Dit jaar schreef Tinka Offereins, een doorzetter pur sang, samen met haar roeigenoten Marloes Oldenburg, Hermijntje Drenth en Benthe Boonstra historie door Olympisch goud te winnen in de vier-zonder-stuurvrouw tijdens de Spelen van Parijs. Voor de Amstelveense roeister was deze overwinning het ultieme bewijs dat dromen werkelijkheid kunnen worden, zolang je maar volhoudt en naar je hart blijft luisteren. Haar weg naar de top en haar innerlijke drijfveren getuigen van haar passie voor sport en haar groei als topsporter.

De roots van een sportieve familie

Tinka groeide op in een gezin waar sport niet alleen een hobby was, maar ook een manier van leven. "Mijn moeder was altijd bezig met sport," vertelt Tinka. "Ze deed aan atletiek op hoog niveau en nam ons als kinderen al vroeg mee naar de atletiekbaan. Terwijl mijn broertje en ik speelden, keek ik naar mijn moeder, die met passie trainde. Sport werd op die manier de rode draad in ons gezin."

Zelfs de vakanties stonden in het teken van fysieke uitdagingen. "Onze vakanties waren altijd actief," zegt Tinka met een glimlach. "Mijn moeder gaf ons atletiektraining, zette ons op tennis en stimuleerde ons voortdurend om te bewegen en nieuwe sporten te ontdekken."

Het was dan ook geen verrassing dat Tinka zelf al vroeg haar hart verloor aan de atletieksport. Op zesjarige leeftijd stond ze voor het eerst op de atletiekbaan, samen met haar broertje. "In het begin vond ik er eerlijk gezegd niets aan," herinnert ze zich. "Ik was vrij eigenwijs en stopte weer." Pas op twaalfjarige leeftijd besloot ze terug te keren naar de atletiek. "Ik weet niet meer waarom ik terugging, maar ineens vond ik het geweldig. De veelzijdigheid van atletiek, de verschillende onderdelen, het speelse element; het hield me geboeid.’

Atletiek: haar eerste passie

Tinka floreerde op de langere afstanden en had als junior veel succes. "Ik was best goed," zegt ze bescheiden. "Bij de crosscompetitie en langere afstanden kon ik goed mee, en ik ben zelfs derde geworden op het NK Indoor bij de junioren. Echter, de blessures begonnen mijn vooruitgang in de weg te staan, maar ondanks de pijn wilde ik blijven winnen. Ik wilde beter worden, me meten met de jongens tijdens trainingen en altijd mijn grenzen verleggen."

Het was in deze periode dat Tinka voor het eerst de moeilijke keuze overwoog om misschien te stoppen met atletiek. "Ik werd constant heen en weer geslingerd tussen doorgaan met atletiek of iets anders proberen," herinnert ze zich. "Het was een enorme worsteling. Atletiek was zo’n belangrijk deel van mijn leven geworden. Ik heb zelfs een keer een vakantie afgezegd om deel te nemen aan het Nederlands Kampioenschap.’

De moeilijke keuze: atletiek of roeien?

De keuze om van atletiek naar roeien over te stappen was voor Tinka zeker niet gemakkelijk. "Ik vond het lastig om te switchen," vertelt Tinka openhartig. "Atletiek voelde echt als mijn wereldje, en ik voelde dat ik dat moest opgeven voor deze nieuwe uitdaging. Ik heb gesprekken gevoerd met mijn toenmalige trainer, Frans Thuijs. Hij gaf me het advies om roeien een kans te geven, omdat hij dacht dat ik er veel potentie voor had. Het was een moeilijke stap, maar hij gaf me het vertrouwen dat ik nodig had."

Op 22-jarige leeftijd meldde Tinka zich aan voor Project 2020: Een groep van talentvolle roeisters op weg naar de Olympische Spelen in Tokyo 2020. Dit was een beslissend moment. "Ik twijfelde nog steeds. Ik stond met één been in de atletiek en met het andere in het roeien, maar toen ik eenmaal de roeiboot instapte en begon te trainen met het team, voelde ik dat dit mijn pad was."

Project 2020 bracht haar in een wereld die totaal nieuw voor haar was. "Het was alsof ik in een compleet andere dimensie stapte," lacht ze. "Roeien is zo anders dan atletiek. Alles was nieuw: de bewegingen, de regels, de hele sport. In het begin was het zwaar, vooral fysiek. Maar de uitdaging hield me scherp. Ik had mijn passie gevonden, ook al moest ik door blaren en spierpijn heen.’

Het begin van een roeicarrière

Het besluit om fulltime te gaan roeien bleek een gouden zet. Na een korte leercurve ontwikkelde Tinka zich snel tot een van de meest veelbelovende talenten van Nederland. Haar progressie bleef niet onopgemerkt, en al snel mocht ze deelnemen aan internationale wedstrijden. "Roeien heeft me overal ter wereld gebracht," zegt ze. "Ik heb geracet in China, Amerika en Engeland. Het was fantastisch om al die plekken te zien en nieuwe mensen te ontmoeten."

Tinka’s grootste kracht? Haar mentaliteit en onverwoestbare doorzettingsvermogen! Ze merkte dat roeien niet alleen fysiek veeleisend was, maar dat ook mentale kracht een cruciale rol speelde. "Roeien is vaak puur pijn lijden," zegt ze lachend. "Maar als je mentaal sterk bent en doorzet, kom je het verst."

Die mentale kracht werd op de proef gesteld toen ze deel uitmaakte van het Project 2020. In 2019 stopte het project, en kwam Tinka bij het nationaal team. Echter gooide de coronapandemie roet in het eten. "COVID-19 was voor de meeste sporters een zware tijd," zegt Tinka, "maar voor ons team bood het een extra jaar om ons verder te ontwikkelen. We waren een jonge ploeg en hadden de extra tijd nodig om sterker te worden.’

De weg naar Parijs

Na het uitstel van de Olympische Spelen in Tokio, richtte Tinka zich volledig op de Spelen van Parijs. Het jaar 2023 bleek een belangrijk kantelpunt in haar carrière. Samen met haar ploeggenoten won ze goud op het wereldkampioenschap in Belgrado, wat hen kwalificeerde voor de Olympische Spelen van 2024. ‘Dat WK was een van de mooiste momenten uit mijn leven,’ herinnert ze zich. ‘We hadden het jaar ervoor al zilver gewonnen, dus we wisten dat we kans maakten op een plek bij de top. Toen we de finale haalden, wisten we dat we naar Parijs gingen. De echte kers op de taart kwam toen we in de finale goud wonnen. Het voelde alsof alle puzzelstukjes eindelijk op hun plek vielen.’

De voorbereiding op de Olympische Spelen was intens. De verwachtingen waren hoog, maar Tinka en haar teamgenoten bleven gefocust. ‘We wisten dat we goud konden halen, maar we wisten ook dat we alles moesten geven. Elke training, elke dag, was gericht op dat ene doel: goud in Parijs.’

Olympisch goud in Parijs: het ultieme doel bereikt

Op een warme donderdag in augustus 2024 stond Tinka met haar team aan de start van de finale van de Olympische Spelen. De spanning was voelbaar, maar Tinka had haar zenuwen onder controle. "We wisten wat we moesten doen. We hadden een plan, en we hielden ons daaraan. We gingen heel gedurfd van start, met een hoog tempo, en hielden dat vol."

De race was zenuwslopend, maar toen de finishlijn in zicht kwam, voelde Tinka een overweldigende opluchting. "Ik wist niet meteen dat we hadden gewonnen," zegt ze. "Het was pas toen mijn ploeggenoot me het vertelde en ik het op het scherm zag, dat ik besefte: we hebben goud!"

Het moment dat Tinka haar Olympische gouden medaille in ontvangst nam, was een droom die werkelijkheid werd. "Dit was altijd mijn droom geweest. Als klein meisje droomde ik er al van om naar de Olympische Spelen te gaan, en nu ook nog goud winnen; dat is niet te beschrijven!’

De lessen van een kampioen

Nu ze haar ultieme doel heeft bereikt, kijkt Tinka terug op haar reis met een diep gevoel van dankbaarheid. "Alles wat ik heb bereikt, komt voort uit het volgen van mijn gevoel," zegt ze. "Die moeilijke keuze om te stoppen met atletiek en voor roeien te kiezen, was achteraf de beste beslissing van mijn leven. Ik ben altijd trouw gebleven aan wat goed voelde voor mij, en dat heeft me geleid naar waar ik nu ben."

Voor iedereen die droomt van grootse doelen heeft Tinka een eenvoudige, maar krachtige boodschap: "Volg je gevoel. Praat met mensen die je kunnen helpen, maar blijf altijd trouw aan jezelf. Als iets goed voelt, dan klopt het meestal ook. Natuurlijk moet je hard werken, maar zorg dat je plezier hebt in wat je doet. Zonder plezier is het bijna onmogelijk om de top te bereiken."