Basketbal op hoog niveau, op recreatief gebied, als kijker of als schrijver; het relativeert bij de liefhebbers ervan. De Hoornse basketbalorganisatie de Hoppers heeft in de onder 18 competitie ook een dames team. We gaan eens bij drie van deze speelsters kijken wie zij zijn: Luna Stöcker (midden), Dawn Klaij (boven) en Loïs Straaijer (onder).

Al jarenlang samen in een team

Luna Stöcker (18), Loïs Straaijer (17) en Dawn Klaij (17) spelen al ongeveer 10 jaar basketbal. Ruim zes jaar zitten ze bij elkaar in het team bij de Hoppers. “Mijn moeder speelde vroeger ook basketbal,” aldus Luna. “Ze speelde in eerste instantie op vrij hoog niveau in Den Helder, maar later is ze ook bij de Hoppers beland toen ze met mijn vader hier in Hoorn is gaan wonen. Mijn oma speelde het ook vroeger. Zo ben ik er ook in gekomen.”
Loïs: “Bij mij is dat ook het geval, alleen is mijn vader begonnen met basketbal. Hij is er toen een tijdje mee gestopt en later, toen ik een jaar of zeven was, ben ik gaan kijken bij de Hoppers. Hij is daar toen ook weer gaan basketballen, en ben ik vervolgens ook gaan basketballen.”
Dawn: “Mijn oudere zus Shannon zat al op basketbal, recent nog bij dames 1 van de Hoppers. Ik ben altijd bij haar wedstrijden gaan kijken. Toen zat ik altijd met Elise Timmer op de tribune en zij zei ‘wil je ook niet een keer meedoen?’ Ik ben het gaan proberen, en sindsdien ben ik er niet meer af gegaan.”

Luna Stöcker (inmiddels 18 jaar) begon al op jonge leeftijd aan deze balsport.

Drie speelsters, twee van hen in aanraking gekomen vanwege hun ouders, één vanwege haar zus. Ook zij beleven prachtige herinneringen aan deze balsport. Luna: “Je bent altijd samen. Het maakt niet uit of je goed bent of niet, je bent altijd een onderdeel van het team. Je wint samen en je verliest samen, en je doet ook leuke dingen buiten het veld. Wij zijn echt een hechte vriendengroep geworden.”
Loïs: “In twee of drie jaar tijd zijn we zeker een hechtere club geworden. Doordat je elkaar ook steeds vaker ziet, wordt het teamgevoel steeds sterker. Daar ga je zeker ook beter van spelen. Dat maakt dat wij ons op het veld onsterfelijk voelen en we het gevoel hebben alles aan te kunnen.”
Dawn: “Sommige mensen spelen al jaren samen. Dan ben je precies op elkaar ingespeeld en weet wat je van je medespelers kan verwachten. Ik denk dat zoiets teams door het seizoen heen sterker maakt. Je kent immers van iedereen haar sterke en minder sterke punten. Hierdoor vind ik het nog leuker om te basketballen.”

Met de jaren gegroeid

Al 10 jaar spelen ze bij dezelfde organisatie. De Hoppers is een groot onderdeel in het leven van deze meiden geworden, zeker ook ter verdienste van deze organisatie.
Luna: “De Hoppers is niet een hele grote organisatie. Het is niet dat je continu doorschuift in teams. We hebben dames 1, ons onder 18 team en nog een meidenteam. Je kent elkaar door en door, als een hechte familie.”
Loïs: “We hadden bijvoorbeeld dit jaar een Hopperscamp bezocht. De jongste kunnen dan met de oudste basketballen om daar dan veel te kunnen leren. Hierdoor kan je een mooie band creëren en leer je ook steeds meer mensen kennen.”

Dawn: “Sinds jongs af aan ben je met de mensen binnen deze organisatie opgegroeid. Dat maakt het een hele leuke en familiaire organisatie. Je kent elkaar hierdoor zo lang, en zo ontstaan er prachtige herinneringen.”

Zoals Dawn al zei; doordat je al zolang met elkaar samen bent, leer je elkaars sterke en zwakke punten kennen. Deze meiden weten van elkaar binnen een seconde al hun vaardigheden.
Luna: “Loïs kan vliegen in haar spel. Ik bedoel daarmee dat zij echt binnen no-time ergens kan staan.” “Dat klopt,” beweert Dawn over Loïs. “Ze kan heel sterk rebounden, en gooit in money-time de belangrijke ballen erin. Hierdoor zitten we lekker in de wedstrijd. Van Luna vind ik dat haar schot altijd steady is. Bij haar heb je altijd vertrouwen dat de schoten erin gaat.” “Luna duikt voor elke bal,” vindt Loïs. “Als ze de bal ziet rollen duikt ze er altijd achteraan zodat we altijd de zekerheid hebben dat wij de bal hebben.”

Dawn Klaij met het schot.

Vragenronde

Luna: Is er iemand die jou inspireert?

“Ik heb een poster van mijn favoriete zangeres in mijn kamer: Demi Lovato. Daarnaast ben ik groot fan van Kobe Bryant. Ik weet nog dat ik als klein meisje vaak naar wedstrijd van hem keek op TV. De Lakers was mijn favoriete team. Ze spelen in het paars, en dat is mijn lievelingskleur. Steph Curry is ook een held. Hij is een kleine speler, dus hij moet het vaak doen met zijn schot. Soms probeer ik een aantal moves van hem op training. Ik vind het enorm leuk om daar naar te kijken, en van te leren.”

Dawn: Stel dat je in de laatste 5 minuten 10 punten achter staat. Hoe handel je dan in zulke situaties?

“In zo’n situatie denk ik dan echt dat het moet gebeuren. Ik weet dat we dan bijvoorbeeld kunnen rekenen op de schoten die Loïs altijd raakt. Als iemand dan net die cruciale ballen erin gooit, dan zit je er lekker in. Dat geeft dan extra kracht om door te gaan. Ik zal in elk geval mijn hoofd nooit laten hangen op dat moment, en de rest van het team ook zeker niet.”

Loïs: Als je mocht kiezen om in een ander land te basketballen, waar zou dat dan zijn: Amerika of Spanje?

“Oeh, dat is een moeilijke! Voor Amerika denk ik puur om te weten hoe dat eruit ziet, aangezien de sport daar natuurlijk erg groot is. Spelen in Europa lijkt me ook echt fantastisch.”

Loïs: is er een team in de NBA of WNBA die je volgt en die jou imponeert?

“De Golden State Warriors is een team wat ik echt leuk vind om naar te kijken. Ik ben fan van de Splashbrothers: Steph Curry en Klay Thompson. Zoals Luna al zei, zij zijn mijn twee inspiratiebronnen.”

Loïs Straaijer legt aan voor een vrije worp.

Dawn: Je bent een center. Stel je voor dat je als point guard zou spelen, hoe zou het spel er dan uit komen te zien?

“Ik denk dat ik dat ook wel aan zou kunnen. Ik sta af en toe op de forward positie. Je merkt dat dat zeker anders is dan een center, maar dat gaat mij ook prima af. Dus daarom denk ik dat ik het spel rustig en beheerst zou kunnen verdelen, waarbij mijn medespeelsters hun plek goed zouden kennen.”

Luna: “Dawn is zeker multifunctioneel inzetbaar!”

Luna: Kan je je een heel bijzonder moment herinneren?

“Zeker! Dat was bij onder 16, en toen moesten we tegen Den Helder spelen. We stonden eerst dik 20 punten achter. Er ging daarna een knop om waardoor alles lukte, iedereen meedeed aan het sterke spel en we gewoon die wedstrijd nog wonnen ook.”

Loïs: “Het komt weleens voor dat we in de tweede helft over een ‘beast modus’ beschikken, waardoor niks meer fout gaat en we in korte tijd terug komen in de wedstrijd.”

Loïs: Wat maakt het leuk om met Luna in een team te zitten?

“Bij Luna weet ik dat haar kracht en inbreng ons nog steker maakt. Als ze een bal ziet rollen, dan doet ze er alles aan om deze in bezit te houden voor de Hoppers. Dat is waar we bij haar vanuit kunnen gaan, en dat het geweldig is om haar in het team te hebben. De gezelligheid op de trainingen maakt het ook fantastisch. Je weet ook hoe iemand speelt, dus dat maakt het ook leuker.”

Luna: Wat maakt het leuk om met Dawn in een team te zitten?

“Ten eerste: Dawn is echt een topper! Je kan altijd met haar lachen. Ze is ook altijd eerlijk, en daar houden we van. Ze is echt ontzettend snel. Als je haar ziet rennen dan kan je een lange pass geven, want dat haalt ze wel. Ze is onwijs flexibel in haar spel en verdediging. Ze heeft van die zekerheidsmomentjes waardoor ik weet dat zij aanvallend en verdedigend ons zoveel meer vertrouwen geeft in een goeie afloop.”

Dawn: Wat maakt het leuk om met Loïs in een team te zitten?

“Sinds jongs af aan zit ik al met Loïs in een team. Ik heb haar zien groeien met de jaren en dat ze steeds meer vertrouwen krijgt. Loïs staat altijd aan! Het is nooit dat ze denkt ‘laat maar’. Als Loïs in het veld staat, dan komt het altijd goed. Ze zorgt ook altijd voor rust in het spel, en dat kan ik altijd waarderen.”

Aan allen: Wat willen jullie de komende tijd met Hoppers bereiken?

“Kampioen worden! Dat is nog altijd onze grootste prioriteit!”