ook zo dat we bij de mini’s een rugnummer mochten kiezen. Ik koos uiteraard nummer 23. Voor de rest keken we vaak tot ’s avonds laat naar NBA wedstrijden. Tegenwoordig kijk ik geen NBA meer. Het is qua competitie niet meer zoals toen. Daarbij, ik wilde op mijn manier goed worden.”

De eerste keer bij Grasshoppers

Zoals gezegd kwam Gabriëlle terecht bij Grasshoppers. Gelijk tijdens het eerste moment ging ze op in de sport en deze organisatie. “Marja Hoogkamer was onze eerste trainer bij Grasshoppers. Zij heeft ook bij dames 1 gespeeld. Mijn moeder was de training aan het bekijken, en mijn ouders kwamen elke wedstrijd kijken. Tijdens de trainingen waren we lay-ups aan het oefenen, en wij baalden natuurlijk enorm als er op zo’n jonge leeftijd eentje mis ging. Echter, al gauw gingen de lay-ups van mij en Talia erin. Marja was onder de indruk. Ze vroeg destijds of wij al eerder op basketballen hadden gezeten. Dat was niet zo, maar wij speelden natuurlijk al buiten op basketbalveldjes. Gelijk had ze wel; het voelde gelijk vertrouwd, alsof het altijd zo geweest was.”

Veel trainers van Grasshoppers zagen veel potentie in Gabriëlle en Talia. Dat leidde tot nog meer uitdagingen. “Ze stonden er bij Grasshoppers op dat wij zouden meetrainen met de passerellen. Ik vroeg me af of ik daar wel goed genoeg voor was. Uiteindelijk, na een aantal trainingen, zaten we in het Nederlands team van de passerellen. Dat klonk best onwerkelijk, maar gelijk heel goed! Het voelde gelijk als mijn sport. Toch was het een grote stap toen ik op een groot veld ging spelen bij de aspiranten, want dan kijkt het publiek echt naar jou. Alle ogen zijn dan op mij en het team gericht, laat staan hoe het voor het eerst was bij de dames. Zodra je op het veld staat is die gedachte helemaal uitgeschakeld.”

In één ogenblik te zien; gek op basketbal!

MVP tijdens een toernooi

Hoe mooi is het dat je tijdens een toernooi gelijk te horen krijgt dat je de meest waardevolle speelster bent! Gabriëlle nam deel aan een toernooi en Lisse, en maakte zo’n mooie ontwikkeling mee. “Tijdens de senioren, onder leiding van Martin Hoekstra, speelden we een toernooi in Lisse. Aan het einde van dat toernooi werd er een MVP van het toernooi gekozen, en ik hoorde ineens mijn naam. Ik was verbijsterd, maar het voelde als een enorme eer om gekozen te worden!”

Dames 1 van Grasshoppers; tijd voor het hoogste niveau van Nederland

Het kon niet uitblijven, het feit dat Gabriëlle zou spelen op het hoogste niveau. Al op jonge leeftijd kwam ze daarvoor in aanmerking. “Vanaf de mini’s van Grasshoppers ben ik steeds meer gaan groeien, uiteindelijk bij dames 1 waar ik vanaf seizoen 1996-1997 had gespeeld. Mijn zus en ik waren het talent van Katwijk, en iemand vroeg aan Anja Kuijt (toenmalige aanvoerder bij dames 1) wanneer ik en Talia mee zouden spelen bij de dames. Ze zei ‘heel snel, wellicht volgend jaar al’. Kort daarna kregen we een telefoontje met het bericht dat zij ons bij de trainingen van dames 1 wilden hebben. Het was best een verrassing voor ons, maar ik was op dat moment met mijzelf bezig, om mijzelf te bewijzen. Het anticiperen op de tegenstander groeide enorm.

Later gebeurde er iets vreselijks; ik kreeg in 2004 te maken met een zware knieblessure die mij enkele seizoenen aan de kant hield. Vaak bij eerdere seizoenen krabbelde ik steeds overeind. In 2004 speelden we een uitwedstrijd tegen Landslake Lions waarin ik onderuit ging, en in Delft ben ik met een ambulance afgevoerd. Hierdoor ben ik geopereerd, waar zes tot negen maanden revalidatie tegenover stond. Zo fanatiek als ik was ging ik natuurlijk voor die zes maanden, en voor mijn gevoel ging het ook wel. We hadden een bolwerk met MSV Noordwijk, en het was mijn plan om bij MSV mijn ritme opdoen. Na twee jaar daar te hebben gebasketbald, werd ik in 2006 met open armen ontvangen en daar mijn hele carrière gebasketbald. Tot mijn 30^e ben ik op het hoogste niveau gaan basketballen. Wij waren de krachten in het team geweest die jarenlang hebben gespeeld.”

Trots op de huidige dames 1 formatie