Als je denkt aan basketbal in de regio Utrecht, dan is Dawa Zoutenbier daar enorm bekend mee. Met 25 jaar ervaring op het veld en een diepgewortelde passie voor de sport, heeft de 32-jarige Dawa een prachtige tijd meegemaakt, van speler tot coach, en inmiddels van de sporthal naar het klaslokaal en de horecawereld. Een blessure kan het einde betekenen van een sportcarrière, maar niet voor Dawa Zoutenbier. Ze doelt op een carrière als coach, waarbij ze haar liefde voor basketbal nog altijd behoudt en haar kennis en ervaring doorgeeft aan de volgende generatie. Met hard werken heeft ze veel gedaan gekregen, en dat kenmerkt haar in haar passie voor de sport.

Kennismaking met basketbal in Utrecht

Toen Dawa zeven jaar was, is het allemaal voor haar begonnen. Met haar vader doet ze nog steeds veel met basketbal. “Toen hij zelf 18 jaar was, heeft hij basketbalclub SVO in Utrecht opgezet in 1971,” vertelt Dawa. “Al van kinds af aan was ik dus al in de sporthal te vinden. ‘Je bent er altijd en je werkt altijd heel hard,’ dat was regel nummer één. Het harde werken heb ik toen al in mij gehad, en daar houd ik ook wel van. Hij vindt het heel leuk om die passie met mij te kunnen delen, en ik met hem. Toen SVO een meisjesteam kreeg ben ik daar naartoe gegaan, toen ik een jaar of tien was. Daar zijn ook de eerste vriendschappen gesloten.”

Amazone: hoogtepunten en uitdagingen op het veld

De vroege dagen bij SVO leidden voor Dawa uiteindelijk naar een mooie tijd bij Amazone, waar ze in de Promotiedivisie speelde. Doorzettingsvermogen en toewijding hebben haar geholpen om te excelleren, zelfs als het spel niet altijd meezat. “Destijds hadden we Ray Laatst als coach. Hij is begonnen met regiotraining: één keer in de week extra trainen waardoor we met een dubbele licentie zijn gaan spelen. Een lange tijd hebben we in twee teams gespeeld die allebei op het hoogste niveau meespeelden. Ik kon niet te vaak genoeg trainen, dus we trainden vijf keer in de week, en langere uren ook. Het was heerlijk, want ik kon er lekker mee bezig zijn. UBALL werd later een jongensinitiatief, en dat vond ik jammer. Als het voor de dames ook was geweest, dan was ik daar 100% voor gegaan. Bij Amazone was het destijds echt goed geregeld, maar het werd te duur, en daardoor zijn we in de Promotiedivisie gaan spelen. Toch kan ik zeggen dat ik het geluk heb gehad om in dat team terecht te komen!”

Trainen, presteren en doorzetten: de sleutel tot succes

Voor Dawa is er geen vervanging voor hard werken. Van de vroege ochtendtrainingen tot de late avondsessies; haar toewijding aan het vak heeft haar de fundamenten gelegd voor haar succes in het leven. “Met het harde werken ben ik ver gekomen. Dat is iets wat iedereen kan. Er is één wedstrijd bij Amazone die ik nooit meer zal vergeten. We speelden tegen Cangeroes. Ik zat er niet lekker in, en ik had een slecht gevoel na de wedstrijd. Luc Reuver schreef toen in de krant dat ik 21 rebounds had. Dat is ook het punt wat voor mij hard werken inhoudt: ook al lukt niets in de aanval, je kunt alsnog hard werken. Dat is ook hoe het werkt denk ik. Je kunt alsnog belangrijk zijn in rebounds of assists geven. In het team dat we nu coachen zijn er meiden geweest die in de onder 21 Eredivisie hebben gespeeld, en nu trainende leden zijn. Op de training zie je dan speelsters altijd hard gaan voor elke kans. Dat soort speelsters heb je echt nodig. Ik waardeer het als mensen dat doen!”

Sinds dit seizoen heeft Cangeroes de beschikking over een academy. Van daaruit doet het onder 16 team in de Eredivisie het erg goed. “Onder 16 doet het heel goed, beter dan ik voorheen had gedacht. Als dit het begin is, dan kan er zeker veel moois naar voren komen!”

Een coach in de maak

Naast haar werk als docente biologie en haar fulltime baan in de horeca, koestert Dawa de ambitie om een coach van een eredivisieteam te worden. Hoewel de uitdagingen van haar drukke schema haar weerhouden, kijkt ze hoopvol naar de toekomst waarin ze haar coachingsvaardigheden kan ontplooien. “De afgelopen tien jaar heb ik fulltime in de horeca gewerkt als manager. Ik heb met basketbal moeten ophouden vanwege blessures, en dan is de horeca een uitdaging. Ik heb mij laten omscholen, met de motivatie om een coach van een eredivisieteam te worden; of dat nou in de jeugd is of waar dan ook. Het lastige is dat ik voornamelijk in de avonden werk, want we zouden minstens drie keer in de week moeten trainen. Dat gaat nu niet, dus ik zou zeker graag als coach aan de slag willen, maar dan moet er wel de tijd voor zijn. Ik wil het zeker heel graag, en hopelijk gaat dat er gauw van komen!”