Stel je voor, je krijgt op de Toneelacademie Maastricht te horen dat je te lief bent; hoe ga je dat ontwikkelpunt aanpakken? (Stem)actrice Relinde de Graaff heeft dat op een mooie manier aangepakt. Zij heeft van dat moment gebruik gemaakt om nog meer te groeien. Met succes, want inmiddels is Relinde een fantastische actrice die in diverse films, series en theaterproducties heeft gespeeld, en is ook als stemactrice erg bedreven. We gaan verder op hoe ze deze groei heeft weten te realiseren. Foto: Timon de Graaff

Op jonge leeftijd al bezig met optreden

Op haar vierde is Relinde begonnen met ballet, en op haar zesde riep ze al dat ze toneelspeelster wilde worden. Ze ging op haar achtste op toneel, en heeft met verschillende toneelclubs meegedaan. “Toen ik 14 was, zat ik bij een jongeren productiegezelschap,” vertelt Relinde. “Daar werd een voorstelling gemaakt met dans en toneel, en dan gingen we allerlei theaters langs. Op mijn 19^e ben ik naar de Toneelacademie Maastricht gegaan. Wat dat betreft heb ik altijd al in het theater willen zijn.

Wat ik mij van vroeger nog kan herinneren was dat ik natuurlijk altijd heel blij was als ik mijn ouders in de zaal zag zitten. Zij zijn altijd enorm behulpzaam en bemoedigend geweest. Ik heb het optreden altijd enorm leuk gevonden. Vlak voordat je opgaat voel je altijd een soort ‘magie’ dat je altijd voelt in het theater; dat je altijd een gezonde spanning voelt waardoor je heel veel zin hebt om te beginnen. Het samenspelen met je collega’s is altijd onwijs leuk!”

“Daardoor word je een rijker mens, daar ben ik van overtuigd”

Relinde kan op een hele mooie manier uitleggen waarom ze zo van acteren houdt. Haar passie wordt gedreven door een mooi voorbeeld erbij te halen; een voorbeeld over inleven in een ander. “Wat ik heel mooi vind aan acteren is dat je op een bijzondere wijze in een ander leven kan duiken. Op die manier leer je veel meer over hoe andere mensen leven. Als je een rol aan het voorbereiden bent, dan moet je ook kunnen denken als de persoon die je speelt. Je moet als het ware inzoomen op de plek of positie waar die persoon zich in de maatschappij bevindt. Daardoor word je een rijker mens, daar ben ik van overtuigd. Op dat moment leer je van alles over verschillende mensen in de wereld, en dat vind ik echt heel mooi aan acteren. Je komt zo ook in aanraking met dingen waar je normaal gesproken niet (snel) mee in aanraking zou komen als je gewoon je leven leidt. Dat geldt ook voor schrijven en andere creatieve dingen. Je moet je kunnen verplaatsen en inleven in iemand anders op de wereld.”

Mooie gedachtegang van deze topper! foto's: Timon de Graaff

Waarom theater haar passie is

Hiermee, in het kader van inleven, geeft Relinde een mooi inkijkje in haar manier van inleven. “Dat is iets wat acteren echt mijn passie maakt,” vervolgt Relinde. “Er ontstaat op zo’n manier meer begrip, omdat je op die manier sneller stilstaat bij hoe de persoon die je speelt denkt of over bepaalde dingen nadenkt door wat er zich in zijn of haar leven heeft plaatsgevonden. Daardoor krijg je ook sneller begrip voor een ander.”

Het spreken van meerdere talen

Als klein meisje zei Relinde al dat ze alle talen van de wereld zou willen leren spreken. Inmiddels kan ze op sterk niveau Engels, Frans, Duits, Spaans en Arabisch spreken. “Taal is altijd mijn ding geweest, en ik vind het heel leuk om talen te leren. Ik geloof ook dat een taal heel veel kan zeggen over een cultuur, en dat je aan de hand daarvan een bepaalde cultuur kunt begrijpen vind ik echt heel tof. Zoiets brengt je ook dichter bij elkaar. De laatste jaren ben ik Arabisch aan het leren, en ik merk ook dat als ik Arabisch spreek dat iemand best verrast kan zijn daarover. Dat vinden ze altijd heel leuk, en ik vind het heel mooi om dat te merken; dat ze het waarderen dat je hun taal spreekt.”

Hier zien we Relinde in de film El Método. Inderdaad, ook Spaans spreekt ze vloeiend!

Als collectief op ideeën komen, en groeien

Samen bereik je veel meer; dat is eigenlijk een algemene benadering. Ook in dat opzicht kan Relinde een voorbeeld noemen wat zij met het begrip collectief heeft ervaren. “Bij film vind ik het heel leuk dat er zoveel verschillende mensen zijn die allemaal hun eigen ding doen, maar dat er als collectief een magie ontstaat als iedereen iets goed doet. Je creëert samen een mooi geheel, omdat je gezamenlijk met elkaars talent een film op een mooie manier vormgeeft. Het leuke daarvan, aan het collectief en gezamenlijk iets bereiken, is dat je positief verrast kan worden door je collega’s. Ik heb ongeveer tweeënhalf jaar in een Theatercollectief in Amersfoort gezeten, genaamd De Stad Speelt. Daar maakten we improvisatietheater, en ik weet nog dat we een voorstelling hier in de bibliotheek speelden. Ik stond toen op de trap samen met mijn collega-actrice,” herinnert Relinde zich. “Zij begon een dialoog, waarbij ik dacht ‘waar gaat zij naartoe?’ Uiteindelijk snapte ik haar punt, en dat verraste mij enorm. Je collega’s kunnen je in het diepe gooien, maar tegelijkertijd ook verrassen. Dat vind ik echt heel mooi, dat zoiets je ook meer verrijking kan geven. Zoiets neem je dan altijd weer mee!”

Theaterschool Utrecht; een opmars naar de Toneelacademie Maastricht

Na de middelbare school was Relinde afgewezen bij de Toneelacademie Maastricht. Ze heeft toen een jaar de vooropleiding gedaan in Utrecht, om de volgende keer wel aangenomen te worden. “Dat was echt fulltime theateronderwijs, en daar heb ik een docente gehad waar ik enorm veel van heb geleerd: Dorothé Peters. Voor een nieuwe auditieronde moest ik mij uiteraard weer voorbereiden. Naar aanloop daarvan heeft ze mij gecoacht op mijn monoloog, wat echt heel waardevol was. Als je de kunstopleiding doet, dan moet je ook op een bepaalde manier leren denken. Dorothé heeft mij daarin wel een inkijkje gegeven, en daarnaast gaf ze mij ook veel zelfvertrouwen. Bij zo’n auditie helpt dat ook enorm, en toen kwam ik wel door de auditie heen om naar de Toneelacademie Maastricht te kunnen gaan.”

Doorgepakt en aangenomen worden op de Toneelacademie Maastricht

Het is toch gelukt. Relinde kwam in 2004 terecht op de Toneelacademie Maastricht. Tijd om nog meer te groeien, en dat heeft Relinde laten zien. “De kritiek die ik de eerste paar jaar in Maastricht kreeg was dat ik te lief was,” vertelt Relinde. “Dat was een feedbackpunt waar ik aan heb gewerkt. Ik heb op een gegeven moment de film ¡Hombre! gemaakt, in samenwerking met de acteurs van de Toneelacademie Madrid. Ik wilde graag naar Spanje voor een paar weken om die film te maken. Ze vonden het bij de opleiding goed dat ik een paar weken naar Spanje zou gaan en dan met iets moois zou terugkomen.”

Het maakproces van de film ¡Hombre! met haar feedback in haar achterhoofd

Zo gezegd, zo gedaan. In Spanje wachtte in 2007 een groot project voor Relinde: het maken van ¡Hombre!. “¡Hombre! is een mockumentary, een documentaire met acteurs waarbij je dus niet precies weet wat echt is en wat niet,” legt Relinde uit. “In die film zou ik niet meer braaf worden, aangezien ik in die film achter de mannen aan ga. Toen ik terugkwam naar Maastricht zagen ze dat ik stappen had gemaakt met mijn feedback. Ik wilde het altijd heel goed doen, wat niet vreemd is. Dat soort eigenschappen kunnen naast het sterke karakter ook valkuilen hebben, en daar kan je dan aan werken.”
Een mooie manier om te werken aan de feedback die Relinde op de toneelacademie kreeg.

Het concept

Voordat Relinde ging filmen, had ze het concept al bedacht. Met dat concept kon ze bedenken hoe ze haar feedbackpunt kon aanvliegen. “Het duurde wel eventjes voordat dat concept er eenmaal was, maar op het moment dat ik ging filmen wist ik wel goed wat ik ging doen,” weet Relinde nog goed. “Ik vergeleek mannen met toetjes. De benadering daarvan was dat als je één toetje proeft, dan is dat lekker, maar een ander toetje kan nog lekkerder zijn. Je moet dus heel veel toetjes proeven om je favoriete toetje te ontdekken. Ik had die metafoor bij mannen bedacht. Het was ook mijn leidraad naar aanloop van de ontwikkeling van mijn feedbackpunt: minder braaf worden. Hierdoor had ik duidelijk in mijn hoofd waar ik heen wilde, maar natuurlijk ga je met het filmen en monteren improviseren. Je kunt hierdoor alle kanten op gaan, al houd ik mij grotendeels aan het concept. Het feit dat in het begin alles openligt, en dat je daardoor alle kanten op kunt gaan, vind ik het leukste.”

De uitvoering

Het concept was dus samengesteld, nu de uitvoering nog. Relinde heeft in dat hele leerproces zoveel lol gehad. “In een mockumentary kan je enorm spelen met dingen, omdat het niet echt is,” veronderstelt Relinde. “Zo heb ik bijvoorbeeld audio gemanipuleerd bij beelden. Daar heb ik heel veel lol in gehad; in dat hele spel met audio en beeld, zodat je mensen iets laat zien wat (op een goede manier) misschien niet klopt. Daardoor heb ik ook de mogelijkheden van film leren kennen, en dat vind ik nog steeds supertof! Ook heb ik voor het 48 Hour Film Project vier films in mijn eentje gemaakt, en daar deed ik ook alle stemmetjes bij. Hoewel het daardoor lijkt alsof ik met mijzelf in gesprek ben, is dat zo’n leuk spel. Mensen zijn geneigd daarin mee te gaan, omdat het dan lijkt dat er meerdere personen meespelen.”

Het winnen van de publieksprijs met ¡Hombre!

Hoe mooi is het; dat je op basis van het verbeteren van een feedbackpunt een prijs weet te winnen met de film waarin je jouw feedback aanvliegt! Relinde overkwam het, want ¡Hombre! won de publieksprijs, en mocht met deze prijs iets heel bijzonders meemaken. “Het grappige was dat die prijs eigenlijk bedoeld was voor een echte filmmaker,” lacht Relinde. “De prijs die je zou winnen was: een filmcursus in Mexico. Dat ging dan vooral over fotografie in video. Zelf ben ik zeker niet technisch, en ze hadden verwacht dat die prijs gewonnen zou worden door een filmmaker die er verstand van had. Ik had een mockumentary gemaakt, met mijn homevideo wat dus niet technisch was. Die mockumentary ging meer om het concept. Ondanks dat was het een publieksprijs, dus het werd door het publiek bepaald. Door die prijs te winnen mocht ik dus naar Mexico, wat echt enorm tof was! Tijdens die filmcursus zat ik tussen allemaal technische cameramensen. Toch was het een hele leuke ervaring, en ik zou graag terug willen naar Mexico!”

Goed bezig! Een feedback terugkrijgen van de Toneelacademie en dan door deze feedback te verbeteren enorm te knallen. Iets om trots op te zijn! Foto: Timon de Graaff

De volgende uitdaging: studeren aan de First Team Foundation in Madrid

In 2008 studeerde Relinde af aan de Toneelacademie Maastricht. Ze begon zich nog meer te specialiseren. Daarvoor heeft ze een nieuwe studie gevolgd in Madrid; de studie camera-acteren. “Voor ¡Hombre! was ik al naar Madrid gegaan, om met de acteurs daar die film te maken. Zowel de stad als de mensen vond ik zo tof, en zij vertelden dat ik een half jaar als Erasmusstudent kon studeren. Gedurende het eerste half jaar van mijn vierde jaar aan de Toneelacademie Maastricht ben ik naar Madrid gegaan, aan de Real Escuela Superior de Arte Dramático (RESAD). Later had ik van mijn vierde jaar nog een half jaar over om mijn school in Maastricht af te maken, wat mij in 2008 is gelukt. Aangezien ik het enorm leuk vond om in Madrid te wonen, ben ik teruggegaan om daar een half jaar te werken. Vervolgens ben ik een half jaar naar België gegaan vanwege een filmopname, waarna ik nog een jaar op de First Team Foundation in Madrid heb gezeten om de studie camera-acteren te volgen. Die specialisatie in camera-acteren leek mij echt helemaal te gek om te doen.”

Dat heeft succes gehad. Relinde is later te zien geweest in diverse Nederlandse films en series, zoals bijvoorbeeld Flikken Maastricht, Lights Out en Out of Office. Zo zie je maar: hard werken wordt altijd beloond, en dat heeft Relinde zeker bewezen!

Hier zien we Relinde in de films Broer en Melany.

Een ander talent: stemacteren

Naast acteren in het theater, films en series is Relinde inmiddels 10 jaar stemactrice. Ook hier is ze enorm bedreven in geraakt. “In het begin was dat best wel even wennen, en dan voornamelijk dat je voor je gevoel moest overacten. Bij tekenfilms is dat iets minder, omdat je dan wel een poppetje hebt dat je moet inspreken. In voice-overs leek het alsof je voor je gevoel overdreven moest overkomen, omdat je geen non-verbale communicatie hebt, maar alleen je stem. In eerste instantie voelt dat ook overdreven, maar je went eraan en dan weet je dat je iets extra’s moet inbrengen. Dat krijg je via routine steeds meer door. Bij tekenfilms heb je naar mijn idee minder afwijking van echt acteren. Je speelt een personage, een poppetje in dit geval dat iets doet. Dat vult vanzelf veel meer in.

Vrij snel nadat ik demo’s rondstuurde ben ik door SDI Media gevraagd om daar Teen Titans GO! in te spreken, een serie die al 10 jaar loopt. Ik sprak gelijk één van de hoofdpersonages in, dus was het vrij veel werk waardoor je heel wat kilometers maakt. Het is natuurlijk in het begin even ontdekken hoe zoiets loopt. Je moet bijvoorbeeld op de synchronisatie letten, dus kijken of het bekje wel klopt met de woorden die je uitspreekt. Daar ben je eerst op bedacht, en het is snel werken. In de 10 jaren dat ik tekenfilms inspreek merk ik vooral dat het steeds natuurlijker is geworden, dus een ontwikkeling heeft er zeker ingezeten.”

Relinde haar kracht: groeien door het tegengestelde te laten zien

Van het spreken van zoveel talen tot aan de publieksprijs winnen en groeien in verschillende talenten. Relinde kan haar kracht op een mooie manier omschrijven. “Waar ik achter ben gekomen was, juist omdat ik werd gezien als braaf en gereserveerd, dat je kunt groeien door het tegengestelde te laten zien,” beweert Relinde. “Zo vind ik het bijvoorbeeld erg leuk om in de kinderversie van Spiderman de schurk Doc Ock in te spreken. Dat is echt heel leuk om te doen, omdat het zo slecht is waardoor ik heel erg in het gemene karakter kan doorslaan. Daardoor heb ik het idee dat zoiets goed werkt en dat dat een kracht van mij kan zijn: het contrast te tonen, aangezien mensen dat niet zo snel van mij verwachten. Daarnaast gaat alles je uiteraard veel beter af als je groeit in iets wat je ontzettend leuk vindt!”