Steeds doorgaan, ondanks tegenslag en belemmeringen. Ria Berkhout-de Wit kent geen opgeven of stoppen, en dat heeft haar gebracht tot succesvolle tijden. Niet alleen dat, maar ook dat ze nog steeds basketbalt. Tegenwoordig is ze nog een solide kracht namens The Challengers in Hoofddorp. Het is heel bijzonder en mooi om te zien hoe iemand kracht put uit zelfs tegenslag; om zo wensen en doelstellingen koste wat kost te realiseren!

Al snel een exponentiële groei

Ria begon op haar 14^e met schoolbasketbal toernooien te spelen. Door haar leraar Hans Jonkergouw (wiskunde en gym docent) is ze op basketbal gegaan. “Ik hield wel van gezelligheid,” vertelt Ria, “dus dan moest ik van hem maar op basketbal. Wekelijks was ik in de krant te lezen toen ik Eredivisie speelde, en trots dat de leraar dan was. Op mijn 15^e vroegen de dames 1 van Add Pack/Haarlem Cardinals of ik mee wilde doen met hun dames wedstrijden. Later werd ik door de andere Haarlemse club Onze Gezellen (OG) gevraagd of ik met een toernooi in Hamburg wilde meedoen. We gingen er met de bus naartoe, ik was gastspeelster. Daardoor werd ik gevraagd om bij OG te spelen. Zij speelden in de regionale jeugdcompetitie, en al gauw werd ik Speedy Gonzales genoemd vanwege mijn snelheid.”

Door haar handelsmerk is ze later door Martin Feitsma gevraagd om voor de interregionale jeugd te spelen. Hij zei dat haar coach Guido Jonkers wist dat ze daar wel in kon spelen. “Ik zag het op zich wel zitten, aangezien je als jeugdspeelster jezelf zo goed mogelijk zou moeten ontwikkelen als je een doelstelling voor ogen heb.  Echter, mijn coach wist van niks. Daardoor heb ik het uiteindelijk niet aanvaard. De tweeling zusjes Sonja en Jacqueline Kroon speelden Eredivisie bij Eve & Adam Flamingo’s in Haarlem onder Bert Samson en zo ben ik overgestapt en werd ik ook genomineerd als Rookie of the Year. Ik was enorm snel, en Bert Samson werd daar mijn coach. Het enige wat ik goed kon zei Bert: 'heel hard rennen en het leuke ervan was, dat je ook die ballen er nog in knalde.' Bert was blij met mijn komst. Hij is een hele goede trainer! Als ik niet bij hem was gaan trainen, had ik nooit zo’n ontwikkeling kunnen doormaken!”

Gegroeid onder Bert Samson

Als jeugdspeelster moet je je bewijzen. Het is niet een kwestie van even meedoen, maar het houdt in om nog harder te trainen om een basisplaats te veroveren. Zo zag Ria dat ook. Haar harde werken leidde tot nog meer groei. “Bert huurde regelmatig een zaaltje overdag voor extra arbeid, en hij scoutte ook altijd de wedstrijden heel goed. De basis werd in gevaar gebracht, en er werd overwogen om mij een plek in de basis te geven. Uiteindelijk ben ik er gekomen, en mede door hem werd ik voor het Nederlands team geselecteerd. Natuurlijk was Bert ook enorm trots, maar voor mij voelde dat dubbel. Ik gunde iedereen een basisplaats, dat op zeker. Ik was snel met mijn handjes, en daardoor pakte ik veel steals en produceerden we als team veel punten. We misten op dit hoogste niveau om landskampioen te worden (met 3 zusjes Marika, Wilma, Marie-Jose Tol en Marjolijn Drijver) nog altijd een goede center, die later in dit verhaal terug komt.

Een slepende blessure

Ondanks de goede ontwikkeling kwam er een vervelende belemmering in haar basketbal leven. “Ik was geselecteerd op mijn 19^de voor het Nederlands dames team, maar toen gebeurde er iets heel vervelends. In Almelo scheurde ik in de laatste vijf minuten speeltijd mijn kruisband af. Dat was op mijn 19^e een enorm zwarte bladzijde. Zo’n blessure is zo ingrijpend. Ik ben toen heel lang uit de roulatie geweest. Dat betekende geen Nederlands team destijds voor mij, wat best heftig was. Bert gaf mij allerlei oefeningen naast mijn fysio om terug te komen. Trainde drie keer verplicht per week en daarnaast deed ik krachttraining om mijn knie sterk te maken. Een levenslange klus was dat. Deze blessure heeft mij mijn hele leven achtervolgd.”

Gaan voor nieuwe uitdagingen, en nog meer kracht voor het realiseren van haar doel

Zo ging er een tijd voorbij waarin Ria bleef vechten tegen haar blessure. Je weet wat ze zeggen: hard work pays off. “Bert stopte ermee, en de drang om terug te komen bij het Nederlands team bleef steeds hangen. Black Velvet Amsterdam belde mij om daar te komen spelen. Amsterdam speelde tenslotte voor kampioenschappen en BV Hoofddorp bengelde altijd onderaan in de competitie. En ja hoor, ik werd na deze overstap kampioen van Nederland met de dames 1 van Amsterdam, en ik werd opnieuw geselecteerd op mijn 24^ste  voor  het Nederlands team door Meindert van Veen. Ik heb er veel voor moeten doen om in het Nederlands team terug te komen. Mijn hart lag toch wel om bij BV Hoofddorp spelen, en voor de leuke coach (Theo de Cock) vond ik het een cadeautje om terug te gaan naar BV Hoofddorp. Juist dat bleek ook een goede keuze te zijn. De beste center van Nederland, Annette Keur, kwam terug uit Amerika, en toen werden we met BV Hoofddorp ten koste van Amsterdam exact een jaar later kampioen van Nederland in de Fanny Blankers Koen hal.  Het cadeautje voor Theo was voor mij een enorm mooie finish, en onwijs leuk voor hem. Een miraculeus moment dat ik nooit meer zal vergeten! Europacup volgde hieruit, en nog meer prachtige basketbaltijden in Hoofddorp.”

En inderdaad: hard work pays off. Een tijd met geweldige successen heeft Ria achter de rug. Na de kampioenschappen viel het team weg. Ria wilde toch nog zelf op een beetje niveau blijven basketballen. “Het was soms kiezen, want ik moest een club in de buurt kiezen op niveau, met enig balans voor mijn gezin. De Promotiedivisie was voor mij op dat moment de aangewezen competitie. Mijn keuze kwam uit op Akrides IJmuiden, onder Kees Amama. Wat bleek, we werden kampioen in de Promotiedivisie en zo speelde ik weer een jaar later in de eredivisie. Onder Kees leerde ik weer hele andere dingen dan bij Bert Samson en Theo de Cock. Echt bijzonder en mooi dat elke trainer je steeds andere dingen kan leren.”

Nog steeds basketballend, nu bij The Challengers in Hoofddorp

Inmiddels is Ria 60 jaar. Ze stopte op haar 38^ste op het aller hoogste niveau, en nog steeds basketbalt ze. Minder snel, maar toch. Bij The Challengers komt ze nog steeds goed mee met de rest van het team. “Basketbal is en blijft mijn sport. Ik kan het gewoon niet loslaten, en ik ben blij dat ik mijn laatste jaren op recreatief niveau bij The Challengers heb door gemaakt. Daar heb ik met mijn dochter mogen spelen in dames 1. Ook zo een doelstelling die bereikt werd. Hoe mooi was dat. Maar daar moest wel eerst een nieuw kruisbandje voor geplaatst worden, die gelukkig nog steeds zijn werk doet. Het leuke is dat ik nu met meiden in dames 1 speel die ik vroeger trainen heb gegeven zoals Demi Brandt en Laura Voskamp (de dochter van onze huidge coach Wouter Voskamp), Kelsey Buijs.

Nog steeds basketbal ik dus bij The Challengers, zowel bij dames 1 en zo nodig val ik in bij dames 2. Na een moeizaam begin bij dames 1 begonnen we steeds meer als team te spelen, aangezien we nog te kort met elkaar spelen en geen vaste trainer hebben maakt het extra lastig. Doordat we van de laatste vijf wedstrijden vier keer wonnen staan we nu vierde van de tien teams. Nog steeds merk ik dat ik op mijn 60^e nog steeds heel nuttig kan zijn haha! En waarom ik niet stop vragen vele zich af; omdat ik zelf doe wat ik leuk vind en daar heeft niemand iets over te zeggen.”