Al op jonge leeftijd is de Belgische basketbalinternational Julie Vanloo bezig aan een imposante topsportcarrière. De 29-jarige point gaurd heeft met deze sport al veel van de wereld gezien, en is inmiddels een onmisbare schakel voor de nationale ploeg van België: de Belgian Cats. Een voorbeeld voor iedereen die een succesvolle sportcarrière wil nastreven! Foto: Fiba Europe.

Het begin in Oostende

Julie is woonachtig in Oostende. Op dit moment is basketbal daar een populaire sport, maar al jaren geleden is Julie daar begonnen met basketbal. “Ik deed mijn eerste basketbalschoentjes aan toen ik ongeveer vier jaar was,” vertelt Julie. “Op jonge leeftijd ben ik begonnen met spelen bij de jongste jeugd van Oostende. Na 24 jaar ben ik het uiteraard nog niet beu. Mijn vader is vroeger keeper geweest, maar ging vaak kijken bij de heren van Oostende, dat toen ze nog Sunair Oostende heette.

Mijn ouders werden best nerveus van mijn gedribbel thuis, dus zij kwamen op het idee om naar de basketbalclub van Oostende te gaan. Sindsdien ben ik nooit meer gestopt, ook nooit gedacht om te stoppen. Op mijn achtste ben ik bij de meisjes gaan basketballen bij Blue Cats Ieper. Ieper is een uur van Oostende vandaan, dus mijn ouders brachten mij altijd naar de trainingen en de wedstrijden. Ik wilde bij Ieper gaan spelen omdat zij het ons altijd moeilijk maakten. Vanaf dat moment had ik al de ambitie om te groeien richting topsport. Ik wist direct waar ik later wilde staan. Basketbal is altijd mijn passie en nummer één geweest.”

Een periode in Ieper, samen met een aantal huidige Belgian Cats

Julie voelde al gauw dat ze de ambitie had om sterker te worden. Ze maakte de juiste keuze om haar carrière in juiste banen te laten leiden. “Uiteraard was het spannend om voor het eerst bij Blue Cats aan de slag te gaan,” herinnert Julie zich. “Op dat moment speelde ik al met mijn nationale ploeggenoten Emma Meesseman en de zussen Kim en Hanne Mestdagh, en ook al onder leiding van onze voorlaatste bondscoach: Philip Mestdagh. Hij was op dat moment al een coach die de lat hoog legde. Het heeft geloond, want hij heeft met de nationale ploeg en in de Eerste Klasse veel bereikt. Voor mij was het best een verschil om van een relaxte sfeer in Oostende over te schakelen naar een zeer ambitieuze club, waar elke dag beter worden een must werd. Daarom heb ik deze keuze gemaakt, aangezien de basis in mijn spel vroeg werd gelegd.”

Hoe mooi is het dat Julie al snel bij haar voorlaatste bondscoach aan de slag mocht gaan! “Philip en ik hebben altijd een goede band gehad. Op dat moment werd ik gezien als in van de grootste Belgische talenten, en soms dan heb je de neiging om dan te ‘zweven’ in dat succes. Philip zorgde er wel voor dat ik met beide voeten op de grond bleef, en mijn spel zodoende steeds meer kon verbeteren. Daar ben ik hem heel dankbaar voor!”

Speelsters als Emma Meessemen en de zussen Kim & Hanne Mestdagh zijn een lange tijd internatoinals (geweest). Mogen duidelijk zijn dat Blue Cats Ieper in de tijd dat Julie daar speelde oog had voor het sterk laten doorgroeien van de meiden. “De Blue Cats van vroeger had met als coach Philip de ambitie om potentieel talent echt beter te krijgen. Op dat moment speelden wij met een aantal huidige Belgian Cats speelsters, en later ook in de Eerste Klasse. Nu speelt Ieper niet meer Eerste Klasse, dus de ambitie zal ook wel gewijzigd zijn. Waregem is op dit moment erg hard bezig met het opleiden van jong talent, wat ik enorm apprecieer. Je merkt wel dat de basis begint bij een club en een goede trainer die traint met goed potentieel talent. Wij hebben vroeger onder Philip ook volgende eenzelfde patroon en structuur gewerkt, voor een redelijk aantal jaren. Voor ons was het makkelijk om die lijn door te trekken, helemaal naar de nationale ploeg.”

Het eerste avontuur op het hoogste niveau van België

Al op hele jonge leeftijd mocht Julie weten hoe het is om in de hoogste competitie te spelen. Gelijk pakte zoiets heel goed uit. “Natuurlijk was het spannend om voor het eerst op landelijk niveau te spelen. Dat is niet zomaar iets. Vroeger keek ik vaak naar de eerste ploeg van Ieper, en later mocht ik meedoen met speelsters als Elke Vandenbilcke, Marlies Versavel en Ann Wauters; speelsters waar ik toen al naar opkeek. Zij zijn later ook naar mijn wedstrijden gaan kijken met de Belgian Cats. Ik speelde een heel goed jaar in Ieper, een jaar waarin ik wist dat ik het kan en wat ik later wil. Ik maakte veel punten en speelde al naar mijn potentieel. Het mentale aspect is iets waar ik enorm in ben gegroeid. Er ging al snel veel de goede kant op bij mij. Op mijn 14^e speelde ik al Eerste Klasse, en werd ik voor het eerst uitgenodigd om te trainen bij de Belgian Cats. Zo’n proces in een treinvaart betekent niet altijd een rechte lijn omhoog, maar met zulk voordeel heb je wel gelijk wat.”

Na Ieper wachtte een nieuw avontuur voor Julie. Een succesvol avontuur met vuurwerk aan het einde. “De overstap naar Waregem was een moeilijke beslissing. Ik moest ook overstappen naar een andere school, en die hele aanpassing was niet niks. De doelstelling was kampioen worden, een andere dan wat het in Ieper was. In seizoen 2010-2011 heb ik een maand eruit gelegen met een longontsteking. Het was een jaar waar de druk hoog was, en een jaar van een doorbraak. Het was voor het eerst dat ik een nationaal kampioen met mijn ploeg meemaakte. Een zeer bijzonder moment was dat, in een jaar waarin niets gemakkelijk was. Het was mijn ambitie om naar College in Amerika te gaan, maar op school had ik niet genoeg punten om door te gaan. Zodoende ben ik gelijk gestart met mijn professionele basketbalcarrière.”

Het buitenlands avontuur

Waregem was een moment om nooit meer te vergeten. In 2013 ging Julie beginnen aan iets nieuws. Voor het eerst tekende ze een contract buiten België: bij USO Mondeville in Frankrijk. “Gelijk in dat eerste jaar in het buitenland kreeg ik na twee weken al klierkoorts. Ik kon een maand niet in actie komen, wat leidde tot halve dagen trainen en beperkte minuten spelen. Het was op dat moment best moeilijk, met het feit dat iedereen die je goed kent verder weg in België woont. Er kwam ook een tijdelijke vervangster voor mij toen ik eruit lag. Dat was een nieuwe maar best moeilijke ervaring voor mij. In België kende ik nauwelijks concurrentie, maar dat kwam er nu ineens bij. Mijn vader is mij elke thuiswedstrijd komen opzoeken, en vertrok altijd de dag daarna. Hij vertelde mij dat dit soort ontwikkelingen ook moeten gebeuren. De laatste zes wedstrijden werd ik starter, en na het seizoen gaven ze mij een nieuw contract. Dat soort ervaring leer je gedurende je professionele carrière.”

Toch wist Julie haar plek in Frankrijk te vinden. Haar volgende uitdaging vond plaats in Zweden, met opnieuw een prachtig slot. “Zweden staat in mijn carrière het hoogste op mijn plateau. Het was fantastisch om 2000 tot 3000 bezoekers te aanschouwen, en ik leef enorm van publiek. Er zal niet één club kunnen tippen aan Luleå BBK, en aan de mensen die daar wonen. Het is een club waar ik graag mijn hele leven graag zou willen tekenen, alleen hun budget en hun ambitie is niet hoog genoeg. Voor mij was Zweden een doorbraakjaar, maar toch een plaats waar ik graag wil zijn. Ik mag altijd bij ze terecht.”

Prachtige tijden in andere landen

Na haar kampioenschap in Zweden wachtte Julie nog enorm veel uitdagingen en kansen om verder te schitteren. Dat lukte haar uiteraard, in heel veel verschillende landen! “In Italië speelde ik op Sicilië bij Virtus Eirene Ragusa. Het was een fantastisch seizoen, met fantastische supporters die enigszins verwachtingsvol en passioneel zijn. De taal kreeg ik ook gauw onder de knie. We speelden de kwartfinale van de EuroCup gespeeld tegen Galatasaray. Turkije was ook een bijzonder ervaring met Istanbul Üniversitesi SK. Istanbul wordt ook wel gezien als de stad die nooit slaapt. Het is ongelooflijk hoe alle ploegen elk weekend samenkomen om uit te gaan en om te feesten. De ploeg waar ik speelde had enorme pech. Later in dat seizoen, 2017-2018, besloot ik om in 2018 terug naar Frankrijk te gaan om te spelen bij  Lyon ASVEL Féminin. In Hongarije verbleef ik in een stad waar eigenlijk niks te beleven was. Aan de andere kant was het team waar ik speelde, PEAC Pecs, bezig aan een goed seizoen. Ook ik beleefde een stabiel jaar, maar na het jaar besloot ik toch om verder te kijken. Dat was het moment waarin ik terecht kwam in de moeilijkste competities die ik heb meegemaakt: de Women's National Basketball League in Australië. Ik heb daar zo hard moeten werken om me in deze competitie te kunnen aanpassen. Het Australische basketbal is heel anders dan het Europese basketbal.”

Tot begin 2022 speelde Julie bij het Russische Jenisej Krasnojarsk. Ze beschouwt het als een van haar beste jaren in haar carrière. Per maart 2022 wachtte een nieuwe Italiaanse uitdaging bij Moncalieri Basketball, en komend seizoen zal ze in actie komen voor Basket Lattes Montpellier Agglomeration.

Bijzondere tijden bij de nationale ploeg

Op dit moment zijn de Belgian Cats een grote hit in België, wat zeg ik, van Europa! Prachtige prestaties hebben de Cats neergezet, prestaties die Julie allemaal meemaakte. “De nationale ploeg heeft altijd een speciale plek in mijn hart. Als je als jong meisje je land mag vertegenwoordigen is dat enorm speciaal! Het feit dat ik met de huidige generatie nog steeds mag spelen, maakt het nog mooier. Mijn jeugdtoernooien waren heel tof! Ik ervaarde nooit enige angst voor wedstrijden, en speelde altijd mijn spel zoals ik dat wilde spelen. In 2011 speelden we met het onder 18 team van de Cats de finale van het EK tegen Spanje. Op het laatst pakten we een steal, en Emma verzilverden haar vrije worpen waardoor wij goud behaalden. Het was ook voor het eerst in de geschiedenis van de jeugdploeg. Het is ook een opmars geweest voor de ontwikkeling van de hoofdmacht van de Belgian Cats. Dat is wel gebleken met de bronzen medaille die wij afgelopen EK hadden behaald. Natuurlijk had er meer in kunnen zitten. In de halve finale tegen Servië was het schot van Kim Mestdagh net buiten de tijd waardoor het 74-73 bleef voor Servië. Dat gaf ons een dubbel gevoel, maar het was toch een leuk en goed EK voor ons, met het behalen van een bronzen medaille. Het is moeilijk om die mentale omschakeling te maken, hoewel het wel moest.”

© Fiba Europe

Daarbij kwam nog dat ze afgelopen zomer in actie kwamen op de Olympische Spelen. Een hele happening om daar bij te zijn! “We hebben een zware zomer gehad. Vanaf april tot augustus hebben we alles gegeven op de trainingen om te kunnen presteren op het EK en tijdens de Olympische Spelen. Je ziet zoveel prachtige dingen, maar mentaal was het zwaar. Wellicht waren we verder gekomen tijdens de Olympische Spelen als we het EK niet hadden gespeeld.”