Vanaf haar 16^e heeft Annelies Klomp gebasketbald bij B.Z. ’72 in Zeist. Ze is arbeidsdeskundige en fysiotherapeut, en inmiddels moeder van 3 kinderen; Mareine van 20 jaar, Ties van 17 jaar en Madelin 5 jaar. Tot 2019 is ze actief geweest binnen basketbal, waarna ze een vervelende kruisbandblessure heeft opgelopen. Op dit moment is ze daar nog van aan het revalideren, waarbij de hoop aanwezig is dat ze in september weer mag spelen. “Ik ben onder behandeling bij de KNVB,” vertelt Annelies, “en wanneer ik een bal in mijn hand heb dan ziet de fysio mij veranderen. Dan ziet ze dat ik het verlangen krijg om weer het spel te spelen.”

Het begin bij B.Z. ’72 Zeist

Bij B.Z. is Annelies begonnen met basketbal, en doet dat nu nog steeds. Op een bijzondere manier is ze op haar 16^e erin verzeild geraakt, met mooie ontwikkelingen als gevolg. “Een toenmalige vriendin van mij basketbalde onder coach Ray Laatst. Hij kwam een paar schoenen bij haar brengen. Hij zag mij op de trap zitten, en hij vertelde mij dat ik eens moest gaan basketballen. Destijds zat ik nog op turnen, maar ik was wel benieuwd. Zodoende ben ik erin gestroomd, ergens toen de zomerstop begon. Hans Van Egmond was mijn eerste coach bij de aspiranten van B.Z. ’72 in Zeist. In datzelfde jaar ben ik onder Ray met de kadetten en junioren mee gestroomd toen ik 16 jaar was. Het bleek dat ik talent had, want ik mocht meedoen aan de selectie van Rayon West. Malika Saidi van BV Leiderdorp zat ook in de toenmalige selectie. Ik weet nog goed dat ik tijdens de selectietraining een weave moest lopen, terwijl ik geen idee had wat dat op dat moment was. Uiteindelijk zagen ze dat ik enorm gedreven en fanatiek was, en kwam ik in de selectie.”

Een prachtige tijd in Amerika met B.Z.

Ray Laatst kon met B.Z. van alles regelen. Zo ook een prachtige trip naar Amerika. “Tijdens het tweede jaar van de kadetten hadden we de poule van Rayon West gewonnen, waardoor we de NK finales mochten spelen. Wij eindigden toen derde, en stroomden door naar de junioren van de Eredivisie, welke toen voor het eerst werd opgezet in 1998-1999. Ray heeft veel betekend voor ons bij B.Z., hij regelde van alles daar. Zo gingen wij naar Amerika om daar een toernooi te spelen. Dat kon Ray sponsoren destijds, en daarnaast hebben wij veel lootjes verkocht en auto’s gewassen om dat voor elkaar te kunnen krijgen. Het toernooi zelf was fantastisch, en we beleefden daar zoveel dingen buiten basketbal. Wij zijn naar Hazel Park in Michigan gegaan. Hoe gaaf is het als je 18 jaar bent en je coach zegt we gaan naar Amerika! Dat toernooi zelf was al behoorlijk professioneel georganiseerd. Naast Amerika speelden wij tegen teams uit Canada en Italië. Het mooie is dat wij dat toernooi uiteindelijk wonnen, waarvan ik één van de MVP’s van het toernooi was. Daarnaast was ik ook de winnaar van de driepuntscontest. Dat maakte dat toernooi helemaal geslaagd. Er ontstond een grote klik met de meiden. Na het toernooi gingen we aansluitend naar een basketbalkamp in Amerika. Het was van vroeg tot laat trainen, en daar was van alles voor geregeld. We werden tijdens dat kamp ingezet op onze posities, dus voor mij betekende dat trainingen op de power forward positie. Tot op de dag van vandaag hebben wij nog steeds contact met een aantal meiden uit Amerika. De trip naar Amerika was goed als voorbereiding op de Eredivisie.

Ray liet mij, en de meiden, inzien dat je talent hebt. Hij zou er alles voor doen om dat eruit te krijgen. Hij gaf je de kans om je volledig te kunnen ontwikkelen. Hij gaf je altijd speelminuten als junior, van vijf minuten tot een hele wedstrijd. Hij blijft je ook in het dagelijks leven volgen. Het blijft heel bijzonder om hem te zien en te spreken. Zo iemand heb je denk ik ook nodig om verder te kunnen komen en jezelf te bewijzen.”

Junioren eredivisie B.Z.'72

De overstap naar OSG en Sharklets, en weer terug naar B.Z.

Zoals gezegd, die trip naar Amerika was ter voorbereiding van het eerste seizoen in de junioren-Eredivisie. Dat toernooi zorgde in elk geval voor een stabiel seizoen. “Het jaar in de junioren-Eredivisie zijn we vijfde geëindigd. Na een aantal jaren Eredivisie kwamen we op een punt dat veel spelers gingen studeren, waaronder ik. Op dat moment was ik 19 jaar, maar we wilden toch allemaal blijven basketballen. Met een aantal meiden ging ik bij OSG basketbal spelen, tegenwoordig geheten Cangeroes Utrecht en voorheen het Prisma College. Daar heb ik nog één jaar met de junioren Eredivisie gespeeld samen met Rachel Bergens-Witkamp, Yvonne van Rossum en Leonie de Vlieger. Na twee jaar speelde ik bij dames 2 van OSG en nog een jaartje bij B.Z., hoewel het team van B.Z. uit elkaar viel.”

En dus was het zoeken naar iets nieuws, zo ook voor Annelies. “Na een aantal wisselingen, en twijfelen waar ik zou gaan spelen, ben ik gevraagd om met Mariella van den Eshof bij Sharklets in Oosterhout te gaan spelen. In die tijd had Sharklets ook met de mannen in Breda plannen voor topbasketbal, en ontstond daaruit NAC Breda. Uiteindelijk, na het wegvallen van deze Bredase organisatie, zijn Sharklets en Barons Breda samengegaan en heten ze nu Barons. Bij Sharklets zijn we in 1999 na een kampioenschap op rayon niveau gepromoveerd naar de Promotiedivisie. Ik raakte in 2001 zwanger, en het hogere niveau was niet meer te combineren. Tegenwoordig, spelen wij met de oude kern (drie verschillende generaties dames) van B.Z. weer in het hetzelfde team in de Eerste Klasse. Dat heeft geresulteerd in veel kampioenschappen in de competitie, maar gelukkig krijgen we meer uitdaging en competitie. Dus je ziet, ik ben hier en daar gaan spelen, en heb veel mooie tijden meegemaakt. Het is echt super leuk dat je dan met het eerste team grotendeels weer bij elkaar bent. Hopelijk kan ik snel weer in actie komen!”

Bij Sharklets, tegenwoordig Barons, in de promotiedivisie onder leiding van John Stoopen.

Ook nog basketballen bij Defensie

Voorheen konden we teruglezen dat Annelies enorm veel op basketbalgebied heeft meegemaakt. Echter, dat was nog niet alles, want ook tijdens haar werk werd er zo nu en dan gebasketbald. “Ik heb  ruim 20 jaar bij Defensie gewerkt,” aldus Annelies. “Daar heb je ook allerlei basketbalteams; voor de luchtmacht, de landmacht, de marechaussee en de marine. Met de luchtmacht heb ik nog internationale toernooien gespeeld. Niet dat zoiets het niveau van de topsport Eredivisie is, maar dat maakt niet uit. Zij hebben daar ook een nationaal militairenteam. Daar zou ik voor in aanmerking komen als ik mij als reservist zou aanmelden. Zij zagen dat destijds zitten, maar ik wat minder. Het zou betekenen dat ik elke maand zou moeten komen opdagen om mijn militaire skills te moeten oefenen. Wel ben ik steeds als burger ingevlogen naar toernooien als Engeland en Polen. Het bijzondere is dat ik daar met spelers die ooit bij Sharklets hebben gespeeld in het team zat. Zo heb ik met Simone Scheffer en met Marie-Jose Allers in het luchtmacht team gespeeld. Zo kom je mensen in de basketbalwereld vaak weer tegen, wat heel bijzonder is! Zolang ik de jeugd er bij wijze van spreken nog kan ‘uitlopen’, vind ik alles nog prima. Het fanatisme is er altijd, en dat vind ik echt het belangrijkste.”

Nederlands militair kampioenschap.

Talentvolle dochter op weg naar succes

Basketbal speelde ook een rol bij de kinderen van Annelies. Tenminste, nog altijd bij haar oudste dochter. “Mijn zoon gaat dit jaar stoppen. Hij had wel het talent, als in dat hij gedreven en onbevangen is. Mijn 20-jarige dochter, die ook op haar 16^e is begonnen, is ook bij B.Z. gaan spelen. Zij heeft met dispensatie mogen spelen. Ze heeft een goed schot en is verdedigend sterk, en heeft net als ik dezelfde mentaliteit en gedrevenheid. Natuurlijk is er sprake van een andere generatie. Ze speelt nu bij SBU bij dames 2. Echt heel mooi om te zien hoe ze nu haar spel speelt, en ik ga haar uiteraard enorm veel supporten. Zij zou zichzelf nog veel sterker kunnen ontwikkelen, en ik weet zeker dat het haar gaat lukken!”