Renée van Beek is een creatieve kracht die theater en haar persoonlijke visie op inclusie naadloos weet te verweven in haar werk. Als theatermaker, actrice en organisator raakt ze het publiek keer op keer met haar unieke visie op menselijkheid, inclusie en creativiteit. Renée is 37 jaar, maar ze voelt zich veel jonger, iets wat ze deels toeschrijft aan haar partner Ayoub. Samen hebben ze een zoon, en hoewel ze ieder hun eigen weg gaan, vormen ze een hechte familie.

De weg naar het theater

Renée's liefde voor het theater begon al op jonge leeftijd, al was haar eerste droom een andere. “Ik wilde altijd ballerina worden, maar ik paste letterlijk niet meer in een balletpakje,” herinnert ze zich. Een onverwachte ervaring in groep acht, tijdens een playback-act van het nummer Barbie Girl, liet haar ontdekken dat ze een natuurlijke komische flair had. “Blijkbaar kan ik iets op het toneel. Toen dacht ik: ‘ik moet helemaal weg met dat dansen, ik moet toneel gaan doen’.”

Haar vader schreef haar in voor toneellessen, waar ze zich aanvankelijk verlegen voelde. Ze herinnert zich hoe ze, ondanks haar terughoudendheid tijdens de lessen, het publiek wist te betoveren tijdens haar eerste voorstelling. “De docent belde me later op en zei dat ze zo onder de indruk was van mijn optreden. Dat gaf me vertrouwen,” vertelt Renée. Dit moment markeerde het begin van haar ontwikkeling als actrice.

De uitdagingen van het acteervak

Hoewel Renée van jongs af aan wist dat theater haar roeping was, waren de eerste stappen niet gemakkelijk. Ze wilde altijd naar de toneelschool, maar werd keer op keer afgewezen. “Ik was soms te verlegen en kon niet altijd laten zien wat ik in huis had,” legt ze uit. Daarnaast was ze het intrinsiek oneens met de manier waarop toneelscholen acteurs opleiden. “Tijdens audities moet je laten zien dat je je kunt conformeren, maar ik was het gewoon niet eens met hun aanpak.” Pas toen ze in aanraking kwam met het Rotterdam Centrum voor Theater, vond ze een opleiding die aansloot bij haar visie op theater. “Daar ging mijn wereld open,” zegt ze enthousiast. “Ik had het gevoel dat hun manier van werken in lijn lag met hoe ik theater wilde maken.”

Renée beperkt haar creatieve werk niet tot het theater. Ze is ook diep betrokken bij haar lokale gemeenschap in Leiden, waar ze actief is in een speeltuinvereniging. “We hebben een grote speeltuin en ik voel me verantwoordelijk om voor die kinderen te zorgen,” zegt ze. Voor Renée is het belangrijk dat de speeltuin een veilige en stimulerende omgeving biedt waar kinderen kunnen spelen en zichzelf kunnen zijn, zonder de druk van hokjes en labels. “Kinderen moeten ‘vies kunnen worden’, uit het klimrek kunnen vallen en gewoon buiten kunnen spelen. Daar ben ik een groot voorstander van.”

In haar werk voor de speeltuin kan ze haar vaardigheden als theatermaker en organisator volledig inzetten. “Ik voel me verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat de speeltuin toegankelijk blijft voor iedereen en dat er veel gebeurt, zoals theatervoorstellingen en schilderworkshops,” vertelt ze met passie. Het is duidelijk dat Renée niet alleen in het theater, maar ook daarbuiten een verbindende rol speelt.

Inclusie en theater: een filosofie van liefde en gelijkwaardigheid

Renée heeft een duidelijke visie op inclusie, die geworteld is in haar diepgewortelde overtuigingen over de mensheid. “Ik geloof dat wij allemaal kinderen zijn van een geestelijke wereld,” legt ze uit. Renée benadrukt dat het universum gelooft dat ieder mens gelijkwaardig is. “Alle kaders zoals zwart, dik, dun, arm of rijk zijn dingen die we zelf als mens hebben gecreëerd. Vanuit dat pure, liefdevolle universum bestaan die hokjes of labels niet.”

Dit geloof in gelijkwaardigheid en inclusie zit diep verweven in haar werk. Toch is ze ook kritisch op de manier waarop inclusie soms wordt benaderd in de samenleving. “Soms schieten we door,” zegt ze. “Ieder hokje eist zijn aandacht op, maar ik vind dat we ook af en toe moeten uitzoomen en het grotere plaatje moeten zien. Als je stopt met in hokjes denken, zie je pas echt wat liefde en verbinding kunnen opleveren.”

De toekomst van Renée in het theater

Na vele succesvolle producties, waaronder Hosseini, heeft Renée ook te maken gehad met uitdagingen binnen de theaterwereld. Haar nieuwste project, Zoon in Europa, liep tegen obstakels aan. “De wereld is veranderd na corona. We hebben veel subsidies gekregen, maar voorstellingen werden geannuleerd en het publiek kwam niet terug,” legt ze uit. Toch ziet Renée dit niet als een mislukking, maar als een signaal dat het tijd is voor een nieuwe richting. “Soms zie je de ‘gele omleidingspijlen’ die het universum voor je uitstippelt, en dan weet je dat je een andere weg moet inslaan.” Haar toekomstvisie ligt nu in grotere projecten, waar ze haar talenten voor theater en organisatie kan combineren. Ze werkt aan nieuwe projecten in Leiden, waar ze kiest voor locaties buiten het theater en samenwerkingen met meerdere kunstdisciplines. Bijvoorbeeld in de Hooglandse Kerk, waar ze theater en poëzie wil samenbrengen met de Afghaanse mensenrechtenactiviste Somaia Ramish. Het is een groter project waarin ik het intieme gevoel van kleine zaaltjes wil combineren met een grotere impact,” vertelt Renée enthousiast.

Een verbinder met visie