Quirine van Hoek, gepassioneerd musicus en violiste, neemt ons mee naar haar wereld van muziek waarin de viool een krachtig instrument is dat niet alleen klanken voortbrengt, maar ook als een spiegel van zelfexpressie fungeert. In 2018 is ze ook begonnen met zangles, wat ze nu ook langzaam integreert in haar werk als musicus. Van haar beginjaren aan de Hengelose muziekschool tot het streven naar een solocarrière en het najagen van authentieke muzikale creaties, Quirine's verhaal weerspiegelt de diepe connectie tussen artiest en instrument, en het streven naar een unieke muzikale identiteit.

Van jong talent tot topsport

Quirine’s moeder gaf hoboles op de muziekschool, en haar broer en zus speelden ook muziek. Vroeger wilde ze graag harp spelen, aangezien het beste vriendje van haar broer dat vroeger ook speelde, en als ze dan bij hem langskwam wilde ze er ook op spelen. Echter, viool spelen vond ze toen ook leuk. “Op mijn zesde ben ik begonnen met vioolles aan de Hengelose muziekschool bij Akke Wiersma,” vertelt Quirine. “Zij is een hele goede lerares. Ik heb echt goede herinneringen aan haar. Eerst zat ik in een groepsles, maar na een aantal jaar splitsten we op. Op dat moment wordt het duidelijk dat je er echt goed in bent, en wordt het steeds serieuzer. Mijn juf stuurde mij naar verschillende concoursen, zoals het Prinses Christina Concours en de Iordens Viooldagen in Den Haag. Ik kwam van de muziekschool als een beginner kijken, dus het was echt heel spannend. Ondanks dat was het geweldig dat ik daarheen mocht. Het werd vanaf dat moment nog serieuzer, aangezien je gaat studeren en je de lat ook steeds hoger legt.”

De Jong Talent klassen van de conservatoria in Enschede vormden het toneel voor Quirine's intensieve training en theoretische verdieping. Hier begon de reis van studeren, sprongen maken en het besef dat vioolspelen een vorm van topsport wordt. Maar met de uitdagingen kwam ook de behoefte aan balans, een les die Quirine op haar eigen manier leerde, soms met vallen en opstaan. “In Enschede kreeg ik twee keer in de week intensief les en ook theorieles. Het hield in: veel studeren en sprongen maken, en vanaf dat moment gaat het balletje rollen. Je kunt veel kanten op met viool: in grote symfonieorkesten spelen en allerlei soorten muziekstijlen spelen.

Ik ben bezig om met het ensemble Camerata Delfteen een podcast te maken. We waren een pilotaflevering aan het maken, waarin we ons afvroegen of een instrument jouw karakter symboliseert. Als kind was ik erg verlegen, maar de viool heeft mij geholpen om minder verlegen te zijn. Je bent daarmee vrij om je helemaal te uiten, dat je in je eigen comfortzone laat zien waar je goed in bent.”

De helende kracht van muziek

Vioolspelen was niet alleen een technische uitdaging, maar ook een middel om haar eigen verlegenheid te overwinnen. Het plezier kwam terug toen ze op gevoel vertrouwde. “Vioolspelen wordt topsport als je je er verder in wilt verdiepen. Zoiets kan echt impact op je hebben, iets wat ik destijds heb ervaren. Op een gegeven moment was ik mijzelf echt voorbij aan het rennen en ben ik op mijn 18^e ingestort. Dat was een mindere periode voor mij, maar dat betekende niet dat alles verloren was. Ik had zoveel reserves weten op te bouwen dat ik door kon gaan met mijn studie, en viool technisch was ik goed op schema. Ik zat helemaal niet goed in mijn vel, en het had een paar jaar geduurd om daar overheen te komen. Dat is voor mij ook een reden geweest dat ik van Den Haag naar Utrecht ben geswitcht. Na mijn examen voelde ik dat vioolspelen mij goed af gaat, en daardoor zou het zonde zijn als ik ermee zou gaan stoppen. Het plezier kwam op dat moment ook weer terug. Chris Duindam, mijn toenmalige docent, vertelde dat ik op mijn gevoel moest af gaan. Vanaf dat moment is het weer goed gekomen, en ben ik mij steeds verder gaan ontwikkelen. Die connectie met mijzelf, en dat het spel ook vanuit mij komt, maakt dat ik lekker kan gaan spelen. De kunst is om daarin een balans te vinden. Wat mij ook erg heeft geholpen om weer meer plezier te krijgen in het muziek maken is dat ik ben gaan zingen, eerst puur voor de lol, maar inmiddels wat serieuzer. Daardoor voel ik mij nog vrijer in mijn mogelijkheden tot expressie. Ik ben niet meer gebonden aan één instrument en vind het heerlijk om te experimenteren met spelen en zingen tegelijk.”

Authentieke creatie en verbinding

Het oprichten van een strijkkwartet op het conservatorium opende de deur naar intensieve samenwerkingen en bijzondere ervaringen. Quirine deelt de magie van samenspelen, inclusief de intense masterclass in Toscane en de vreugde van het creëren van iets magisch met drie andere musici. “Op het conservatorium zijn we een strijkkwartet begonnen. Dat was mijn meest intensieve kamermuziekgroep die ik heb gehad. Je werkt dan zo intensief samen met z’n vieren, waarin ik de eerste viool was qua spel. Het samenspelen is heel bijzonder, waarin mooie repertoires zijn geschreven. We zijn ook naar Italië gegaan voor een masterclass, en in Toscane hadden we les van twee beroemde musici van het Alban Berg Quartett. We hadden drie of vier weken lang elke dag les, wat zwaar was, maar wat we met z’n vieren ook konden relativeren. Als je met z’n vieren tegelijk dezelfde energie en oplettendheid hebt, dan kun je echt iets heel magisch creëren, waarin de klanken van alle instrumenten iets heel moois bijdragen.”

Quirine onthult haar artistieke doelen, waarbij ze streeft naar het maken van authentieke opnames en concerten. Ze gelooft dat door haarzelf te zijn, anderen kunnen meevoelen en dat zo een diepere verbinding tot stand komt. Haar droom van een solo cd met eigen composities weerspiegelt haar constante streven naar artistieke groei en het volgen van het hart in plaats van de verwachtingen van anderen. “Wat mijn doel is, is dat ik veel mooie dingen wil maken (opnames of concerten). Op deze manier kun je verbinding creëren, aangezien mensen in jouw wereld binnenkomen. Tijdens een concert kun je als speler denken aan wat het publiek zou willen horen, maar dan raak je echter uit verbinding met datgeen wat ik echt van binnen voel en wil bereiken. Ik wil meer naar mijzelf gaan, waarbij het publiek op die manier naar mij toe zou kunnen komen. Dat verschilt per muzikant, waarbij de één een andere ‘bubbel’ nodig heeft dan de ander. Het creëren van een magische wereld, en mensen daarin laten meenemen, is wat ik als doel voor ogen heb.”

Toekomstdromen en zelfexpressie

Terwijl Quirine reflecteert op de vergankelijkheid van liveoptredens, benadrukt ze het belang van tastbare creaties zoals opnames en cd's. De samenwerking met accordeoniste Ellen Zijm, met wie ze twee cd's maakte, vormt een prachtig moment van haar carrière, waarbij ze echt hun eigen muzikale identiteit creëerden “Muziek is heel vergankelijk; ik bedoel mijn concert is er eventjes, en als de muziek is afgelopen is dat weer weg. Voor mij is het heel bijzonder om in dat opzicht toch iets tastbaars te hebben, dat je in de vorm van een cd of opname toch iets hebt gemaakt. Dat je iets maakt en afrondt is iets wat mij veel voldoening geeft. Tijdens een live concert moet je het hebben van het moment, en naderhand is dat weer voorbij. Het meest bijzondere is tijdens een duo met een accordeoniste: Thuiskomst met Ellen Zijm. Wij kennen elkaar al vanaf de middelbare school, en we hebben samen ook twee cd’s gemaakt. Op dat moment voelt het echt als echt ‘ons eigen ding’.”

Samen met Ellen Zijm. Foto: Rens Plaschek

In haar afsluitende gedachten deelt Quirine haar ultieme droom van een solo cd en het belang van voortdurende ontwikkeling. Ze moedigt niet alleen muzikanten aan om hun hart te volgen, maar ook om zichzelf te blijven en lef te tonen. Voor Quirine is muziek niet alleen een kunstvorm; het is een voertuig om verbinding te creëren, en een magische wereld waarin ze het publiek wil laten verbinden. “Mijn droom is om een solo cd te maken, en dan ook met mijn eigen muziek. Ik wil mijzelf graag blijven ontwikkelen: nieuwe dingen ontdekken en moeilijkere dingen toevoegen. Volg vooral je hart, en durf ook jezelf te zijn in plaats van een ander na te doen. Daardoor kan je juist verwijderd raken van jezelf. Mensen kun je ook eerder raken met wat je doet.”