Voordat de 27-jarige Marit Siersema is gaan basketballen, heeft ze eerst geturnd. Ze combineerde turnen later met basketbal, en doordat ze meer potentie zag in basketbal is ze daar volledig voor gegaan. Sinds de coronaperiode is ze ermee gestopt. Ze wilde haar maatschappelijke carrière als sporttherapeut op de afdeling dwarslaesie en amputatie voortzetten, en destijds haar studie Psychomotorische therapie & bewegingsagogie afronden. “Dat is voornamelijk nu mijn passie geworden,” vertelt Marit, “en het is mega intensief! Hoe ga je om met de beperking die je hebt, en wat voor keuzes kan je maken; met dat mentale aspect ben ik ook veelal bezig, en dat vind ik ook het leuke daaraan.”

Het begin bij Flying Red in Roden

Ook Marits broer Robin basketbalde vroeger al in Roden bij Flying Red, en haar vader heeft vroeger ook gebasketbald. “Ik wilde al vanaf mijn vijfde basketballen, maar dat mocht destijds niet aangezien er geen meidenteam was. Bovendien moest ik alles afmaken, qua zwemdiploma’s en een keuze maken omtrent turnen. Toen ik acht jaar werd kwam er een gemengd team in Roden. Toen was de keuze al gemaakt dat ik zou gaan spelen.

Robin speelde als center, voornamelijk vanwege zijn kracht onder het bord. Ik ben daarentegen begonnen op de guard positie, en later de forwardpositie gaan bezetten. Ook ben ik altijd een schutter geweest, tot mijn laatste jaar in Haren.”

Terugkijkend op een leuke tijd in Roden

Marit kan zich nog goed herinneren hoe het was om bij Flying Red te basketballen. Flying Red was toen een hele grote club met goede trainers. “We hebben onder andere Jannemieke Kuijpers gehad als trainster, en daar heb ik op dat moment enorm van geleerd. De smaak kreeg ik steeds beter te pakken, en zij nam ons mee naar een NBB kamp in Elst. Zij zette daarmee de toon wat betreft mijn ontwikkeling, gericht op de techniek. Flying Red is echt een verenigingsclub, waarbij ik merkte dat er een vast damesteam was en talentvolle speelsters weinig kans kregen. Ik trainde ook al bij RTC mee (tegenwoordig geheten Basketball Academy Noord), maar ik zag geen doorgroeimogelijkheden bij Flying Red. In alle jaren heb ik een heel leuk team gehad, dus ik kijk er zeker met een goed gevoel op terug!”

Nieuwe uitdagingen voor Marit

Later ging Marit onder 20 Eredivisie spelen bij Celeritas Donar. Daar speelde ze met onder andere Laura Cornelius, Anke Kuyper en Kim Jaasma. “In het begin speelde ik niet veel, maar aangezien ik zo hard trainde kreeg ik steeds meer kansen. Mijn coach gunde mij ook dat soort ontwikkelingen, en hij zag dat ik zo hard op training presteerde, iets wat zich ook heeft uitbetaald. Mijn ouders hebben ook veel voor mij gedaan in de tijd dat ik veel trainde. Ik ben ze daar ook enorm dankbaar voor! Zelf heb ik er ook veel voor moeten laten, maar uiteindelijk was het geweldig om zoveel moois te bereiken.”

Een mooi kampioenschap

In 2016 behaalde Marit de Final Four met Groene Uilen uit Groningen, die uitkwamen in de Promotiedivisie. Zo’n mooi hoogtepunt bereiken was vooral te danken aan een sterk collectief. “Echt een hoogtepunt was dat!” herinnert Marit zich. “Het was zo’n leuk seizoen met de meiden, met ups en downs. De halve finale was enorm spannend tegen DAS Delft. We wonnen met één punt waardoor we met dat ene punt de return speelde. Thuis wonnen we in één keer met 20 punten verschil, waardoor we naar de finale zouden gaan. Er gingen veel supporters naar de finalewedstrijd, en op die bus stond ‘Er gaat niks boven Groningen’. Het was een spannende wedstrijd tegen Baros, maar al snel was het duidelijk dat wij het betere team waren. Het was echt een enorm leuk seizoen, met een prachtig einde!”

Uitkomen op het hoogste niveau van Nederland