In het Nederlands rolstoelbasketbalteam terechtkomen en series gouden medailles winnen. Aan het begin van de succesjaren van de nationale rolstoelvrouwen kwam Lindsay Frelink in het seniorenteam terecht. De weg naar grootse successen werden ingezet, waarbij Lindsay haar grootste doel was om goud te behalen tijdens de Paralympics in Tokyo. Na een jaar van uitstel vanwege corona is het er uiteindelijk van gekomen! Foto: Bram Berkien

Grote waarde aan teamspel

Op haar 12^e begon Lindsay met basketbal, dus inmiddels speelt ze alweer 11 jaar. “Ik begon door te stromen via Jong Oranje en kwam in 2017 in het seniorenteam terecht,” vertelt Lindsay. “Als team zijn we steeds meer naar elkaar gegroeid, en we beschikken over een mengeling van jonge en geroutineerde speelsters. Tot dusver heb ik enkel nog gouden medailles met het team meegemaakt, en ervaar ik het als een magisch tijdperk!”

Lindsay verricht veel werk op het veld waardoor ze veel voordeel met het team behaalt. “Basketbal heeft in alle aspecten wat moois. Samen bereik je veel meer, en kan je elkaar steeds meer stimuleren om verder te gaan. Teamspel maakt het enorm leuk, want vroeger speelde ik tennis. In een teamsport spelen gaf later de doorslag, en zijn de stappen om met elkaar mooie tijden mee te maken iets waar ik het meest waarde aan hecht.

Ik beschik over snelheid, zodat er een fastbreak pass kan komen en omgekeerd de verdediging snel kan neerzetten. Screens zetten van Bo en Mariska is altijd fijn om te doen, om zo bij te dragen aan een score. Daarom voelt het voor mij enorm goed.”

Haar missie is aangewakkerd door het ontmoeten van een grote naam binnen de sport. Esther Vergeer inspireerde Lindsay om haar Paralympische droom te realiseren. “Toen ik vroeger in het ziekenhuis zat heb ik een meet & greet met Esther gehad. Ze nam haar gouden trofeeën mee, en ik dacht gelijk dat ik dat ook wilde. Cher Korver is ook iemand naar wie ik op kijk. Ik vind het enorm bijzonder hoeveel strijdlust ze heeft omdat ze ondanks blessures door blijft gaan, en zij heeft veel vertrouwen in je.”

Haar groei als topsporter

Lindsay haar eerste club was V.I.O.S. ’82 in Alkmaar. Naarmate het seizoen vorderde begon ze basketbal steeds leuker te vinden. “Tijdens de eerste training wist ik niet wat te doen met alle ballen die op mij af kwamen. Daarna werd het steeds leuker, en het was een geweldige club om te beginnen. Al snel werd ik aangestuurd als forward, en ben ik op deze positie steeds meer gaan trainen. Momenteel train ik ook soms als guard, maar de forward is altijd mijn gewenste positie geweest.

Eerst begon ik in de C-klasse, maar uiteindelijk kwam ik in de A-divisie terecht. Voor landelijk niveau ben ik naar Hoofddorp gegaan. Op dat moment was de Eredivisie nog een hoger niveau, en heel intens. Nog meer dan wat het nu is, aangezien het nu samen is gegaan met de A-divisie. Destijds had het mij enorm geholpen om te groeien en meer te leren. Na gespeeld te hebben in Hoofddorp kwam ik in Amsterdam bij Only Friends terecht. Daar waren de eerste jaren echt top, en ik kwam op een goed moment bij ze terecht.”

Tegenwoordig actief in Doorn

Op dit moment basketbalt Lindsay bij Sunrise Medical Braves in Doorn. Daar spelen haar international teamgenoten Carina de Rooij en Anouk Taggenbrock ook, en is Anton de Rooij hun coach. “Het is een vrij nieuw team, aangezien ze in de coronajaren er in de Eredivisie bij zijn gekomen. Het is ook leuk om dat te ervaren, spelen met een nieuw team. Bij Only Friends was ik de enige international, en ik kon ik daar deels mijn ervaring meenemen. Nu bij Sunrise wil ik mij ook focussen op de internationale toernooien die gaan komen.”

Geselecteerd worden voor Oranje

In 2017 was het zover. Lindsay werd geselecteerd voor het nationaal team! “Als je voor het eerst je interland shirtje krijgt en je eerste minuten maakt is het geweldig!” veronderstelt Lindsay. “Mijn allergrootste droom was meedoen aan de Paralympics, en als je dan meedoet op het EK voelt zoiets als steeds dichterbij. Op Tenerife begon het al goed. Elke keer toen ik mijn naam hoorde voelde ik destijds de zenuwen, maar tegelijkertijd kreeg ik enorm veel plezier in het spel. Op deze manier heb ik dat EK beleefd, maar de toernooien daarna kreeg ik steeds meer zelfvertrouwen. Ik wist ook steeds meer waarom ik geselecteerd was.”

Kampioen in 2017: Tenerife

“Ja, we waren allemaal heel trots natuurlijk, want het idee dat je goud behaald op het EK is onbeschrijflijk. Het is ook niet niks, want tegen Duitsland verloren we in de poulefase. Waar een aantal meiden slechte ervaringen hadden tegen Duitsland, had ik dat gevoel niet. Je staat er dan met een ander gevoel in, en uiteindelijk voelt het dan zo geweldig dat je in de finale laat zien dat je het kan! Dat geeft het team dan heel veel vertrouwen om nog verder te gaan.”

Kampioen in 2018: Hamburg

“Wereldkampioen worden is gewoon fantastisch, ook omdat mijn ouders in Hamburg erbij waren. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik in de finale mocht spelen, maar het kwam er toch van. Tijdens de eerste aanval scoorde ik gelijk, en daardoor kon voor mij niets meer kapot. Ook als team kwam het dichter en dichterbij, en behaalden we opnieuw een gouden medaille.”

Kampioen in 2019: Rotterdam

“De druk van spelen in het nationaal team was al afgenomen. Wij wisten hoe het was om internationaal kampioen te worden, en daarbij hadden we ons dankzij het wereldkampioenschap in Hamburg geplaatst voor de Paralympics in Tokyo. Voor eigen publiek wilden we daarvoor nog het EK in Rotterdam winnen. Het was nog specialer dat we het in Nederlands realiseerden, voor eigen publiek.”

Op naar de Paralympics, maar dan

De coronajaren, wie heeft het niet moeilijk gehad? Alles ging dicht, ook de sport. “In het begin was het vrij onduidelijk toen Papendal helemaal dicht moest. We kregen thuis programma’s om fit te blijven, aangezien in eerste instantie de Paralympics gewoon doorgingen in 2020. Later kregen we te horen dat deze toch niet doorgingen, en toen stortte even mijn wereld in. Ik was in 2019 afgestudeerd, en had een tussenjaar genomen vanwege Tokyo. Dat was even slikken, maar aan de positieve kant hadden we nog een jaar om sterker te worden. In augustus 2020 mochten we weer samen trainen, dus dat voelde wel goed.”

Eén jaar wachten, maar het geduld werd beloond

In augustus 2021 was het dan zover: de Paralympics in Tokyo! Zou het er dan toch van komen, goud voor de Orange Lions op de Spelen? “We hadden een hele lange reis achter de rug, maar de jetlag verdween toen we ons in het dorp bevonden. Met de foto’s die wij maakten had ik in elk geval bewijs dat ik er was. De kans om corona op te lopen nam naar mijn idee steeds meer af. Het was magisch om zoiets mee te maken! Natuurlijk had ik gewild dat mijn familie erbij kon zijn, maar het was een enorm geslaagd toernooi.”

Foto: Sylvana van Hees

Mission accomplished

De tweede wedstrijd tegen China was voor de dames een moeilijke wedstrijd. Er is al een lange tijd niet meer verloren, tot dat moment. “Ondanks dat we daarvan hadden verloren kwamen we in de halve finale tegen Duitsland terecht, en toen was alles zeker nog te redden. Duitsland was een eeuwige gedachte van het feit dat het vaak tegen dat team misging tijdens de Spelen die daarvoor plaatsvonden. Toch is er tussendoor veel gebeurd, en daardoor was deze overwinning enorm groots. De spanning was goed te voelen, maar het lukte eindelijk tegen ze. Toch moesten we nog één keer spelen tegen China, en deze keer zouden we het goed doen. Na rust bleven we goed spelen, en elke seconde kijk je naar de klok waarbij we ons afvroegen hoe lang nog. Het is echt het mooiste moment om mee te maken: Paralympisch goud in handen hebben!”