Diverse Utrechtse basketbalverenigingen hebben de kracht van twee fantastische zussen kunnen meemaken. Anne en Tessa Cattenstart hebben veel clubs kunnen voorzien van hun spel, talent en potentie. Tegenwoordig basketballen beide zussen bij Utrecht Cangeroes. De inmiddels 34-jarige Tessa begon vanaf haar 10^e met basketbal bij New Stars. Vanuit daar is haar passie voor basketbal begonnen, en kreeg ze te horen dat zij en haar zus gevoel voor de bal hebben. Vervolgens kwam ze terecht bij BC Utrecht, en van daaruit is ze van de mini’s, kadetten en junioren gaan doorstromen naar nog veel meer. Vanuit BC Utrecht stroomde ze door naar Amazone, waardoor ze daar ook een aantal jaar speelde bij de junioren en als reserve bij de senioren.

De 32-jarige Anne bleef in tegenstelling tot Tessa nog langer bij New Stars spelen, maar later ging ze ook naar BC Utrecht. Ze zat een aantal jaar bij Tessa in het team, speelde daarna ook bij Amazone, Uball en diverse andere teams in de regio Utrecht. Beide zussen herinneren hun tijd bij die clubs nog heel goed!

Altijd het beste uit hunzelf gehaald

Tessa weet nog hoe het was om de stap naar een hoger niveau te maken. Een kans die ze uiteraard greep. “Ik heb altijd vanuit de junioren gebankt bij de senioren,” herinnert ze zich. “Hierdoor heb ik veel ervaring mogen opdoen; hoe het is om met de top mee te trainen, op trainingskampen mee te gaan en om met Amerikanen te spelen. Dat ging zo totdat er bewuste keuzes gemaakt werden; in combinatie met fulltime werk was het spelen en trainen op topsportniveau niet meer te combineren, en was ik ook niet goed genoeg om alleen bij de dames eredivisie te spelen om een goede bijdrage te kunnen leveren. Dus was de stap naar Cangeroes om daar in de Promotiedivisie te gaan spelen de juiste keuze.”

Anne haar inzet en spelmethode is iets wat elk team nodig heeft. Zonder dat zal elk team het moeilijk hebben. De sleutel is: teamspel. “Ik ben meer een teamspeler,” vertelt Anne, “niet iemand die het spel voor mijzelf maakt. Daarnaast ben ik wat langer dan Tessa. Het is niet dat ik echt een inspiratie heb. Ik vind het wel leuk om filmpjes van Michael Jordan en Kobe Bryant te zien. De grootste ontwikkeling wilde ik uit mijzelf halen.”

Tessa: “Anne werd vaak op de small en power forward positie gezet, en mijn positie was de point guard en shooting guard. Al speel ik liever op de shooting guard. Qua lengte werden deze posities zo bepaald. Anne kon daarnaast goed gebruik maken van haar lengte, en ik van mijn felheid. Wel zijn wij alle twee schutters, en minder van de drives. Als ik naar basketbalwedstrijden kijk, vind ik het zelf vooral leuk om te zien als er atletisch spelers tussen zitten. Misschien toch een beetje beroepsdeformatie vanuit de fysiotherapie. Maar vind het mooi om te zien als iemand goed atletisch kan bewegen.”

Spelen op landelijk niveau

De eerste stap richting een landelijk niveau. Tessa en Anne weten nog hoe het was om dat niveau te trotseren, en wat er zoal voor nodig is. “Toen ik voor het eerst meedeed aan de Junioreneredivisie als bankspeelster had ik nog nooit gehoord van de charge,” vertelt Tessa. “Een speelster ging dwars door mij heen en die kreeg daar een charge voor. Het maakte het mij niet zoveel uit op welk niveau ik speelde. Voor mij was het belangrijk om mijzelf op zoveel mogelijk manieren te ontwikkelen en het uiterste eruit te halen. Van jeugdselecties, tot trainingen bij meerdere teams om maar zoveel mogelijk meters te maken. Bij mij kwam het uit bij Junioreneredivisie waarin ik mijzelf volop ben gaan ontwikkelen, tot aan de Eredivisie. Daarna heb ik in de Promotiedivisie mijn steentje kunnen bijdragen, en dat was voor mij het belangrijkste.

Anne: “Op Junioreneredivisie was ik de eerste keer bankspeelster, en was veruit de jongste. In die zin vond ik het best spannend; dat ik allemaal tussen oudere meiden speelde. Meerdere jaren heb ik meegedaan aan kern- en rayonselecties. Ik ben in 1989 geboren, en ik weet nog dat ik met de lichting van 1988 en 1989 heb meegedaan aan de rayonselecties. Bij 1989 kon je geselecteerd worden voor het Nederlands team. Ik zat dichtbij de selectie met alle toernooien, maar helaas raakte ik geblesseerd aan mijn rug. In die periode ontdekte ik hoe het is om ook met vriendinnen wat leuks te kunnen doen. Ik ben daardoor wat minder gaan basketballen, en dat was helemaal prima!”

Individuele vragen

Tessa: In seizoen 2005-2006 en 2006-2007 speelde je met Amazone op het hoogste niveau van Nederland. Hoe was het om in die competitie te spelen?

“Het was best vertrouwd, omdat ik daar vanuit de jeugd mee mocht spelen in de Junioreneredivisie. Alles wat bij de dames Eredivisie meegepikt kon worden was mooi meegenomen. Het eerste jaar was heel bijzonder, omdat dit het eerste jaar van Amazone Eredivisie was. Daarbij kende ik de dames waarmee ik mocht spelen ook. Dat maakte dat het heel fijn was om daar te spelen. Het was natuurlijk hard werken. Het is een groot verschil; junioren en senioren, vooral in fysieke zin. Het tweede jaar vond ik wel pittig, vanwege dat er veelal op dezelfde dag getraind werd door de junioren en de senioren.”

Anne: Zijn er gedurende jouw carrière bijzondere dingen gebeurd die je nooit meer zal vergeten?

“Zeker! We hebben een keer een kampioenswedstrijd op rayonniveau gewonnen terwijl ik vanaf de elleboog het schot nam en raak schoot, we stonden gelijk, en door mijn schot wonnen we met 2 punten verschil. Hierdoor werden wij kampioen.

Bij een andere wedstrijd moest ik de topscorer van de tegenpartij verdedigen. Ze scoorde de eerste 30 minuten niet en was nogal gefrustreerd. Toen ik een lay-up liep, sloeg ze mij op mijn hand waardoor ik mijn hand brak, een boksersfractuur.”

Tessa: Stel je mag een spelregel wijzigen of weggooien. Wat zou je dan weggooien?

“Oei, dat is een goeie! De no-charge zone zou ik eruit willen hebben. Natuurlijk snap ik dat die er ook voor de veiligheid is, maar ik vind het voor het bij de dames niet echt nodig, en wordt door veel verschillende spelers en scheidsrechters steeds anders geïnterpreteerd.”

Anne: “Ik speel nu op een niveau waarbij ik de 24-secondenklok mis. Dat zou ik nu weer erbij willen hebben.”

Tessa: “Ja, de 24secondenklok is fijn, maakt het spel sneller, net als dat ik het prima vind dat de 3-secondenregel er is. Anders kan je onder de basket als aanvaller zowat ‘kamperen’ om onder de basket de bal te kunnen krijgen. Echter, die mogen ze wel wat meer fluiten.”

Trouwens over 3-seconden gesproken; in de NBA heb je de regel dat ook de verdediger niet langer dan drie seconden in de bucket mag staan (defensive 3-seconds, voorheen illegal defense). Zouden jullie er een voorstander van zijn om ook in Europa zoiets te hebben?

Tessa: “Hmm vind ik best een goeie. Ik denk eerlijk gezegd wel dat je daarmee de zone-verdediging eruit houdt. Dat maakt het spelletje sneller. Ik zou het wel een leuke toevoeging vinden, ook om het in de eerste plaats eens uit te proberen.”

Anne: Stel je staat in de laatste twee minuten met acht punten achter, waardoor winnen er nog altijd in zit. Hoe reageer jij op zo’n situatie?

“Oh ik zou echt iedereen enorm motiveren om ervoor te gaan en dat wij nog absoluut niet verloren hebben! Wat dat betreft ben ik heel positief en wil ik er enorm voor gaan. Als het niet onmogelijk is moet je er altijd vol voor gaan!”

Anne: Als je moest spelen naar dezelfde speelstijl als Tessa, hoe zou dat dan op het veld eruit komen te zien?

“Dan denk ik dat ik een stuk sneller ben. Ik zou vooral dan gebruik maken daarvan, en ook wendbaarder zijn.”

Tessa: Als je moest spelen naar dezelfde speelstijl als Anne, hoe zou dat dan op het veld eruit komen te zien?