De 32-jarige Lisa van den Adel heeft een imposante basketbalcarrière achter de rug. De afgelopen 14 jaren heeft ze bij dames 1 van Binnenland uit Barendrecht gespeeld op het hoogste niveau van Nederland. Daar groeide ze uit tot een van de steunpilaren van het team, met daarbij geregeld successen binnen de club. Op meerdere fronten heeft ze haarzelf enorm vaardig bewezen!

Basketbal in de familie

Met basketballende ouders is het zelden de vraag wanneer de kinderen ook beginnen met basketballen. Zo ook voor Lisa. “Mijn ouders hebben elkaar ontmoet op het basketbalveld,” vertelt Lisa. “Mijn vader was speler en mijn moeder de scheidsrechter. Hierdoor was ik al vroeg in de sporthal te vinden, aangezien mijn moeder lang heeft doorgespeeld op Promotiedivisie niveau. Zij gaf mij wel het advies om ook wat anders te doen voordat ik zou gaan basketbal, dus heb ik nog een jaar op tennis en aan jazzballet gedaan. Op mijn negende mocht ik gaan beginnen met basketballen.

Mijn moeder nam ons altijd mee naar pleintjes om te gaan basketballen. Zij heeft mij, Natalie en Jasper alle fundamentals geleerd; van lay-ups lopen tot dribbel- en schottechniek. Mijn vader heeft mij nog in de Promotiedivisie gecoacht toen ik ongeveer 17 jaar was. Natalie en ik hebben ongeveer hetzelfde meegemaakt, namelijk van jongs af aan naar de sporthal gaan voor de wedstrijden van onze ouders. We mochten ook warmlopen met mijn moeders team. Zo mochten ook lay-ups meelopen en mee de kleedkamer in. Natalie was van haarzelf al net zo enthousiast als dat ik was. Jasper heb ik later nog gecoacht toen hij 15 jaar was. Ik heb hem geprobeerd om hem zelfvertrouwen te geven en als je hard werkt op het veld dat je heel ver kan komen. Hij heeft de Promotiedivisie gehaald, middels hard werken en sterker worden. Daar ben ik natuurlijk enorm trots op!”

Waardevol in de kleine dingetjes

Wat maakt dat basketbal één van Lisa haar grootste passies is? Ze kan inspiratie uit de kleinste dingen halen binnen deze sport. “Als ik naar voetbal kijk, dan heb ik kans dat ik 90 minuten naar een 0-0 wedstrijd zit te kijken. Het verschil met basketbal is dat het tempo (ook in scorende zin) een belangrijk element is. Ook het functioneren als team is een heel belangrijk gegeven. Het geven van een assist vind ik denk ik het mooiste om naar te kijken, en ook om te doen. Meer mensen zijn dan betrokken bij eenzelfde score. De acties op het veld variëren, en als speelster zie je hoe moeilijk deze sport is, en dat winnen in hele kleine dingen zit.

Toen ik de meisjes van onder 14 van Binnenland voor het eerst coachte had ik een regel ingesteld, namelijk als je een assist gaf of kreeg moest je elkaar een high five geven. We gingen bijvoorbeeld in een twee tegen één situatie naar de overkant om breaksituaties te lopen. Pas als ze een assist hadden gegeven en elkaar een high five hadden gegeven, mochten ze weer in de rij aansluiten. Zo heb ik geprobeerd om de meiden het belang van een assist mee te geven, en het belang daarvan te laten inzien. Je bent in dat opzicht net zo waardevol.”

Spelen in de jeugd van Binnenland

De eerste keer spelen kan Lisa zich nog heel goed herinneren. “We begonnen met vier jongens en vier meisjes in het team, bij mini’s 3,” vertelt ze. “Mijn moeder coachte dat team, en tijdens de kerst waren er zoveel nieuwe meisjes zodat we een meisjesteam in de mini’s konden vormen. Mijn beste vriendin kwam op haar tiende ook bij Binnenland terecht, en de hele club was vanaf het begin al enorm hecht voor mijn gevoel. Daar heb ik zoveel herinneringen meegemaakt, iets wat mijn hele leven bij blijft. Ik zou mij ook niet kunnen voorstellen dat ik mijn kind niet op een teamsport zou zetten. Het is zoiets moois wat je meemaakt, voor de rest van je leven.”

De junioren van Binnenland

Na een aantal jaren ga je stappen maken. Lisa ging voor het eerst landelijk spelen bij de junioren van Binnenland. Een nieuwe maar zeker geslaagde uitdaging! “Wij voelden ons helemaal geweldig toen wij op landelijk niveau speelden. De reis naar de uitwedstrijden alleen al was een enorme opgave. Mijn vader had een Volkswagen Sharan, met drie losse stoelen en daarachter nog twee stoelen. In totaal hadden we dus zeven stoelen. Wij haalden de middelste stoel van de tweede rij weg, en dan gooiden wij al onze sporttassen daar zodat we met onze benen daarop konden leunen. Hoe langer de rit, hoe beter dat was. Het was een feestje dat je het hele land door mocht om wedstrijden te spelen.

Eerst mocht ik meetrainen, dus het duurde een paar jaar voordat ik als vaste kracht op juniorenniveau mocht spelen. Tijdens het eerste jaar dat ik vaste kracht werd op landelijk niveau werden we Nederlands kampioen. We versloegen Groningen in de finale in sporthal De Driesprong, een finalewedstrijd die enorm close was. Ook het jaar daarna zijn we in de Apollohal kampioen geworden.”

Mooie herinneringen heeft ze aan dat niveau overgehouden. “Op landelijk niveau ben ik in alle opzichten beter geworden,” aldus Lisa. “Op regionaal niveau kwam elke bal aan, en was elke steal een open lay-up naar de overkant. Dat was op landelijk niveau zeker niet het geval. Je moest jezelf op alle fronten ontwikkelen. Wat ik op een gegeven moment leuk vond, was dat we dingen tactisch beter begrepen en slimme vaardigheden gingen ontwikkelen. We hadden drie lange meiden in het team waardoor wij op high-low passes konden oefenen. Het spel lezen en nieuwe vaardigheden uitproberen is waar veel van onze speelsters beter in zijn geworden.”

Lisa in actie op het hoogste niveau van Nederland

Op haar 18^e was het zover voor Lisa: spelen bij dames 1 van Binnenland. Haar stond op dat moment een mooie toekomst te wachten! “Binnenland ging voor een geheel nieuwe start. Gert-Jan van der Linden ging na 10 jaar als coach weg, samen met een aantal andere ervaren speelsters. Het team bestond uit een aantal jonge speelsters. Hierdoor mocht ik in het begin al gelijk veel spelen. Veel werd er niet gewonnen, maar aan de andere kant kregen we achter de ervaren dames wel veel kansen om te spelen en te groeien. De eerste jaren heb ik mij soms afgevraagd of ik basketbal nog op lange termijn leuk zou vinden, maar doordat wij het zelf moesten doen destijds heb ik enorm veel geleerd.”

Een aantal jaren speelde Lisa samen met Natalie in het team. Een bijzondere ervaring, het bundelen van elkaars krachten. “Achteraf vind ik het jammer dat ik er niet vaak bij stilstond dat Natalie en ik samen in een team zaten. Ik heb er zeker geen negatieve herinneringen aan overgehouden, maar ik denk als ik het weer over zou doen om met Natalie in een team te spelen dat ik mij er meer van bewust ben dat zoiets speciaal is.”

Op weg naar gouden tijden

Na vier seizoenen klom Binnenland steeds hogerop de ranglijst. Daar zou het overigens niet bij blijven. “Het bijzondere is dat wij vanaf de ondergrens in 2007/2008 elk seizoen een stapje hoger eindigden. In 2012 wonnen we voor het eerst met het nieuwe team de Final Four, onder leiding van Pieter Kodde. Dat was één van mijn leukste jaren, en de eerste prijs die ik op het hoogste niveau heb meegemaakt. Zo’n prestatie herhaalt zich een seizoen daarna, en werden we enorm oppermachtig tijdens seizoen 2013-2014. Hoewel, pas later dat seizoen kwam alles steeds meer tot stand. Wij wonnen de Final Four, maar vlak voor het begin van de play-offs verloren we een must win wedstrijd. Tussendoor speelden we de bekerfinale tegen Lekdetec Bemmel, in Wijchen. Het was een enorm spannende wedstrijd waarin wij eerst op een ruime voorsprong kwamen, maar Bemmel dankzij Karin Kuijt en de zusjes Bettonvil weer terugkwamen en zelfs op voorsprong kwamen. Zera Butter speelde een enorm sterke wedstrijd, en haar schoten (op de manier zoals ze die vaak verzilverde) troffen op het juiste moment doel. Een nieuwe landelijke prijs werd daardoor in 2014 door ons gepakt. Daarna moesten we in de finale van de play-offs spelen tegen ProBuild Lions uit Landsmeer. Door de finaleserie met 4-1 te winnen hadden we een droomseizoen neergezet. Wakker worden als kampioen was het mooiste wat ik me kon indenken, en dat niet voor één dag maar voor meerdere weken.”

Ook individueel werd Lisa steeds sterker. “In 2014 won ik nog het NK 3x3 basketbal. Dat maakte dat ik deze zomer niet stil bleef zitten. Het zelfvertrouwen was aanwezig, en ik voelde mij enorm fit. In seizoen 2014-2015 wonnen we opnieuw de beker, maar een aantal spelers zijn in 2015 gestopt met basketballen. Qua scorend vermogen moest ik het overnemen, net als Zera. In seizoen 2015-2016 nam ik dat mee, met gemiddeld 14 punten en 7 rebounds. Qua statistieken is dat een van mijn beste seizoenen.”

Seizoen 2020-2021 was het laatste seizoen dat Lisa in actie zou komen op het hoogste niveau van Nederland. Haar profcarrière heeft 14 jaar geduurd, met prachtige tijden! “Natuurlijk wist ik dat het eraan kwam: mijn laatste wedstrijd. Ondertussen was ik al 21 weken zwanger. De laatste wedstrijden speelde ik daarom ook minder, en het was ook spelen zonder publiek. Ineens neem je afscheid van iets waar je sinds jaar en dag speelt. Wat dat betreft voelt 14 jaar vrij lang, maar in een vingerklik is zoiets snel voorbij. Ik heb nog altijd veel plezier in basketbal. Dit seizoen speel ik bij dames 2 van Binnenland in de Promotiedivisie. Wij hopen daarmee sowieso in de Final Four te kunnen komen.”

Een passend afscheid na zoveel jaren schitteren op het hoogste niveau van Nederland!

Lisa als Orange Lion

Ook als international maakte Lisa veel mooie tijden mee. Dat maakte ze mee op het gebied van 3x3 basketbal. “Mijn eerste ervaring met 3x3 basketbal was in 2011, in Woudrichem. Op dat moment was deze tak van sport net in, en later werd 3x3 basketbal steeds groter. Na zo’n 5x5 seizoen wil je toch doorgaan met basketballen, dus ik was blij dat er iets als 3x3 basketbal bestond. In Woudrichem werd zelfs een veld gebouwd op van die hobbelige keien. Het was enorm leuk, een hele dag met veel plezier! In 2014, na het kampioenschap, speelden we heel veel toernooien, waaronder het EK in Boekarest. Dat is één van de mooiste ervaringen van mijn leven! Het proces er naartoe, dat ik gevraagd werd door coach Peter van Paassen, was al geweldig. We trainden buiten op een pleintje in Amsterdam, met op de ene basket de mannen en de andere de vrouwen. Als je tijdens het EK in het hotel bent met zoveel mensen met dezelfde passie, dan is zoiets gewoon magisch! Wij speelden in de kwartfinale tegen Litouwen, welke wij met 13-14. Slovenië werd een lastig verhaal met 13-8, maar de arena waar we speelden en alle spelers maakten de beleving enorm groot. Ik heb nog één WK in China meegemaakt. Ik vind 3x3 basketbal enorm gaaf, en had het zeker langer willen doen. Uiteindelijk met het professionele dagprogramma kon ik het niet op lange tijd volhouden. 3x3 is enorm intens, en dat maakt alles volgens mij fantastisch!”