De 29-jarige Maxime Essenstam, met nummer 12, is lerares op basisschool Develhoek in Zwijndrecht, in groep 1 en 2. Heel haar leven heeft ze gebasketbald, en sinds dit seizoen is ze voor het eerst gestopt met als voornaamste reden een overbelaste achillespees. Toch is ze blij met de keuze die ze heeft gemaakt, vooral nu ze haar tijd zelf kan indelen. Maxime is inspirerend, een echte doordouwer en een voorbeeld als het gaat om het feit dat hard werken wordt beloond.
Talentvolle belofte bij Lokomotief Rijswijk
Lokomotief, een plek waar potentieel talent sterker wordt. Ook bij Maxime is dat het geval geweest. “Toen we verhuisden naar Rijswijk kwam ik terecht bij Lokomotief Rijswijk,” vertelt Maxime. “Mijn broer Luke heeft tot voor kort bij Lokomotief. Hij is ook gestopt met basketbal, vanwege een heupblessure. Hij valt af en toe in bij Lokomotief heren 4. Luke is coach van dames 2 bij Lokomotief. Hij heeft een heel goed inzicht gehad in het geven van passes en de verdediging lezen. Ik ben altijd een speelster geweest die de strijd onder de basket opzocht, maar allebei hebben we wel een schot en zijn we bewegelijke centers.”
Sterker geworden door de inzet van verschillende trainers
Bij Lokomotief weten coaches zo in te spelen op het talent dat de ontwikkeling ook loont. “Ik kende Lokomotief al via verhalen van mijn ouders, en natuurlijk een aantal meiden die daar speelden. Op dat moment werd ik bijna negen jaar en ik vond het zo gezellig daar. Ik speelde met nog een meisje in een jongensteam, maar ik heb daar zoveel geleerd. De ontwikkeling daar was echt heel fijn. Ik heb heel goede trainers gehad, zoals Hugo Nijman, Hugo Butter en Ton Kallenberg. Zij gaven mij veel fundamentals en heb ik centeroefeningen gehad van Cobbe van der Vuurst de Vries. Er kwam nog een jongen uit mijn team bij de centertraining. Daar ging het hard tegen hard en kwamen we helemaal blauw thuis. Het heeft mij enorm veel gegeven en je had goede spelers om je heen.”
De stap naar spelen op het hoogste niveau van Nederland
Er ontstond een dubbele licentie voor zowel Lokomotief als BV Leiderdorp. Maxime maakte daar gebruik van en kwam op haar 15e voor het eerst uit op het hoogste niveau van Nederland. “De zomer daarvoor was ik al met het Nederlands jeugdteam weg. In 2008 speelde ik in het onder 16 team in Bulgarije, onder leiding van Joris Zandbergen. We zaten in bus en hij had het erover dat ik bij hem in het team van Leiderdorp zou spelen, op het hoogste niveau van Nederland. Dat was heel gaaf! Je moest er harder voor werken, maar omdat ik met veel van het team van Lokomotief in Leiderdorp speelde voelde het enorm vertrouwd. Daardoor was de overgang wat minder groot.”
Via Leiderdorp kwam Maxime terecht in Den Helder. Een nieuwe uitdaging om zo verder weg te basketballen. “Doordeweeks trainden we met Lokomotief mee en op vrijdag gingen we in Den Helder trainen. We gingen met vijf speelsters naar Den Helder toe om daar te trainen. Na afloop kwam een van de ouders ons ophalen, maar ik kon ook overnachten in het huis van een vriend van mijn ouders. Het was een heel nieuwe stap, maar ook niet zo nieuw als in onbekend. Het was een leuke nieuwe uitdaging, zonder dat ik in het diepe werd gegooid. We hebben het goed gedaan, boven verwachting voor een jong team.”
Uitgenodigd worden door CTO
Na Den Helder deed er zich een bijzonder moment voor. Maxime werd uitgenodigd door het CTO en accepteerde deze uitnodiging. “Ik wilde het beste uit mijzelf halen. Bij CTO heb ik vooral mijn driepunters verbetert waardoor ik veelzijdiger werd. Het was in het begin heel anders en het was echt pittig. Het eerste jaar studeerde ik onderwijs-assistente. Tijdens het tweede jaar deed ik de PABO. Lerares worden was mijn prioriteit, dus ik moest veel schuiven in de trainingen en de lessen. Iedere week had ik goed overleg daarover. Na twee jaar vond ik dat wel genoeg, ik bedoel mijn doel was lerares worden.”
Uiteindelijk profcarrière afsluiten bij Binnenland
Clubs zagen perspectief in Maxime. Zo ook Binnenland, waar Maxime van grote waarde is geweest. “Joost van Rangelrooy kende ik nog van de rayontrainingen. Binnenland was ook dichtbij huis en een heel gezellig team. We hebben altijd kampioenswaardige teams gehad, alleen vanwege blessures waren we nooit op ons volle sterkte. Toch waren het enorm spannende wedstrijden tegen elk team, keer op keer.”
Een van de redenen dat clubs perspectief in haar zagen is vanwege haar rebounds. Tijdens veel wedstrijden is haar totaal aantal rebounds boven de 10 uitgekomen. “Het is ook dat ik veelal opereer onder de basket. Hierdoor kan ik ook sneller bij aanvallende rebounds komen. Daar probeerde ik ook een beetje op in te spelen.”
Uitkomen namens de jeugd van de Orange Lions
Maxime zei het daarvoor al, maar in 2008 speelde ze voor het eerst mee met het onder 16 team van de Orange Lions. Ze vond het in het begin heel spannend. Toen ik überhaupt vanuit de rayonselectie gekozen werd, was ik vrij jong. Ik bleef er vrij rustig onder, aangezien ik niet het idee had dat ik door mocht gaan. Er zou het jaar daarna nog een nieuwe kans zijn, niet wetende dat ik zover zou komen. Bij het onder 16 maakte Maxime in 2009 iets heel bijzonders mee. Ze werd kampioen met de Orange Lions en eindigde hoog in de topscorers lijst met gemiddeld veertien punten en zes rebounds per wedstrijd. “Dat was echt mijn favoriete toernooi. De coaches waren echt voor het team en de speelsters. Ik trainde heel veel en ik speelde ook al in hogere competities in dubbele teams. Hierdoor speelde ik al vroegtijdig tegen oudere en betere speelsters. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik altijd een tandje meer mijn best moest doen. Daardoor presteer je ook beter dan dat alles je heel gemakkelijk af gaat. Over de cijfers in die topscorerslijst heb ik nooit bij stilgestaan, want uiteindelijk bereik je zoiets door er vol voor te gaan. De eerste fase kwamen we goed door en we waren al zeker een plek in de halve finale tegen Slowakije. Die wonnen we tijdens een spannende wedstrijd. De sensatie werd echt compleet door ruim van Kroatië te winnen in de finale.”
Maxime kwam uit namens Nederland onder 18 in 2011. Met een zilveren medaille werd het dus tijd om met de toplanden mee te doen in de A-divisie in het Roemeense Oradea. Dat is geen gemakkelijke opgave voor een nieuw binnenkomend land. Het was heel simpel; er zijn zestien deelnemende landen en de laatste drie teams (nummers veertien, vijftien en zestien) gaan weer terug naar de B-divisie. Toch konden de Lions gelijk goed meekomen in de beginfase. Met Tsjechië en Slowakije werd al gelijk afgerekend, waardoor een goede uitgangspositie naar de volgende ronde werd veiliggesteld. Dit team had haar draai in de A-divisie al snel gevonden en nestelde zich bij de eerste acht teams toen ook Italië klop kreeg van de Lions. In de kwartfinale troffen ze Spanje, wat een heel moeilijke opgave was. Een grote nederlaag was niet te vermijden, maar de volgende prooien waren al snel in zicht. Eerst lukte het te winnen van Turkije, waarna vervolgens Polen werd verslagen en een vijfde plaats in hun debuutjaar een feit werd. “Wij hadden een kern aan speelsters die al lange tijd met elkaar samen speelden. Met een aantal van deze meiden heb ik zo’n beetje alle EK’s gespeeld. Dat zorgt er dan ook voor dat je elkaar kent en weet wat iedereen kan. Hierdoor kun je elkaars kwaliteiten benutten. We konden goed meekomen en de voorbereiding verliep veelal ook heel goed. Onze tegenstanders werden goed geanalyseerd en daar werd ook goed op geanticipeerd.”
Maxime mag terugkijken op een prachtige carrière. Niet alleen voor haarzelf, maar ook omdat ze andere spelers heeft geïnspireerd met haar vechtlust!
Reactie plaatsen
Reacties