De 27-jarige Kinou Kanbier (links) basketbalt sinds haar achtste. Tijdens de eerste training wist ze het: ‘Ik wil basketballen!’ Ze was gelijk verkocht! Later heeft ze nog meegespeeld op het EK onder 16. Rosie Kanbier, 23 jaar (rechts), is eveneens op haar achtste gaan basketballen. Haar ouders hadden niet gauw het idee dat zij zou gaan basketballen, maar alles wat Kinou deed wilde zij ook doen. Hoewel ze op dit moment niet meer basketballen, stralen ze nog altijd bij het zien van deze sport!

Elkaars tegenstellingen op het veld

Basketballen hield voor Rosie in dat ze in alles sterker wilde worden. Dat betekende vaak al vroeg in de sporthal zijn om te trainen. “Samen met Ilse Kuijt, Rosalie Aandewiel, Moniek Kraaijenoord en Anouk Peeman waren we al sinds vroeg in de morgen in de sporthal te vinden,” vertelt Rosie. “Eerst was het voor mij lekker ballen en met vriendinnen spelen. Als ik lekker had gespeeld, haalde ik daar enorm veel voldoening uit.”

Waarin verschillen Kinou en Rosie ten opzichte van elkaar? “We spelen op dezelfde positie, maar wel volgens een andere speelstijl,” vertelt Kinou. “Ik sta veelal op de point guard, waarbij ik een vrij bepalende speelster kan zijn in de zin van dat voor de assists kan zorgen en de mensen kan vrijspelen. In dat opzicht heb ik de aansturende rol in het team, ook met mijn ervarenheid. Qua lichaamsbouw verschillen we, en ik denk dat ik een beter schot heb. Rosie pakt veel rebounds. Het meest verschillen wij qua persoonlijkheid op het veld.”

Rosie: “Wat het team van mij nodig heeft, doe ik. Als ik op de point guard moet spelen dan doe ik dat. Ik ben één van de langste speelsters, en vind het niet erg om een lange speelster te verdedigen. Dat soort speelsters verdedig ik sneller dan dat Kinou dat zou doen. Wij hebben vaardigheden die niet zo snel terug zijn te vinden in de statistieken, maar zeker belangrijk zijn voor het team. We kunnen scoren, maar assists, screens zetten en het team bij elkaar brengen is eveneens zeer belangrijk.”

Tijdens het gesprek voor dit artikel wordt er veel gelachen. De manier waarop Kinou en Rosie elkaars speelstijl omschrijven vonden zij erg moeilijk. Dat heeft ook wat moois, want het laat zien dat zij én aan elkaar gewaagd zijn en meer mogelijkheden in elkaar zien.

Bij Grasshoppers vinden veel potentiële beloften hun weg omhoog. Ook Kinou en Rosie hebben daar gespeeld, en weten wat het is om voor deze organisatie te spelen. “We hebben natuurlijk alle twee onze opleiding bij Grasshoppers gehad, dus we kregen ook niets cadeau. Hard werken was bij ons de basis. Wij geven zeker meer dan 300%, elk moment. Bij onder 14 leerden we al een zoneverdediging uit spelen, met de zonepress erbij want stel je voor dat er een moment is dat je zoiets nodig hebt. Bij onder 16 hadden we drie zones, en die moesten we alle drie heel goed kennen.”

Verschillende inspiraties

Voor Kinou gelden er meerdere bronnen van inspiraties waarom basketbal zo leuk is. Dat kan een speler zijn, een coach maar ook een club. “Al mijn spreekbeurten in het kader van basketbal heb ik over Michael Jordan gehouden,” vertelt Kinou. “Hij was echt mijn grootste idool, en mijn eerste kennismaking met basketbal. Twee jaar geleden nam ik mij voor om te stoppen, en toen heb ik de serie The Last Dance gezien. Elke aflevering schoot ik vol, maar het gaf mij het gevoel dat ik ook nog een Last Dance wilde hebben. Qua coaching heb ik veel geleerd van Burhan Alibegovic. Hij begreep mij altijd heel goed in het veld, en wist mij altijd goed te benaderen. Als kind hebben we naar wedstrijden van MyGuide Amsterdam basketbal gekeken, naar spelers als Peter van Paassen, Tamien Trent, Stefan Wessels en Teddy Gipson. Dat waren spelers waarbij je dacht ‘wauw, ik wil echt net zo goed worden als zij’, ook omdat basketbal in de Nederlandse competitie echt heel groot was en veel teams aan elkaar gewaagd waren.”

Voor Rosie gold dat wat Kinou deed zij ook wilde doen. Met succes overigens! “Omdat Kinou ging basketballen, wilde ik dat ook doen. Mijn ouders dachten dat ik altijd ging volleyballen of hockeyen. Altijd wilde ik hetzelfde doen als Kinou, aangezien ik ook bewondering had voor haar. Ik kan met beide handen spelen, maar schoot altijd met rechts, want op school hadden we niet genoeg linker pennen. Dus schreef ik ineens rechts. Hetzelfde gebeurde met basketbal, want mijn vader zag dat ik met mijn linkervoet voetbalde. Hij had het idee dat dat niet klopte. Toen ik met links een bal schoot wisten ze gelijk dat ik met mijn linkerhand het beste kon schieten. Op de club en buiten de club zagen coaches mij ook groeien.”

Onvergetelijke basketbaltijden in de hoofdstad!

Individuele vragen

Rosie: 5 VWO combineren met topsport, hoe was dat te combineren?

“Het ging zeker een lange tijd goed, alleen op 5 VWO ging het best mis. School hielp enorm mee, maar door familieomstandigheden ging het allemaal niet meer zo makkelijk. Er ontstaat dan allerlei frictie, en het ritme wat je dan heb opgebouwd gaat dan volledig naar de knoppen. Mijn vermoeidheid nam toe, en later kwam ik erachter dat ik de ziekte van Pfeiffer had. Daar heb ik te lang mee gelopen, en na tien minuten fietsen kon ik al niet meer. Hierdoor kon ik een tijdje niet meer basketballen. Toch gingen zowel de club als school er goed mee om. In februari kwam ik weer terug, maar de achterstand was best groot. Hierdoor wilde ik mijn draai weer vinden, en besloot ik om een jaar in te zetten om mijn examens te halen. Toch weet ik zeker dat als ik geen Pfeiffer heb gehad dat ik het allemaal gehaald zou hebben. De school gaf mij enorm goede begeleiding.”

Kinou: Stel je mocht een spelregel wijzigen of verwijderen. Wat zou dat geweest zijn?

“De acht seconden regel zou ik willen wijzigen naar vier of zes seconden over de middenlijn dribbelen. Hierdoor zou je als verdediger nog meer druk kunnen uitoefenen dat zoiets met een goede verdediging zou gaan werken. Ook zou ik de 24-seconden regel zou willen wijzigen naar 18 of 21 seconden. Het spel zou daardoor een stuk dynamischer en sneller kunnen verlopen. Wat ik zou willen afschaffen is de no-charge zone. Ik weet nog dat ik vaker stilstond in de no-charge stond en door de aanvaller naar de grond werd gewerkt. Alsof dat niet genoeg was, en het feit dat het voelt alsof mijn ribben kapot zijn, krijg ik van de scheidsrechter te horen dat ik in die no-charge zone sta. Ik kan zoiets niet begrijpen.”

Rosie: Je speelde bij BS Leiden. Hoe zou je het team en het afgelopen seizoen omschrijven?

“Het is een chaotisch seizoen geweest. Veel speelsters stopten ermee na de corona-lockdown. Asa Kantebeen kwam later bij ons, dus dat was echt heel fijn. Richard den Os coachte meerdere team, dus dat was niet makkelijk. Toch hadden we een goede band met elkaar, en we werkten echt heel hard. Ten opzichte van het seizoen daarvoor hadden we een gecombineerd team met jeugd en ervaring.”

Kinou: In 2011 heb je meegedaan aan het EK onder 16 in Italië. Hoe was het om aan zo’n groot toernooi mee te doen?

“Heel intens! Ik vond het enorm indrukwekkend. Twee weken lang staat alles in het teken van basketbal, en ook het ritme wat je de hele tijd aan moest houden was geweldig! Toch is het een harde topsportwereld, waar ik veel van geleerd heb. Het heeft mij ook inzicht gegeven in wat topsport is en inhoudt. Je moet het 100% willen.”