Op 17-jarige leeftijd heeft Romy Jansen al indrukwekkende successen geboekt in het Nederlandse basketbal. Met een passie voor de sport en een familie vol basketbalinvloeden is Romy uitgegroeid tot een talent om in de gaten te houden. Haar reis begon bij de benjamins van Dozy Den Helder, en inmiddels speelt ze bij het onder 21 team van de vereniging, met de ambitie om steeds verder te reiken. Foto: FIBA Europe

De eerste stappen op het basketbalveld 

Romy speelt nu ongeveer zeven jaar bij Dozy Den Helder. Basketbal stroomt door haar aderen, want het zit in de familie. Romy groeide op tussen familieleden die allemaal basketbal speelden, van haar vader tot haar opa. ‘Ik was als klein meisje ieder weekend wel te vinden in de sporthal. Eigenlijk ben ik er zo een beetje ingerold,’ zegt ze lachend.

Hoewel Romy inmiddels een belangrijke schakel is voor deze organisatie, kijkt ze nog steeds op naar anderen. ‘Nu Maaike Klein weer terug is, vind ik het best wel bijzonder dat ik soms tegenover haar sta tijdens de training. Ik keek altijd tegen haar op toen ik bij de benjamins speelde, en nu train ik gewoon met haar. Je leert zoveel van elkaar. Als ik zie hoe zij iets doet, dan probeer ik dat te begrijpen en ervan te leren.’

Een vroeg succes als kampioen 

Romy's basketbalcarrière kende al vroeg hoogtepunten. ‘Ik ben onder 12 Nederlands kampioen geweest,’ vertelt ze met een glimlach. ‘Het was in Zwolle, vijf jaar geleden. Het voelt nog steeds zo dichtbij, ook al is het al best wel lang geleden.’ Romy herinnert zich de wedstrijd tegen MBCA in de finale, en hoe spannend dat was. ‘Het was een hele mooie wedstrijd. We speelden steeds tegen dezelfde tegenstanders, en het was altijd spannend.’

De ervaring om als jong meisje kampioen te worden, is iets wat Romy altijd zal koesteren. ‘Het was echt iets onwerkelijks. Je doet het al vanaf de benjamins, en dan ineens ben je kampioen bij onder 12. Dat was zo'n grote stap, en om dat samen met je team te bereiken, dat is echt iets moois.’

Finale-ervaringen en groeiende ambities 

De weg naar succes bleef niet bij onder 12. Romy speelde later ook met het onder 18 team in de finale. ‘We hadden zelf niet verwacht dat we de finale zouden halen,’ geeft ze toe. ‘In de halve finale moesten we tegen Zwolle, een sterk team. In de competitie hadden we nog geen enkele keer van ze gewonnen. Toen wonnen we ineens die halve finale, en dachten we: “Oh mijn god, als we de volgende winnen, dan staan we in de finale!” En dat gebeurde.’ De ontlading was enorm toen ze de finale uiteindelijk wonnen. ‘We schreeuwden van blijdschap: we hebben het gewoon gedaan!’

De lessen van het kampioenschap 

Met zoveel ervaring op jonge leeftijd heeft Romy geleerd hoe belangrijk het is om focus en plezier te behouden. Ze weet hoe het voelt om kampioen te worden, maar beseft ook wat er nodig is om dat te bereiken. Voor haar is het belangrijk om doelen te stellen. ‘Je moet het leuk blijven vinden en altijd werken aan een doel in je spel. Ik ben bijvoorbeeld linkshandig, dus ik moet meer op mijn rechterhand oefenen. Zo kun je allround worden.’

In actie namens de jeugd van de Orange Lions 

Romy's talent is ook niet onopgemerkt gebleven bij de nationale teams. Ze speelde al voor Nederland onder 15 en onder 16. ‘Het was wel echt bijzonder om namens Nederland te mogen spelen. Je gaat er blanco in, zonder te veel verwachtingen, want het kan altijd anders lopen. Maar toen ik hoorde dat ik erbij zat, dacht ik: “Ik zit er gewoon bij!” Dat was echt een bijzonder gevoel,’ herinnert ze zich. Ondanks een enkelblessure slaagde ze erin om mee te spelen, wat voor haar al een overwinning was.