Goede tijden, slechte tijden; wie kent deze 33-jarige soapserie niet? Actrice en coach Ingeborg Wieten heeft daarin één van de eerste personages gespeeld, als Suzanne Balk. Ingeborg heeft heel veel weten te realiseren, en met haar kracht weet ze op een mooie manier voor verbinding te zorgen. Een verbinding die mensen heel veel kan geven! Ingeborg omarmt diverse ervaringen en ontmoetingen als deel van haar persoonlijke ontdekkingstocht, waar deze tocht haar ook zal brengen.

Van horeca tot theater: een levensreis vol ontmoetingen

Vaak vragen ze op jonge leeftijd aan je wat je later wilt worden. Eerlijk gezegd had Ingeborg op dat moment nog geen idee, aangezien ze echt van alles wel leuk vond. “Voordat ik naar de toneelschool ging, heb ik al vrij veel gedaan,” vertelt Ingeborg. “Ik heb in de horeca gewerkt, en ben ook stewardess geweest op een privéjet. Ik kwam daardoor zoal in Afrika terecht, en daar ontmoette ik mensen van Artsen zonder Grenzen. Dat leek mij ook geweldig, dus heb ik een verpleegopleiding gedaan om voor Artsen zonder Grenzen te kunnen werken. Reizen is ook eigenlijk een rode draad inmijn leven. Eigenlijk kom ik niet uit een cultureel gezin, maar een vriendin van mijn nam me mee naar een theaterstuk in Carré. Destijds was ik nog nooit in Carré geweest, maar ik was zo onder de indruk van wat ik zag. Zij zei toen voor de grap ‘dan ga je toch actrice worden?’ Op dat moment ging er gelijk een lichtje aan in mij, aangezien ik het een heel leuk idee vond. De volgende dag heb ik het informatienummer 008 gebeld, of ze mij het nummer van de toneelacademie konden geven. Een hele vriendelijke vrouw aan de andere kant van de lijn vertelde aan mij dat dat er drie waren, en welke van de drie ik zou willen hebben. Ik twijfelde niet, en koos ze alle drie. Ik heb ze gebeld, waarna ik auditie mocht doen aan de Toneelacademie Maastricht.”

“Daarbij vind ik het heel fijn om mensen blij te maken”

Met succes, want Ingeborg werd aangenomen voor deze opleiding. Het was een geheel nieuwe ervaring, na alle projecten die ze vooraf deed. “Toen ik eenmaal werd aangenomen kreeg ik de onvermijdelijke vraag: waarom wil je acteren? Ja, wat je op dat moment moet denken is heel moeilijk,” herinnert Ingeborg zich. “Het zou kunnen dat ik niet wist wat ik wilde, en dat je als actrice alles kunt zijn. Daarbij vind ik het heel fijn om mensen blij te maken, en met positieve energie bezig te zijn. Als je gaat acteren is dat net zo; mensen uit hun dagelijkse bezigheden halen en naar een hele andere wereld mee te nemen.”

Een Franse ervaring, met een groots avontuur in het verschiet

Uiteindelijk heeft Ingeborg de toneelacademie niet afgemaakt. In de aula hing een affiche over een Europees theatergezelschap in Frankrijk: Opera des Douze. Dat vond ze een heel mooi project, en dus wist ze dat ze meer ervaring moest opdoen via audities. “Ooit na de middelbare school ben ik naar Zwitserland gegaan om Frans te leren. Ik sprak een beetje Frans destijds, en ik werd zowaar uitgekozen voor dat project, en ben dus naar Frankrijk verhuisd. Ik had niet de intentie om terug naar Nederland te gaan. Dat gebeurde uiteindelijk wel, aangezien Goede tijden, slechte tijden een experimenteel project was van drie maanden. Ik was op dat moment toevallig in Nederland voor een begrafenis en een bruiloft. Eenmaal daar werd ik voor dat experimenteel project gevraagd. Het was iets geheel nieuws voor mij, aangezien ik daarvoor nog nooit voor de camera had gestaan. Toch leek het mij leuk dat ook te proberen. Ondanks dat ik werd uitgekozen, schoot toch een gevoel van twijfel door mijn hoofd: wil ik dit wel? Ik wilde er even over nadenken, maar tegelijkertijd klopte het allemaal met dat mijn contract afliep in Frankrijk en dat ik tussendoor ook naar Nederland moest. Het paste in werkelijkheid als een puzzelstukje in elkaar!”

Haar tijd in Goede tijden, slechte tijden; 10 jaar lang als Suzanne Balk

Eén van de eerste personages van Goede tijden, slechte tijden heeft Ingeborg mogen spelen: Suzanne Balk. Een project van drie maanden werd het zeker niet, en haar personage zal ze zeker nooit vergeten. “Suzanne heeft, zoals ik haar zag, een zwaardere jeugd gehad waarin ze zich realiseerde dat ze het zelf moest doen in het leven. Er was niemand die haar echt hielp, waardoor ze echt een overlever was. Er gebeurde altijd iets dramatisch in haar leven, waardoor ze dan weer volledig van de kaart was en daarvan moest herstellen en vervolgens weer opkrabbelde. Ondanks dat kon zij de meest heftige dingen overleven. Ze was natuurlijk iemand die veel moest huilen (ja, haha, Suzanne huilebalk), maar dat was ook omdat ik dat goed kon. Daardoor kreeg ik dat te spelen. Ze hoorde er wel bij, maar voelde zich vaak een buitenstaander. Ze was al van eerder school gegaan en gestart als callgirl. Haar leven was dus totaal niet makkelijk. Het leven had haar daardoor wel getekend, en ze raakte ook zwanger. Eerlijk gezegd had ik bij haar soms van ‘oh jeetje, moet dit echt bij haar?’ Bij één verhaallijn had ik zoiets van zo zeg, dat ik dat moet spelen. Dan had ze een ‘psychosomatische dwarslaesie’. Hierdoor zat ze in een rolstoel, omdat ze zich had ingebeeld dat ze niet meer kon lopen. Dat was echt next level voor mij, want dit zet je echt te denken. Dat soort gekke dingen maak je ook mee, als je met zo’n project bezig bent. In tien jaar tijd maak je heel wat mee, van bijzondere tijden tot hele opmerkelijke dingen!

Ik heb het best wel moeilijk gehad, om het bekend worden een plekje in mijn leven te geven. Gelukkig worden, ook met mezelf, is daarin best een opgave, aangezien je eigenlijk al gauw ‘van iedereen’ wordt en je weer opzoek bent naar jezelf. Zoiets doet heel veel met je. Bekend worden is iets in het leven waar ik dankbaar voor ben, maar ook lang mee heb geworsteld, niet iets wat je vooraf ambieert. Het heeft dan ook lang geduurd om daar goed mee te gaan en te accepteren. Het is niet per definitie makkelijk. De mate van bekendheid die we bij met Goede tijden, slechte tijden hadden was een hele opmerkelijke gewaarwording, waarin je overal herkend wordt. In die tijd ben ik ook moeder geworden, en begon het leven weer anders te worden, als zijnde een diepere laag. De drukte van het werkzame leven heb ik een beetje achter mij gelaten, en heb mij kunnen storten op het moederschap. Je ziet je kinderen groeien, en later ook het huis uitgaan, en dan krijgt je leven ook weer een hele andere wending. Ik ben nu nog steeds actrice, maar dan op een hele andere manier; in een hele andere fase van mijn leven.”

Haar kennis en kunde op een geweldige manier weten uit te breiden

Ingeborg bleef zichzelf ontplooien. Haar kracht brengt haar op nieuwe ideeën en mooie ontwikkelingen. “Gedurende de jaren dat mijn kinderen nog klein waren heb ik drie jaar kruidengeneeskunde gestudeerd. Nog steeds denk ik dat mijn overgroot oma meer van kruiden wist dan dat ik nu weet, en ik heb er een diploma voor. Ik wilde deze vorm van kennis ook doorgeven aan mijn kinderen, door ze bijvoorbeeld te vertellen dat de natuur vol moois zit. Het mooie is om te zien dat er veel jonge mensen mee bezig zijn. De afgelopen jaren, nu de kinderen groot zijn en het huis uit zijn, heb ik mijzelf meer kunnen ontwikkelen.”

Haar ontwikkeling tot transformatief spiritueel coach

Tegenwoordig zien we Ingeborg als coach bij de Bridgeman. Hoe Ingeborg dat is geworden is een prachtige benadering om van dichtbij mee te maken. “Mijn persoonlijke interesse is altijd geweest wie de mens is: wie zijn wij in de wereld, en wat voegen wij toe? Wie zijn wij met elkaar, qua één zijn en afzondering? We zijn toch allemaal één, maar we ervaren onszelf vaak alleen. Vanwege deze vragen en interesses ben ik een coachingsopleiding gaan doen, ook uit zelfonderzoek en hoe je anderen zou kunnen helpen en begeleiden. Op de Bridgeman Academie heb ik best een zware coachingsopleiding gedaan, maar nu ben ik ook transformatief spiritueel coach op psychotherapeutisch gebied.”

De kracht en kunst van verbinding: acteren, coachen en levenslessen

Verbinden, mensen in een mooie kracht zetten en groeien. Ingeborg kan zoveel moois vertellen over de kracht en kunst van het verbinden. “Het voelt als iets natuurlijks om verbonden te zijn met de mensen om je heen; of dat nou heel kort is of een verbintenis met iemand die je langer kent. We zijn altijd met elkaar verbonden, en dat heb ik altijd zo ervaren. Ik denk dat iedereen, die wat voor opleiding ook gedaan heeft, zichzelf altijd meeneemt. Ook hetgeen wat je hebt meegemaakt in het leven neem je mee, en neem ik ook mee als coach. Het grootste gedeelte wat je als coach doet is dat je je afstemt op de ander. Je stelt jezelf naar achteren, en bent er volledig voor de ander. Het belangrijkste is dat ik in die afstemming ben, en dat hetgeen wat zich aandient in mij er alleen maar voor de ander is. Dat gebruik ik om de ander te kunnen helpen, en te brengen waar het nodig is. Zodoende kan de ander met zichzelf met de hulpvraag aan de slag gaan. Ik leer steeds beter om woorden te geven aan het gevoel van de ander.

Als ik een rol moet spelen, dan stap ik opzij. Op dat moment is het verhaal leidend, en ik vertel het verhaal met alles wat ik ben en wat er fysiek, metaal en emotioneel mogelijk is. Op dat moment ben ik dan zelf opzij gestapt, en zo heb ik eigenlijk alles gedaan met wat ik tot nu toe doe. Ook het moederschap heb ik op dat moment zo ervaren. Daarmee dien je dan de ander. Dat is wel de rode draad in mijn leven.”

Licht brengen in de wereld: inspiratie, emotie en verwondering

Een prachtig doel, streven en invalshoek heeft Ingeborg te vertellen als coach. Ontdek hoe zij geluk put uit het verspreiden van licht en positiviteit, zowel in haar interacties met mensen als in de reis van het leven zelf. “Het maakt mij gelukkig als ik mijn licht kan neerzetten in de wereld, en daarmee andere mensen kan verwarmen, omarmen en inspireren; misschien een licht aan het einde van een donkere tunnel zien. Zo wil ik mijzelf zien, en daarin is alles eigenlijk geoorloofd. Het maakt mij niet uit op wat voor manier dat zal zijn, of hoe dat wordt bewerkstelligd. In onze ontmoetingen probeer ik alles te geven om dat neer te zitten, en dat is echt heel prachtig. De ontmoetingen zijn niet alleen met mensen, maar ook met plekken waar je komt, waar ook diezelfde uitwisselingen kunnen plaatsvinden. Je komt inspiratie halen om dat op een volgende plek beter of anders te kunnen doen. Die constante uitwisselingen van energie doe ik in het contact. Een gesprek is ook een reis, en in ons gesprek gaan we altijd ergens naar toe, op weg naar een mooie bestemming. Daar word ik blij van!”