Jarenlang heeft ze met Herman van Veen opgetreden, en dat terwijl zij nog studeerde aan het conservatorium. Haar periode met Herman van Veen was nog maar het begin, een zeer mooi begin weliswaar! Wieke Garcia heeft zichzelf steeds meer ontwikkeld en is steeds meer gaan bereiken. Ze begon met eigen nummers schrijven en uitbrengen, was bezig met diverse projecten in het buitenland, heeft als muzikant twee keer meegedaan met theatervoorstellingen van Veldhuis & Kemper en is tegenwoordig ook zangdocente. Allemaal bereikt en gerealiseerd vanuit haar passie! Wieke kan een inspiratie voor veel mensen zijn. Laten we eens meer te weten komen over haar!

Ondanks verlegenheid toch durven op te treden

Als kind ben je altijd nerveus voor een eerste keer. Voor Wieke kwam een eerste keer al snel tot stand, namelijk optreden toen ze acht jaar was. “Als kind was ik heel verlegen,” vertelt Wieke. “Eerlijk gezegd vond ik het niets om in het middelpunt van belangstelling te staan. Als kind was dat best lastig, want hoe zou het dan op een latere leeftijd moeten? Vanaf mijn negende heb ik doedelzak leren spelen, wat mijn allereerste instrument was. Later, op mijn 13^e, had ik op een bedrijfsfeestje een optreden. Doedelzak spelen geeft zo’n aanwezig geluid. Dat houdt in dat niemand je kan negeren, ze moeten wel naar jou kijken. Dat was echt een enorme stap voor mij, iets wat ik niet gemakkelijk vond, maar wel een enorme verrijking gaf tegelijk. Later ben ik weer gevraagd, en zo ging alles mij veel beter af. De plankenkoorts verdween, en tegenwoordig piek ik juist op het podium. Met meer publiek gaat het ook veel beter. Hoe groter de druk, hoe beter het gaat. Je moet wel 100% alert zijn, maar ik weet het heel goed te handelen. Weg angst, welkom nieuwe positieve energie!”

Tijdens studie een fulltime programma in gaan

Wieke moest lang gaan zoeken naar wat voor haar de beste studie leek te zijn. Op een gegeven moment kwam ze daar achter, iets wat haar in alle vormen liet opbloeien, groeien en op een fantastische manier liet ontplooien! “Het bijzondere is dat je vaak op je 18^e of 19^e een keuze moet maken over wat voor beroep je zou willen uitoefenen. Tijdens mijn tijd op het VWO dacht ik er niet aan om muzikant te worden, aangezien dat een heel onzeker bestaan leek te zijn. Ondanks dat ik alle universiteiten online bezocht, met alle folders daarbij, zat er niks bij wat interessant leek te zijn. Op een gegeven moment zag ik een documentaire over het conservatorium in Rotterdam. Toen was het duidelijk. Het grappige is dat ik eerst naar mijn moeder ging om te zeggen dat het niet zo verstandig was, meer omdat ik benieuwd was wat zij ervan zou vinden. Zij vertelde mij om te gaan voor wat ik leuk vind, want dat geeft de grootste kans op succes. Gestimuleerd hierdoor gaf dat uiteindelijk de doorslag. Tijdens mijn eerste jaar op het conservatorium was ik al muzikant. Kun je nagaan; twee hoofdvakken, namelijk zang en percussie, en daarnaast nog toeren door Duitsland, België en Nederland. Dus het was wel een pittige, maar zeer prachtige periode!”

Ingezet voor diverse projecten

Wieke brengt met haar talent enorm veel kennis en inspiratie over. Tijdens diverse projecten kon ze dat op een mooie manier vertalen naar andere mensen in het buitenland. “Wij zijn tijdens tournee uitgenodigd om in Zuid-Afrika op te treden. Voor mij was het ook de eerste keer in het continent Afrika. De vanzelfsprekendheid van veiligheid en welvaart in Afrika is heel anders te ervaren voor een Europees meisje uit Nederland. Hierdoor leerden we een land op een andere manier kennen, en toen we terug waren in Nederland was het best moeilijk om te vergeten wat men daar had gezien. We hebben toen muzikale projecten opgezet in Zuid-Afrika, waaronder op scholen in townships. Een aantal jaren gingen we daar regelmatig naartoe om mensen en kinderen te inspireren, en proberen te laten zien dat het leven leuk is, ondanks de manier waarop ze in het leven zijn gekomen. Zoiets is ook in Brazilië en op Curaçao ontstaan.”

Van muzikant naar meer

Bij het spelen van instrumenten op een prachtige manier zou het niet blijven bij Wieke. Ze kon meer. Dat wist ze ook, en op vocaal gebied zou het er nog goed uit komen ook! “Naast doedelzak, harp en gitaar kwamen er nog veel meer instrumenten aan te pas. Echter, ik had destijds nooit gedacht dat mijn stem net zo fantastisch kon zijn als dat ik speelde. Op het conservatorium werkte een docente, José Konings. Ze nodigde mij uit om bij haar les te komen, en zij vertelde mij dat ik een hele mooie stem heb en daar iets mee moest doen. Volgens haar was er veel affiniteit met mijn zang te bekennen. Zoiets was een stiekeme wens die uitkwam. Zingen op het podium is wel spannender dan een instrument bespelen, want wat je zingt hoor je gelijk terug. Op een gegeven moment zong ik een liedje tijdens een toegift van een optreden. Op deze manier ging het steeds beter. Angst heeft mij nooit tegengehouden het niet te doen!”

Wat kan ze dit toch prachtig; harp spelen! © Rob van der Meijden

“Later, op kamers in Amsterdam, vond ik een cd met vrouwelijke zangeressen over de hele wereld,” vertelt Wieke. “Daar stond één nummer op wat mij het meeste triggerde: Fado Mãe van Dulce Pontes. Zij is een Portugese zangeres. Haar stem klonk schitterend! Dat liedje stond uren lang aan, net zolang totdat ik die techniek/klank onder de knie had: die ontzettende rauwe, hartbrekende muziek die door je ziel heen gaat. Dat nummer staat nu ook op twee van mijn cd’s, wat echt als een kers op de taart voelt. Dit is niet even een afspeelplaatje, maar dit gaat gewoon dwars door je heen.”

Het uitbrengen van meerdere albums

Wieke kreeg steeds meer het idee dat ze meer kon bereiken binnen de muziek. Als muzikant heeft ze dat gedaan, en later zou het tijd worden om ook binnen zang wat te bereiken. “In het begin was het echt enorm spannend! Vlak voor de voorstelling gluurde ik even de zaal in: allemaal mensen die aanwezig waren en naar het optreden zouden kijken. Dat gevoel overtreft alles! Dat geeft een euforisch gevoel; optreden voor zoveel mensen. Je moet wel tegen de zenuwen kunnen. Daarnaast zijn er ook diverse albums uitgebracht. In die periode heb ik mijn eerste Macbook Pro aangeschaft, en installeerde een programma genaamd Logic Pro: dat is een opnameprogramma met microfoon. Toen begon het proces van het opnemen en gelijk terug te beluisteren. De stappen richting het ontwerpen van eigen muziek en een CD worden steeds kleiner. Door de huidige techniek verandert jouw creativiteit ook. Al snel kwamen er veel liedjes tot stand, en leerde ik iemand kennen die mij zou willen helpen met het uitbrengen. De eerste single kwam snel uit, waarna nog twee CD’s zouden worden uitgebracht en nog een EP. Momenteel ben ik druk bezig met nieuwe muziek. Zoiets is een heel intensief proces. Het gevaar is dat je een bepaalde mate van perfectionisme gaat opzoeken. Echter, perfectie is iets wat je nooit gaat vinden. Dat is maar goed ook, want uiteindelijk ga je nieuwe muziek op een andere manier uitbrengen dan dat je het voorheen hebt uitgevoerd. Door jezelf, en de muziek, steeds opnieuw te ontdekken zorgt voor creativiteit.”

Als muzikant en vocalist gekozen door Veldhuis & Kemper

Hier zou het voor Wieke niet bij blijven. Met Veldhuis & Kemper is zij met twee avondvullende voorstellingen één van de twee muzikanten geweest. “Binnen muziek verloopt veel via-via. Remco en Richard hadden iemand ingehuurd om muzikanten te verzamelen. Het was heel bijzonder en echt super om met deze hele enthousiaste jongens te werken! Het kwam vanuit een geheel andere discipline. Nog steeds zijn ze enorm goed bezig, en dat al meer dan 20 jaar! Alles wat je voelt en vindt, was veilig. Er was een bepaalde loyaliteit wat heel aangenaam was. Het zijn echt hele integere artiesten, en dat is iets wat je moet zijn om op lange termijn door te kunnen gaan.”

“Iedereen kan zingen!”

Naast al deze prachtige ervaringen is Wieke ook zangdocente. Zij weet wat het is om uitdagingen aan te gaan, en wil deze inspiratie graag doorgeven. “Er is een fase waarin iets niet kan, en een fase waarin iets wel kan,” vertelt Wieke. “In de fase zitten waarin je iets niet kan is echt heel jammer, want de andere fase is in feite dichterbij dan je denkt. Vaak wordt verteld, bijvoorbeeld op school, dat een drempel soms veel te hoog kan zijn. Echter, niets is onmogelijk. In feite; denken dat je iets niet kan is eigenlijk een belofte dat je het eigenlijk wel kan. Zoiets kan een heel mooi koestermoment zijn wanneer je het eenmaal wel bereikt. Uiteindelijk kan iedereen zingen!”