In Den Helder is Ditta van Kalsbeek (rechts met de beker in haar hand) opgegroeid. Via schoolbasketbal is ze in aanraking met deze sport gekomen, en hoe! Eerst had ze basketbal gecombineerd met turnen, maar doordat ze moest kiezen van haar moeder had ze gekozen voor turnen. “Toen ik later aan het schoolbasketballen was, had Cora Rieuwers mij zien basketballen en zei ze dat ik er echt iets mee moest gaan doen,” vertelt Ditta. “Op dat moment zag ik dat gelijk weer zitten. Na een jaar ging ik gelijk weer basketballen.”

Wanda Hesselink (links met de beker in haar hand) is begonnen met basketballen sinds ze zes jaar is. Dat kwam door haar ouders, aangezien zij dat ook deden. Ruim 19 jaar heeft ze gebasketbald, waarna ze er een tijdje is uitgegaan. “In 2017 ben ik weer teruggekomen als assistent-coach van de dames van Den Helder Suns,” vertelt Wanda. “Dat heb ik een tijdje gedaan, en daarna heeft Ditta dat van mijn overgenomen. Vorig jaar ben ik dat samen met Ditta gaan doen, maar zijn we sinds dit jaar gestopt als assistent-coaches.”

Bijzondere krachten Ditta en Wanda, en namens het Helderse basketbal hebben ze enorm veel bijgebracht!

Genietend van de dynamiek van deze sport

Wat maakt basketbal nou eigenlijk hun passie? Een vrij brede vraag, wel eentje waar Ditta en Wanda het antwoord op zouden weten. “Basketbal is echt de leukste sport om te doen!” beaamt Wanda. “Nadat ik ben gestopt heb ik veel andere sporten geprobeerd, waaronder tennis. Dat gaf eerlijk gezegd niet hetzelfde gevoel als dat ik bij basketbal heb. Basketbal blijft veel dynamischer voor mijn gevoel. Je verdedigt samen, je valt samen aan; alles staat of valt met teambelang en winnen als team. Dat maakt het echt heel leuk, dat je echt met z’n alle bent en een doel wilt bereiken. Ook buiten het veld, zoals bijvoorbeeld naar het strand gaan, de stad in gaan, van alles! Het was dan ook jammer dat ik door een blessure moest stoppen met basketballen. Dat was ik namelijk nog lang niet van plan destijds, en op dat moment zag ik dat het contact met mijn teamgenoten daarin verwaterde, aangezien ik het best confronterend vond om nog naar wedstrijden te kijken. Ik ben er een tijdje uit geweest, maar inmiddels alweer een tijdje terug.”

Ditta spreekt nog steeds veel meiden van vroeger. Dat vindt ze ook heel leuk, zulke contactmomenten. “Het is ook enorm leuk om te kijken,” beweert Ditta. “Het is snel, vloeiender en tactischer. Met een basketbalteam gingen we ook nog zaalvoetballen. Je mocht bij Zeemacht, de toenmalige vereniging waar ik heb gebasketbald, een tweede sport gratis uitoefenen. We waren ook met zaalvoetbal kampioen. Toch vind ik basketbal veruit het leukste om te doen! Zaalvoetbal was toch zwaarder, om zo steeds met langere afstanden te rennen. Toen ik was gestopt met basketballen ben ik wel altijd nog supporter gebleven van Den Helder, zowel bij de mannen als de vrouwen. Je zag elkaar ook geregeld daar. Op dit moment ben ik aan het bokszaktrainen. Dat is ook heel zwaar, maar totaal niet vergelijkbaar met basketballen. Toch is het wel lekker om jezelf tegen te komen, en jezelf goed te laten gaan.”

Elkaars vaardigheden

Tegenwoordig zie je veel spelers meerdere posities uitoefenen. In de tijd dat Ditta en Wanda hebben gebasketbald werden spelers voornamelijk speciaal getraind op één positie. “Ik ben een guard geweest toen ik ben gaan basketballen,” vertelt Wanda. “Waar ik het vooral van moest hebben waren de tactische afspraken en dat ik wist wat er ging gebeuren. Natuurlijk bepaalde ik het spel als guard zijnde, en het tactische spel paste mij wel. Daarnaast kon ik goed schieten, gecreëerd door mijn teamgenoten die mij op dat moment wisten te vinden. Ik deed mijn voordeel met het feit dat ik op deze manier kon spelen.”

Ditta: “Ik speelde veelal 1 tegen 1 in de aanval. Vaak speelde ik ook qua spel op het randje. Dat houdt in hard verdedigen en altijd zorgen dat je de bovenliggende partij bleek te zijn. Wat dat betreft is Marco de Waard een voorbeeld speler voor mij, aangezien hij ook enorm fel kon spelen en alles deed voor de overwinning. Ik ging ook voor de drive naar de basket, en vaak ging ik ook voor het schot net buiten de bucket. Soms ging er ook een driepunter in, hoewel dat niet echt mijn spel was.”

Marco de Waard dus; een van de voorbeelden van Ditta. Wanda heeft ook voorbeelden, waarvan één die ooit in de NBA had gespeeld. “Als jeugdlid gingen we altijd kijken bij de dames. Toch is mijn favoriete speler iemand uit het verleden geweest,” herinnert Wanda zich. “Op televisie heb ik vroeger veel voorbij zien komen van Dražen Petrović. Hij was iemand van het frivole spel, waarvan passjes achter je rug langs en slim blijven spelen. Dat soort videobanden kon ik urenlang bekijken, en van hem was ik echt enorme fan. Bij de mannen ben ik echt fan geweest van Okke te Velde. Hij kon fantastisch schieten, en zodoende ging ik altijd kijken naar zijn techniek.”

De groei richting het hoogste niveau van Nederland

Spelen op hoog niveau is niet niks. Het vergt enorm veel strijd en discipline. Met hun geweldige inzet en kracht was dat voor beide toppers geen probleem. “In Den Helder had je wel vijf verenigingen, waarvan drie verenigingen ook jeugdteams hadden,” weet Wanda nog. “Tot aan mijn juniorentijd ben ik naar de huidige vereniging van Den Helder gegaan. We gingen veel reizen met de jeugd, en ik moest daar eerst aan wennen. Ik speelde zodoende met junioren A en met junioren B, en werd mijn hoofdteam junioren B. We speelden een keer een toernooi in Almelo, en die dag moest ik vier wedstrijden achterelkaar spelen. Voor mij was alles veel sneller, en was er sprake van gerichtere trainingen. Dat is ook logisch, je wilt ook kampioen worden.”

Ditta: “Ik ben bij Noordkop begonnen, en ook geëindigd. Wat dat betreft was het toen al heel gewoon voor mij om te basketballen zoals ik dat tot voor kort deed. Je moest keihard trainen, want anders ging je er niet komen. We hebben diverse coaches en trainers gehad, en alles was en iedereen was ook heel fanatiek. Dat is ook heel belangrijk om beter te willen worden. Je moet over discipline beschikken, iets wat ik en Wanda wel hadden. Later speelde ik ongeveer drie jaar bij dames 1 van Den Helder. Dames twee speelde destijds ook op landelijk niveau. Het was toen al echt een grote en competitieve vereniging.”

Wanda: “Klopt, dat vonden we toen heel normaal, maar als je nu de aantallen ziet van mensen die op het hoogste niveau basketballen dan was dat eigenlijk heel uniek. Junioren A en B waren hele brede lichtingen. Dat is heel uitzonderlijk. Bij dames 1 stopte er in 1999 vijf speelsters tegelijk, en toen is dames 2 destijds naar dames 1 gegaan. Zelfs toen werden wij landskampioen, dus kan je nagaan hoe het hoog het niveau was.”

Ditta: “Wij wisten destijds niet beter dan dat dat zo ging. Je begint bij de jeugd, en altijd in twee teams. Twee teams als de combinatie kadetten en junioren of aspiranten en kadetten. Je speelde al een categorie hoger mee en trainde al veel. Het was echt gewoon om zo’n traject mee te maken. Als je een belemmering krijgt, of de coach ziet het niet zitten, ga je een niveau naar beneden. Naast dames 1 heb ik nog altijd met dames 2 gespeeld.”

Wanda: “Pas toen ik mijn kinderen ging uitleggen dat ik op het hoogste niveau heb gespeeld, voelde dat als heel bijzonder. Het is niet iedereen gegeven om zoiets te bereiken. Zoals Ditta al zei: wij wisten niet beter dan dat het op deze manier ging. Je moest altijd klaar zijn, en voor minder deed Meindert van Veen het ook niet. Als je het net niet had, was er ook nog iets anders hoogs te vinden. Dat verschil is wel heel groot vergeleken met nu, aangezien er nu geen terugvalbasis is.”

Geweldige tijd met de dames van Den Helder Suns