De 30-jarige Chatilla van Grinsven is al een tijdje professioneel basketbalster. Al op haar 15^e speelt zij internationaal, dus dat betekent dat zij al 15 jaar lang door diverse landen heeft gereisd om haar talent te kunnen laten zien. Dat talent wat zij heeft is niet zomaar iets, dat hebben veel landen inmiddels al geweten! Afgelopen seizoen heeft Chatilla een sabbatical year genomen. Momenteel zit ze ook in de media, en krijgt geregeld tv-aanvragen. Daarnaast is ze privé coach, geeft ze coaching en clinics aan basketballers, en geeft ze lezingen bij bedrijven. In het voorjaar van 2021 is Chatilla te zien geweest in het RTL 4 programma De Verraders, welke zij uiteindelijk samen met Samantha Steenwijk wist te winnen. We gaan eens nader in op Chatilla’s profcarrière, en haar drive om te kunnen schitteren, winnen en sterker te worden!

In te huren voor coaching en lezingen

Sport houdt meer in dan enkel presteren op het veld. Maatschappelijk betrokken zijn is ook een belangrijk aspect. Chatilla houdt zich ook op dat vlak bezig, en kan veel betekenen voor mensen en bedrijven die haar willen boeken. “Mensen kunnen mij inhuren of boeken om privé lessen binnen basketbal te krijgen, of om lezingen te houden bij bedrijven,” vertelt Chatilla. “Vanuit mijn lezingen probeer ik motiverende verhalen te vertellen vanuit mijn basketbalcarrière. Dit betreft dan verhalen over teambuilding en communicatie. Mijn doel is om daarmee de mindset van een topsporter aan het algemene publiek over te dragen, en in dat kader tips en tricks mee te geven voor de mensen die mij boeken.”

Inspiraties en behulpzame coaches

Inspiratie; het is een groot woord. Groot, maar iets dat niet kan ontbreken in de sport. Zo ook voor Chatilla. Zij heeft in het verleden diverse inspiraties gehad, zowel dichtbij als even buiten haar woonomgeving.

“Dat atletische vermogen heb ik vooral van hem geleerd”

Chatilla is op haar 8^e begonnen met basketbal, in het jaar 1999. “Vroeger toen mijn vader een Michael Jordan tape aan mij gaf, was ik gelijk verkocht aan de kunst van basketbal!” beaamt Chatilla. “Wat mij vooral intrigeert is wat voor een atletisch vermogen het vergt om een bal door het netje te krijgen. Mijn vader, Rahal Frikh, was zelf ook professioneel basketballer. Hij heeft mij mijn hele leven, tot zijn laatste adem, naar de top gecoacht: van mijn carrière in Amerika tot alle Europese ervaringen die ik heb opgedaan. Dat heeft hij samen met mijn zus, Samira Van Grinsven, gedaan. Mijn vader heeft nog in Nederland gebasketbald, onder andere bij Quo Vadis in Gemert. Hij had een Amerikaanse stijl van basketballen, dus hij hield ervan om van die Magic Johnson passes te geven. Dat heb ik vooral van hem geleerd; dat atletische vermogen en hoe je dat kan combineren met tactisch spel. Dat is voor het publiek ook mooi; prachtige passes of Michael Jordan moves.”

Een prachtige mijlpaal voor beide zussen Van Grinsven

Samira is tegelijkertijd met Chatilla begonnen met basketballen. Later zijn zij allebei in Amerika terecht gekomen. “Samira heeft ook grote dingen voor elkaar gekregen in Amerika,” aldus Chatilla. ”Wij zaten allebei op hetzelfde college: Saint Joseph’s University in Philadelphia. Daar stonden wij bekend als de zusjes Van Grinsven. Wij hebben daar een bijzondere prestatie achtergelaten, omdat wij de enige zussen zijn geweest die in de geschiedenis van de universiteit meer dan 1.000 career points hebben gescoord. Zoiets voelt echt als een eer, maar voornamelijk ook een eer aan onze ouders die ons allebei hebben gecoacht naar de top! Vanaf kinds af aan brachten ze ons naar de trainingen, en vanaf dat ik acht jaar was hebben zij ons altijd bezocht tot we naar Amerika gingen; zowel tijdens trainingen als tijdens wedstrijden. De wedstrijden in Amerika waren vaak om 7 uur ’s avonds, en dan was het 3 uur ’s nachts in Nederland. Elke keer hebben mijn ouders vanaf de livestream onze wedstrijden gevolgd. Ze hebben nooit een wedstrijd gemist!

Mijn zus en ik deden altijd alles samen binnen de basketbal scene, maar wilden tegelijkertijd beter dan elkaar zijn. Natuurlijk wel op sportieve wijze! Wij zagen elkaar als positieve concurrenten, dus wij pushten elkaar elke keer. Ik wilde haar niet laten scoren, en zij mij niet. Dat maakt dat je dan allebei steeds sterker wordt. Het feit dat je ervan droomt om ooit bij de top van de wereld te willen horen, en dat zo’n droom later werkelijkheid wordt, is echt onbeschrijfelijk!”

Een gemiddelde van 15 punten en 11 rebounds per wedstrijd doe je niet zomaar. Een bijzondere prestatie is het zeker als je gemiddeld goed bent voor een double-double per wedstrijd (dubbele cijfers in het aantal punten en rebounds).

Coaches met basketbal knowhow

Waar heeft Chatilla zoal gespeeld voordat zij aan haar profcarrière begon? Dat zijn diverse clubs in Nederland geweest, waarbij een aantal coaches haar de nodige kennis hebben gegeven om te staan waar ze nu is. “Vanaf mijn achtste ben ik begonnen met basketballen in Helmond, bij Wizards Helmond. Daar leerde ik de fundamentele beginselen van basketbal. Ongeveer drie jaar later ging ik naar Almonte in Eindhoven. Vier jaar lang heb ik daar gespeeld. Margreet van Putten en Arno van Brakel werden allebei mijn coach. Zij geloofden volledig in mijn capaciteiten, en in de potentie die ik als speelster had. Ik speelde daar op verschillende posities: van point guard tot power forward en center. Hoewel ik nu power forward ben, is de point guard positie één van mijn favoriete posities geweest. Dat ik nu als prof een allround speler ben geworden, komt omdat ik als kind op diverse posities heb gespeeld. Margreet en Arno hebben daar echt aan bijgedragen, evenals mijn vader die mij ook op veel posities heeft laten spelen.”

De eerste stappen richting professionaliteit

Na Almonte begon voor Chatilla het professionele avontuur. Een half seizoen heeft ze gespeeld voor BBC Kangoeroes Boom in België, en daarna nog eens in Oberhausen als semiprof. “Vlak voor mijn 16^e heb ik mijn HAVO afgerond, en kreeg ik een scholarship om naar Amerika te gaan. Colorado State University werd mijn eerste plek om te basketballen, ergens begin februari 2008. In Nederland leerde ik Engels op school, dus mijn basis Engels was wel goed. Als 16-jarige is het in het begin toch een stap geweest om echt vloeiend Engels te praten. Ik weet nog; tijdens mijn eerste week daar op school ging ik alles in mijn hoofd vertalen; van Engels naar Nederlands. Als ik in de klas zat, dan schreef ik alles in het Nederlands, en toen ik thuis was vertaalde ik het weer andersom. Dat maakte dat van alles een beetje overliep gedurende de eerste week. Het waren veel nieuwe dingen die ik meekreeg vanuit Amerika. Natuurlijk deed ik er alles voor om in Amerika te kunnen basketballen, en later op professioneel niveau in Europa. Na ongeveer twee weken was ik gewend aan de Amerikaanse cultuur en de taal. Het voelde als thuis op dat moment. Na 2,5 jaar voor Colorado State gespeeld te hebben, begon mijn volgende Amerikaanse avontuur. Ik verhuisde naar Philadelphia om bij Saint Joseph’s University te spelen, waar mijn zus Samira al speelde. In dat team heb ik al mijn kunnen laten blijken. In 2013 vergaarde ik talloze awards voor ‘beste speler’ en won uiteindelijk de A-10 NCAA Kampioenschap met mijn team waarmee we geschiedenis schreven voor SJU. Een fantastische ervaring!”

Chatilla op weg naar een blockshot namens Saint Joseph’s University!

Prachtige Europese ervaringen, evenals de WNBA

Zoals gezegd, Chatilla en Samira hebben veel moois laten zien bij Saint Joseph’s University. Een mooi vervolg zou absoluut een feit zijn! “Na mijn periode bij Saint Joseph’s University kwam ik even in de voorselectie van de WNBA terecht, en wel bij de Connecticut Suns. Vanuit de WNBA ging ik, toen de selectie bekend werd gemaakt, terug naar Europa om professioneel basketbal te spelen. Ik tekende een contract bij Tango Bourges Basket in Frankrijk. Tijdens dat seizoen zijn wij Frans kampioen geworden, wonnen wij de Franse beker en kwamen wij in de Final-Four van de FIBA Euroleague terecht. Het is echt fantastisch om na zo’n Amerikaans avontuur meteen op zo’n hoog niveau te spelen!” veronderstelt Chatilla. “Als je de voorselectie van de WNBA haalt, dan hoor je sowieso bij de top-100 van de wereld. Dan is die sprong naar de Europese top minder groot, en dus ook minder moeilijk te nemen. Ik voelde mij gelijk thuis in Frankrijk, en merkte al snel het verschil tussen het Amerikaanse en het Europese basketbal. Vijf jaar heb ik het basketbal in Amerika mogen meemaken, dus ik was daar helemaal aan gewend. Europees basketbal is heel tactisch basketbal. Amerikaans basketbal is dat ook, maar daar merk je de grote mate aan atletisch vermogen. In Europa is dat wat minder. Dat maakte dat ik in het begin even moest wennen, maar dat pakte ik snel op. Het was vooral top om zoiets gelijk met zo’n grote club als Bourges Basket mee te maken, als eerste profclub in Europa.”

Inderdaad, als eerste profclub. Het zou zeker niet bij alleen Frankrijk blijven. Later tekende Chatilla contracten in Turkije, nog eens Frankrijk, Italië, Spanje en Tsjechië. Ook daar waren geregeld dubbele cijfers terug te zien! Niet vreemd dus dat Chatilla vaak door het Nederlands team, de Orange Lions, wordt benaderd en ook daar prachtige dingen laat zien.

Een andere mooie uitdaging: deelname aan het RTL 4 programma De Verraders

Begin dit kalenderjaar werd aangekondigd dat er een gloednieuw programma zou komen op RTL: De Verraders. 18 bekende Nederlanders moeten uit zien te vinden wie in hun midden de drie verraders zijn. Chatilla was één van deze 18 deelnemers, en beschrijft zoiets als een onvergetelijke periode. “Het was echt een fantastische ervaring om aan zo’n programma te mogen deelnemen! Voor een eerste seizoen is het altijd afwachten hoe zo’n serie gaat verlopen. Toen het programma eenmaal voor ons ging starten, wisten wij dat De Verraders een knaller moest worden. Wij vonden zelf elk moment zo spannend! Elke nacht is het zo spannend, omdat je je afvraagt of je ‘vermoord’ zou worden door de verraders of niet. Tegelijkertijd was de volgende ochtend aan de ontbijttafel ook enorm spannend. Daar zou je te weten komen wie door de verraders vermoord was, en dus niet meer zou meedoen met het spel. Daarmee was het gevaar nog niet geweken, want het kon zijn dat je in de loop van diezelfde dag werd weggestemd door de andere deelnemers, omdat zij je wellicht als verrader zagen. Je bent elke keer met nieuwe tactieken bezig, en dat vergt zoveel energie. Natuurlijk heb je tegelijkertijd enorm veel plezier met alle kandidaten. Je bouwt echt hechte vriendschappen op tijdens dat spel. De kijkers moeten het ook een leuk programma vinden, en dat was gelukkig wel het geval. Naast het NOS acht uur journaal stond dit programma vaak op nummer twee aan kijkcijfers. Echt tof dat ik als eerste kandidaat gelijk heb kunnen zien dat het programma een grote hit is geworden!

Ik kende vooraf niet veel medekandidaten. Jörgen Raymann ken ik wel al persoonlijk. Die eerste dag zaten wij gelijk in de trein, en daar leerden wij elkaar kennen. Na een korte introductie kwamen wij aan bij het kasteel. Eenmaal aangekomen wisten wij één ding: het is begonnen! Je merkte al gelijk een andere energie die in de groep heerste. Een uur geleden ontstonden gezellige gesprekken, en even later veranderde dat in de vraag ‘kan ik jou nog vertrouwen?’ Het feit dat je aan zo’n spel deelneemt, voelt gewoon als een enorme levenservaring. Met iedereen heb ik vriendschappen opgebouwd, en met een aantal weet ik dat zoiets echt voor het leven is!”

Het overwinnen van angst

Opdrachten uitvoeren gaat niet zonder slag of stoot. Soms moet er wat opgeofferd worden, dan wel een angst overwonnen worden. Ook Chatilla stond voor zo’n dilemma. “Zelf houd ik er niet van om in hele kleine ruimtes opgesloten te zitten,” vertelt ze. “We kregen een opdracht waarbij we in drie groepen werden verdeeld. Wij werden geblinddoekt begeleid naar een kist die uiteindelijk onder de grond zou gaan. Nou ja, dat laatste werd ons verteld, maar ik vond het een doodenge gewaarwording toen mijn blinddoek afging, en ik op dat moment zag dat ik in een kist lag. Mijn eerste gedachte was: dit gaat niet gebeuren! Vooraf voelde ik al een soort angst. Ik ben iemand die bijna alles durft, maar niet zoiets; laat mij niet levend begraven worden. De support van de anderen in de groep (Samantha Steenwijk, Holly Mae Brood, Steven Kazàn en Abbey Hoes) deed mij echt heel goed. Dat ik zoiets heb gedaan voelt als een overwinning op de angst die ik toen voelde, met deze mensen. Echt heel bijzonder!”

Haar tactiek om het spel te spelen

Met dit soort spellen moet je soms maar net het geluk hebben dat je heel snel achter de juiste informatie komt. Tja, geluk, wat is geluk in een spel als De Verraders. Door goed op te letten bereik je al veel meer. “Diederik had ik redelijk snel door,” aldus Chatilla. “Ik merkte dat hij met veelal dezelfde mensen een soort bondje had. Natuurlijk had dat een bondje kunnen zijn bestaande uit getrouwen, maar wat mij verder opviel was dat ik vlak voor de ronde tafel (waarbij een deelnemer wordt weggestemd) zag dat zij dingen aan het doorseinen waren. Toen was er ook een moment waarop Sinan Can vlak voor de ronde tafel openlijk zei dat hij dacht dat Diederik de verrader is. Ik stond naast Sinan, en Diederik reageerde zo vreemd met één oog. Het had op mij de indruk dat hij iets te verbergen had. Op dat moment moet je goed kijken naar de non-verbale communicatie die een ander uitstraalt. Mijn tactiek was om vanaf aflevering twee hardop aan de ronde tafel te zeggen wie ik dacht dat de verrader was. Hopelijk zouden ze mij de volgende nacht niet kunnen vermoorden, of anderen aansporen om op mij te stemmen, want daarmee zouden zij hun verdenking gauw van zich af willen schuiven. Op dat moment zou het dan voor veel mensen duidelijk zijn. Voor mij was er in aflevering twee al veel helder; Diederik en Kees moesten de verraders zijn. Holly had ik een aantal afleveringen later door.”

Uitkomen als winnaar van het spel, samen met haar maatje Samantha

Haar tactiek had succes, want Chatilla behaalde de finale van het spel. Het mooie was dat deze finale bestond uit de personen met wie zij het meeste close was. “Gedurende de laatste aflevering zat ik te twijfelen tussen Francis van Broekhuizen of Samantha. Samantha was vanaf het eerste moment van de serie mijn bondgenoot, die kon ik gewoon niet als verrader zien. Zou zij wel de verrader zijn, dan hoopte ik dat zij mij niet zou wegstemmen. Ik vertrouwde erop dat wij, door middel van ons bondje, elkaar naar de finale konden loodsen. Dat is gelukkig zo uitgekomen, en zo heeft ze onze ‘pinky-promise’ toch laten uitkomen.”