De zussen Romee en Dewy van der Werf (links en rechts) zijn inspirerende voorbeelden van de liefde voor basketbal en van familiebanden die verder reiken dan het speelveld. Zij weten alles over het vinden van hun passie, het overwinnen van uitdagingen en het genieten van elk moment, samen en apart.

Een onverwachte start

De reis van Dewy en Romee begon niet met een basketbal in hun handen. “We zaten eerst op kickboksen,” herinnert Romee zich. “Vroeger kregen we altijd een boekje over welke sporten je kon doen, een soort stadspas van Amsterdam waarmee je gratis kon trainen. Zo zijn we met basketbal begonnen.” Ook Dewy kan zich dat nog herinneren. “Het begon natuurlijk ook omdat wij allebei lang zijn en altijd lang zijn geweest. We kregen altijd de vraag ‘spelen jullie geen basketbal?’ Eigenlijk was het gewoon het proberen waard. We hadden een gratis proefles gevolgd, en zijn we eigenlijk gewoon daarmee doorgegaan.”

Van proefles naar passie

Al snel werd duidelijk dat basketbal meer was dan zomaar een sport voor de zussen. Dewy, de oudere van de twee, vertelt: “Basketbal is echt een mooi spel. Wij komen niet uit een basketbalfamilie. Onze ouders zijn samen met zwemmen begonnen, dus we zijn niet al vanaf het begin bij deze sport betrokken geweest. Er gebeurt altijd wat tijdens de wedstrijden, en het kan ineens allemaal anders worden. Als het dan mooi gespeeld wordt, dan is het gewoon ook superleuk om naar te kijken.”

Romee, die inmiddels speelt bij de Landslake Lions, heeft een grote energie op het veld. “Ik ben een center die ook veel energie kan leveren aan het team. Ik hype veel mensen tijdens de wedstrijd. Eerlijk gezegd, als het even niet lukt, dan kan ik best wel balen en op de bank moedig ik mijn medespeelsters enorm aan. Ik kan wel zeggen dat ik een teamspeler ben in dat opzicht.”

Samen sterk

Hoewel Dewy niet meer actief speelt, blijft haar liefde voor basketbal onverminderd. “Het is natuurlijk al heel lang geleden dat ik heb gebasketbald. Ik ben uiteindelijk gaan coachen en trainen, en dat vond ik eigenlijk nog leuker dan zelf basketbal spelen. Ik ben heel nieuwsgierig, en ik vind het leuk om dingen goed te kunnen. Als ik het goed kan doen door het over te brengen, dan is dat al perfect. Dat heeft mij uiteindelijk richting coachen en trainen gebracht.”

Romee deelt een bijzondere herinnering over haar tijd bij DWV in Amsterdam-Noord, nu bekend als Northside Ballers. “Van mijn zevende tot mijn twaalfde heb ik daar gebasketbald. Daar moest ik ooit een wedstrijd in Den Helder spelen. Ik werd toen gefilmd en dat filmpje werd hier naar Landsmeer gestuurd. Uiteindelijk heb ik ook voor Landsmeer gekozen, ook omdat het dicht bij mijn huis is. Ik vond iedereen hier al meteen heel lief, en sindsdien heb ik ook de beste vriendinnen hier gekregen. Het is eigenlijk net familie hier.”

Een bijzondere band voor altijd

De band tussen Dewy en Romee is onverwoestbaar, zowel op als naast het veld. Dewy herinnert zich hun gezamenlijke begin. “Romee en ik zijn natuurlijk samen in één team begonnen bij de onder 12. We hebben eerst een jaar getraind en toen in de onder 12 gespeeld. Uiteindelijk werd ik ouder, en dan ga je toch uiteindelijk uit elkaar qua teams.”

Romee, die nu speelt met Dames 2 en onder 21 van Landslake Lions, geniet nog steeds van elke wedstrijd. “Ik vind het echt heel leuk daar, ook om met de onder 21-meiden de halve finale te hebben gehaald, daar doe je het voor, en natuurlijk om nog veel verder te kunnen komen.”

Voor de zussen is plezier altijd de drijvende kracht gebleven. “Het belangrijkste is dat je plezier moet hebben,” vertelt Dewy. “Natuurlijk wil je graag winnen, maar het is wel de bedoeling dat iedereen plezier heeft. Het is nooit mijn bedoeling geweest om iemand de hele tijd op de bank te laten zitten. Toch, als er een mogelijkheid is om te winnen, dan moet je wel weten dat ik dan wel strategisch ga wisselen en dat dan misschien niet iedereen komt te spelen.”

Romee's eerste ervaring met het Nederlandse team blijft haar bij. “De eerste keer met het Nederlandse team kan ik me nog goed herinneren. Je wordt ineens daarvoor opgesteld. We wisten niet eens dat zoiets echt bestond, op deze manier eigenlijk. Toch is het iets dat ik nooit meer zal vergeten.”

Een toekomst vol hoop