Ruim 18 jaar heeft de 30-jarige Maxime De Bondt (hier in het midden op deze afbeelding) gebasketbald bij BBC Boom, waarna ze als verpleegkundige is gaan studeren. Momenteel werkt ze als hoofdverpleegkundige in een woonzorgcentrum. Haar basketbaltijd zal ze nooit vergeten, iets wat ze zelf te gelden heeft gemaakt middels hard werken. Dat maakt Maxime een topper die ze nog steeds is!

Eén en al basketbal in de familie

Als er zoveel familieleden basketballen dan kom je er vanzelf in. Maxime twijfelde eerst, maar ging toch door met basketbal, iets waar ze totaal geen spijt van heeft gehad. “Mijn mama heeft vroeger al bij Boom gebasketbald, en mijn nonkel was daar coach,” vertelt Maxime. “Ook was mijn neef daar aan het spelen, en daarbij deed mijn grootmoeder daar de cafetaria. Ik ging altijd met mijn mama mee naar wedstrijden, en daardoor wilde ik ook basketballen. Echter, na de eerste training dacht ik bij mijzelf dat dit wellicht niets voor mij is. Toch besloot ik terug te gaan naar trainingen, en dat heeft ertoe geleid dat ik de enigste speelster bij Boom ben geweest die vanaf de jongste jeugd tot aan de senioren in de Eerste Nationale altijd is blijven spelen.”

Bij Boom speelde destijds een zeer goede basketbalster. Maxime keek enorm op naar haar. “Vroeger was ik echt enorm veel fan van Anke De Mondt. Zij speelde ook in Boom, en daarna in heel veel landen van Europa. Daarnaast is ze ook een Belgian Cat geweest. Zij is mijn grootste voorbeeld geweest, natuurlijk had ik gehoopt ooit zo ver te kunnen komen als zij.”

Hard work pays off

De opdracht om tot het hoogste niveau te komen is heel simpel: je moet jezelf bewijzen om hoger te spelen. “Ik heb er alles aan gedaan om dat te laten lukken,” beaamt Maxime. “Natuurlijk is niet alles een rechte lijn geweest. Hoe hard je ook werkt, er zijn altijd mensen die denken dat je zomaar een plekje in het hoogste team krijgt. Ik ben nooit het grootste talent geweest, maar altijd een enorm harde werker. Maar goed, zoiets heb je altijd overal. Mijn lichaam heeft heel wat moeten afzien, maar het waren wel fantastische tijden geweest!”

Het moment is daar: spelen op het hoogste niveau van België

Het heeft allemaal succes gehad, het harde werken. Op haar 15^e kwam Maxime in aanmerking voor de eerste ploeg van Boom. “Het was heel speciaal! Het hoogste team had negen man, en ze wilden vijf tegen vijf trainen. Ik kreeg de kans om mee te trainen. Eén van mijn andere idolen, Vreny Van Driel, moest ik gaan verdedigen. Altijd zat ik op de bank met af en toe een invalbeurt. De ervaringen op trainingen waren al van zoveel waarde om op Tweede Nationale erg goed te kunnen functioneren. Onze coach Frank De Brucker heeft daar ook enorm aan bijgedragen. Hij gaf mij enorm veel zelfvertrouwen, en onder zijn leiding maakte ik de beste jaren mee. Om sterker te worden gaat het om trainen met de juiste meiden en hard werken.”

Het is niet niks, 18 jaar spelen voor dezelfde organisatie. Hoe kan het ook anders met zoveel toppers in de familie! “Mijn ‘familie’ was op dat moment gewoon Boom. Mijn grootmoeder deed de horeca en zoveel andere familieleden hebben daar hun sportieve sporen nagelaten. Dat gaf voor mij een echt thuisgevoel. In de oude sporthal in Boom hing een tenue van mijn nonkel die inmiddels is overleden.”

Nieuwe avonturen na Boom

Toch stopte Maxime niet direct na haar tijd bij Boom. Er zouden nog twee andere clubs in aanmerking komen voor Maxime haar geweldige spel. “Na mijn avontuur in Boom ben ik bij Schelle BBC gaan basketballen, een dorpje ernaast. Dat was op Eerste Landelijke niveau, waardoor ik mij ook meer op mijn studie kon focussen. In Boom trainde ik vijf keer in de week, en drie wedstrijden. Dat werd vrij krap met mijn studie. Toch is het vreemd om van een club als boom naar een geheel nieuwe plek te gaan. Echter werden we immens goede vriendinnen, en werd ik ontvangen alsof ik nooit ergens anders had gespeeld. In Schelle trainde ik drie keer in de week, maar nadat Schelle weinig jonge speelsters erbij kreeg ben ik naar BC Cobras in Brasschaat gegaan. Vanaf dat moment begon het moeilijker te worden, en doordat mijn lichaam het niet meer aankon was dat het laatste moment geweest dat ik ben gaan basketballen.”