Sinds jaar en dag speelt Ellemieke Hofland bij Akrides. De 42-jarige basketbalster basketbalt daar ongeveer 25 tot 30 jaar. Verder is ze lerares in het basisonderwijs, en vanuit die interesse om kinderen wat te leren is ze ook met de jeugd van Akrides bezig geweest. “Ik begon ooit met training geven aan de jongste jeugdleden, en heb meegeholpen met jeugdkampen te organiseren,” vertelt Ellemieke. “Mijn vader heeft het schoolbasketbaltoernooi voor basisscholen in de gemeente Velsen opgezet, en dat heb ik overgenomen. Voor Akrides organiseer ik ook andere evenementen voor jonge kinderen.”

Afkomstig uit een basketbalgezin

Voor Ellemieke kon het haast niet anders zijn dan dat ook zij zou gaan basketballen. Niet vreemd als het hele gezin dat deed. Voormalig international Niels Meijer is de broer van Ellemieke. “Zowel mijn vader als mijn moeder hebben in het eerste van Akrides gespeeld. Er wordt mij dan ook verteld dat ik in de kinderwagen meeging naar de sporthal en dan in de bestuurskamer werd gelegd. Mijn ouders hebben mij nooit gedwongen om op basketbal te gaan. Eerst heb ik gezwommen en jazzballet gedaan, en nadat Niels is gaan basketballen wilde ik dat ook doen. Ik ben een center, en Niels meer een power forward. Hij is in dat opzicht ook meer wendbaar. Qua overeenkomsten spelen wij in dienst van het team. Ik kan genieten van een goed block zetten voor een teamgenoot. Ik ben mijn hele basketbalcarrière bij Akrides gebleven, maar Niels is ook bij andere clubs gaan spelen. Hij is in 2005 kampioen geworden met de Demon Astronauts in Amsterdam. Het was heel bijzonder om dat bij hem voorbij te zien komen.”

Altijd gedreven tot het uiterste!

Mooie tijd in het verleden

Ellemieke kan zich nog goed herinneren hoe het een tijdje geleden ging bij Akrides. Meteen had ze een geweldige binding met deze club. “Akrides is een hele fijne club, echt een familieclub! Er waren mooie combinaties voor topbasketbal en recreatief basketbal. In de jaren 80 en 90 speelde Akrides bij de mannen op het hoogste niveau van Nederland. Daar heb ik een keertje bij de mannen op de bank mogen zitten. Daar hadden ze een mini van de week, in de tijd dat ik in de jeugd speelde. Ook toen ze naar Haarlem gingen, ben ik daar nog geweest. Dat was eerlijk gezegd wel anders dan toen ze in de eigen sporthal speelden. In de jaren 90 speelden zij in de middenmoot van de competitie en hebben zij ook Europees gespeeld.”

Het organiseren van een kamp

Intussen heeft Ellemieke veel voor de club betekend. Juist dat soort mensen zijn onmisbaar voor welke club dan ook; het altijd willen regelen van mooie initiatieven. “Er zijn twee momenten geweest dat ik een kamp organiseerde. Eerst toen ik begin 20 was, waarin ik niet zozeer het voortouw heb genomen maar meehielp. Later heb ik heb opnieuw opgepakt toen onze kinderen de leeftijd van zes en zeven jaar hadden. Je ziet de kinderen enorm genieten. Eén deel van de dag bestond uit basketbal, en de rest van de dag deden we dan spelletjes. Er was heel veel plezier, en dat past ook bij Akrides.”

Haar tijd bij dames 1 Akrides

Ook dit seizoen komt Ellemieke in actie namens Akrides, en wel bij dames 1. “We hebben een team met verschillende leeftijden,” vertelt Ellemieke. “De jongste is 18 jaar, en ik ben de oudste van 42 jaar. Ondanks dat hebben we het naar ons zin met elkaar. Op de trainingen en in wedstrijden gaan we er altijd voor. Een aantal jaar is Jitka van der Bruggen onze coach geweest. Ik ken haar als medespeelster en goede vriendin. Ze heeft een stapje teruggedaan, omdat ze ook de wedstrijden van haar eigen kinderen kon zien. Dat vind ik heel jammer, want ze is een fantastische coach en geeft hele goede en leuke trainingen. Ik heb er absoluut vertrouwen in dat onze huidige trainer Wytze Blom net zo’n goede coach is en fantastische trainingen geeft! Hij is enorm van de fundamentals, wat altijd goed van pas komt.

Twee jaar geleden speelden we op redelijk hoog niveau. De club die het dichtst bij gelegen was, was Utrecht. Dat is best lastig te combineren met een gezin, omdat we lange dagen weg zijn. Vorig jaar zouden we in een andere competitie spelen, maar hadden we even goed naar Groningen of Lelystad gemoeten. Met een paar teams in Amsterdam was het beter te doen. Daarbij, na drie wedstrijden was het vanwege covid al klaar. Dit seizoen doe ik nog mee, waarbij het wellicht mijn laatste jaar wordt. Hopelijk maakt mijn zoon Jord nog verdere stappen binnen basketbal, en dan wil ik hem volop kunnen supporten.”