Ze is de winnares van de tweede Wim Sonneveldprijs in de geschiedenis, in 1989. Haar voorstelling ‘Zeg maar Sneeuwwitje’ is het begin van heel veel moois geweest in de theatercarrière van Kiki Heessels. Ze beschikt over enorm veel routine en ervaring, en over enorm veel inlevingsvermogen dat haar steeds meer getalenteerd heeft gemaakt. Kiki barst van de energie, en dat maakt haar veelzijdig en sterk in wat ze doet!

Zelf een musical geschreven

Kiki is de jongste van zeven kinderen. Al gauw ga je als jongste je extravert mengen onder de rest van het gezin, zo beschrijft ze dat. “Je bent dan eigenlijk al vrij theatraal bezig,” vertelt Kiki. “Tja, de laatsten zullen de eersten zijn. Bijna al mijn zussen zijn theater gaan doen. Wij deden altijd toneelstukjes, en ik moest daar altijd in spelen. Ik wilde eigenlijk meer dan dat. Toen ik 11 jaar was, heb ik een musical geschreven voor klas zes, aangezien zij geen musical hadden. Deze musical ging over reizen in de tijd, waarbij je bij het opwinden een wekker je in de tijd zou reizen. Dat stuk heb ik toen ook ‘verkocht aan een verzorgingstehuis. Hoe ouder ik word, hoe grappiger ik vind; dat ik dat als kind gewoon deed.”

Het bleef niet alleen bij een musical schrijven. Kiki heeft op de middelbare school haar kennis over theater nog meer uitgebreid. “Op de middelbare school heb ik een werkstuk geschreven over Het Werktheater. Het leuke daarvan is dat ik later ook met mensen van voormalige Het Werktheater ben gaan werken, waaronder met Frank Groothof. Dat waren destijds al helden voor mij, maar ook dat ik een geweldige workshop kreeg van Willem Nijholt. Ik heb allerlei mensen ontmoet waar ik als tiener naar opkeek.”

De benadering van vier belangrijke elementen

Spelen, muziek, schrijven en maken; deze vier elementen weet Kiki op een mooie manier te omschrijven; namelijk de elementen die voor haar belangrijk zijn. “Het zijn de vier dingen waar het altijd om draait,” veronderstelt Kiki. “Ik speel; mensen kunnen mij vragen voor een stuk dat ik ga spelen. Het liefst zit daar dan muziek in, maar het kan ook zijn dat ik dan alleen muziek doe. Schrijven is iets wat ik al van jongs af aan doe. Mijn zus kon goed tekenen, en ik schreef al de verhaaltjes erbij. Tegenwoordig kan ik niet meer stoppen met schrijven. Maken is een vrij breed woord. Een tijdje geleden vroegen mensen tijdens een mantelzorg dag of ik zou willen meedenken voor een theatraal stuk. Dat noem ik ook maken; mensen met elkaar verbinden om nieuwe ideeën op te doen.”

Zeg maar Sneeuwwitje, gelijk goed voor succes

In 1989 was het zover; Kiki schreef een eigen voorstelling, nog tijdens haar studie aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Haar voorstelling : ‘Zeg maar Sneeuwwitje’ heeft succes opgeleverd. “Ik kreeg het gevoel dat ik gelijk goed moest zijn. De volledige focus ging daarnaartoe, en het heeft ook heel veel deuren geopend naar mogelijkheden die ik nog steeds ondervind. Het blijft fantastisch wat zich op dat moment heeft afgespeeld. Wat wel een keerzijde kan zijn, is dat ik nog veel moest leren en dat er toen gelijk zo’n enorme druk lag na het winnen van deze prijs tijdens het festival. Maar ik heb er echt veel voordeel van gehad.”

“Ik was heel puur, en dat vond iedereen leuk”

Waar ging ‘Zeg maar Sneeuwwitje’ precies over? Al sinds jaar en dag worden er Wim Sonneveldprijzen uitgereikt, en dat Kiki de tweede winnares is van deze prijs is een memorabel moment. “Het ging over een meisje dat droomde, aangezien de werkelijkheid wat tegenviel. Ze dacht: wie moet ik zijn? Moet ik op een filmster lijken? Het is ook een vraag die bij veel mensen vandaag de dag omhoog rijst. Wat mensen mooi vonden, was dat ik het afzette tegen de tijd waarin ik leefde. Ik was heel puur, en dat vond men leuk.”

Bedreven geraakt in het regisseren

Kiki heeft inmiddels enorm veel ervaring in het theater. Zelf houdt ze zich ook bezig met regisseren. “Regisseren is denk ik het moeilijkste binnen theater, maar ik heb het wel altijd heel leuk gevonden,” beweert Kiki. “Met groepen vond ik het soms wel lastig, want grotere stukken zijn best wel bewerkelijk. Tijdens de covid-19 periode ging alles gelijk ‘on hold’, en juist dat proces was enorm lastig. We moesten vaak overleggen via Zoom, dus je was al niet bij elkaar. Toen eenmaal de theaterwereld weer open ging, was ik alweer met andere dingen bezig. Wat ik wel heel leuk vond was mensen op de toneelschool regisseren. Het is echt heel erg leuk om dat soort talenten ergens te kunnen brengen, en te zien groeien!”

Sinds een tijdje maakt Kiki ook veel theater met mensen uit haar eigen buurt, dit doet ze samen met welzijnswerk en de gemeente Amsterdam, en het is heel vervullend om buurten door middel van muziek en theater te verbinden.

Nog meer bijzondere tijden

Kiki gaat op in haar ontwikkeling. Zo heeft ze met zoveel mensen gewerkt die haar nog meer verrijking gaven. “Wat ik echt heel leuk vond was werken met ‘Kees de Jongen’ (een rockopera) en van Frank Groothof en De Kift. Dat vond ik helemaal te gek, aangezien ik daar voelde dat ik al mijn speltalenten daarin kwijt kon. Daarnaast stond Frank ook altijd open voor ideeën, en nieuwe invalshoeken. In dat opzicht kon ik mijn regie-ervaring daar wel in kwijt, dus dat vond ik echt een fantastische tijd! Wat ik de afgelopen tijd ook heb gedaan is dat ik in de voorstelling ‘Hoedje’ heb gespeeld, met het Blokfluitkwartet BRISK. Samen met regisseur Hans Thissen heb ik toen samengewerkt. “Alles wat ik nog had willen doen, werd onder zijn regie gedaan. Wij konden elkaar echt goed begrijpen!”

“Blijf leren, want daarmee bereik je ook steeds meer.”