In de wereld van Rixt Leddy komen passie, talent en liefde voor het acteervak samen: van de eerste stappen op het lokale toneel tot uitgroeien op het podium en op televisie. Haar groei richting een talentvolle actrice bevat een reis die haar hart volgt op het betoverende pad van het theater en daarbuiten. Het gegeven om als collectief iets moois neer te zetten op het podium en om met het publiek een voorstelling te beleven is waar Rixt in op gaat. Als het gaat om de kracht van haar passie dan weet ze dat op een prachtige manier te beschrijven, net zo prachtig als hoe haar potentie haar heeft laten groeien als actrice!

De gordijnen gaan open, daar waar Rixts passie begint

Weeksluiting; een wekelijks fenomeen op de basisschool waarin artistieke acts of liedjes door kinderen worden uitgevoerd of gezongen. Zo’n soort fenomeen heeft bij Rixt een passie voor acteren weten aan te wakkeren. “Vroeger heb ik op school gezeten in Oudheusden,” vertelt Rixt. “Aan het einde van de week hadden ze altijd een viering. Vanaf 12:00 uur was daar ruimte voor, en elke week deed ik met mijn beste vriendinnetje van toen een zelfgemaakte voorstelling of scène. We werden geïnspireerd door Achterwerk in de kast, een VPRO-programma waarbij kinderen in een poppenkast konden gaan kruipen en dan van alles konden doen. We hebben toen ook letterlijk de poppenkast van onze school gebruikt en van alles gedaan; gekke toontjes of een trilletje voordoen, of een gekke pruik op zetten. Op deze manier heb ik mijn liefde voor het theater ontdekt, maar daarnaast ging ik ook naar de voorstellingen van mijn vader waarin hij speelde of regisseerde. Ook regisseerde hij op een plaatselijk toneel in Waalwijk, maar ook in Den Bosch en in Antwerpen.”

Inmiddels bezoekt Rixt elk jaar mooie voorstellingen. Tot voor kort heeft ze nog een aantal bijzondere voorstellingen bijgewoond. “Wat ik echt fantastisch vond was de voorstelling De jaren. Ik had het boek daarover gelezen met mijn boekenclub. Toen ik aan het zoeken was naar een theatervoorstelling om te bezoeken vond ik De Jaren terug. Het was een geweldige voorstelling, en iedereen heeft het er nog steeds over! Ook Govert Meit, toen nog bekend als Stefano Keizers, vond ik ook heel leuk om te zien. Met hem heb ik nog in de serie Herres gespeeld; een online serie van de NPO. Daar speelde ik een moeder waar hij dan mee flirtte. Govert nodigde mij uit om zijn voorstelling genaamd Hans Teeuwen in de Verkadefabriek in Den Bosch bij te wonen.”

“Daardoor heb ik ook de vrijheid gehad om mijzelf te blijven ontwikkelen”

Rixts hart bleef in het theater, en in het acteren. Ondanks dat het op het gymnasium niet echt aan de orde kwam bleef ze haar grote passie ontwikkelen. “Het is mooi om te zien dat als je ergens interesse voor hebt dat het dan toch op een bepaalde manier uitkomt,” veronderstelt Rixt. “Ik ging naar het Stedelijk Gymnasium van ’s-Hertogenbosch. Echter was muziek na het derde jaar al geen vak meer, en handvaardigheid ook niet meer. Je had alleen nog maar de (oude) talen, en ik had geschiedenis en biologie gekozen om mee door te gaan. Er was dan altijd één toneelstuk in het jaar, en dat was het. Toch bleef toneel in mijn hoofd zitten. Het Stedelijk Gymnasium had een schoolband, en daar ben ik ook de zangeres van geworden. Als er iets was, dan deed ik het, net als een marathon toneelspelen houden. Deze ruimte was zelfs daar aanwezig, en dat vond ik ook wel bijzonder destijds. Daardoor heb ik ook de vrijheid gehad om mijzelf te blijven ontwikkelen, en thuis ben ik ook blijven doorgaan met stukjes maken. Dan was er weer een voorstelling klaar, en moesten papa en mama komen kijken. Tegenwoordig doen kinderen dat nog steeds, ook mijn dochter.”

Theateracademie: kilometers maken en contacten leggen

In 1997 ging Rixt naar de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Daar is ze heel veel te weten gekomen over ontwikkeling, niet alleen op het vaktechnische aspect. “Je leert van alles over de theatergeschiedenis, en ook over de dramaturgie en stukken lezen. Waar het vooral om gaat is kilometers maken en veel spelen. Naast dat is contacten leggen ook belangrijk, bijvoorbeeld met je klasgenoten waarmee je later nog wellicht gaat spelen of dat iemand je ergens bij haalt. Ook de leraren en de gastdocenten zijn belangrijk om als contact te onderhouden. Kees Scholten van het Volksoperahuis heeft mij in mijn derde jaar geregisseerd. Op deze manier doe je dan weer je contacten op.”

“Met beiden tegelijk bereik je zoveel meer”

Al deze ervaringen en kennis hebben Rixt doen groeien. Er kwamen veel nieuwe mogelijkheden op haar pad, waaronder spelen op de Parade. “Sanne Vogel heb ik ook op de HKU leren kennen. Zij kwam naar mijn eindsolovoorstelling kijken, en vroeg aan mij of ze een voorstelling met mij wilde maken. Met haar heb ik toen op de Parade gestaan, en door daar te spelen heb ik weer andere mensen leren kennen. Niet alleen de techniek is belangrijk, maar ook de contacten leggen. Met beiden tegelijk bereik je zoveel meer. Praktijkervaring op doen binnen deze studie vind ik heel bijzonder, bijzonder wat zoiets kan realiseren. Het was echt een hele fijne tijd, en tegelijkertijd ook een confronterende tijd. Het proces gaat met vallen en opstaan, maar dat hoort er allemaal bij. Je weet al gauw wat je allemaal wel of niet kan, en daar leer je ook weer van.”

Spelen op de Parade

Inmiddels heeft Rixt iets van vier keer op de Parade gestaan. Voor haar zijn dat echt een onvergetelijk momenten, en een kans om nog meer bedreven te raken. “Om daar te mogen spelen is echt geweldig!” vertelt Rixt enthousiast. “De hele zomer ga je dan van stad naar stad, en dan zie je hoe het onder de bezoekers leeft. Je voelt je op dat moment zo’n kermisartiest. Ook omdat je zoveel moet spelen is het fijn dat je op dat moment dan van alles kunt doen; bijkomen, alles doornemen, voorbereiden en dan vervolgens lekker spelen. Na afloop ben je dan helemaal kapot, waarna het de volgende dag hetzelfde is. Na een week ben je echt moe maar voldaan!

Sanne was de schrijfster van het stuk, en samen kwamen we met verschillende ideeën qua improviseren. Het stuk dat wij speelde heette de Hoogopgeleide Pillenslikkers. Sanne speelde dan met een grote bril op en met een schoolmeisjesachtige outfit, en ik met een soort latexpak. In dat opzicht hebben wij elkaar aangevuld, dat we op dat moment hele extreme types speelden. Later heb ik er met mijn vader ook gestaan, en met een eigen voorstelling genaamd ‘Zin in jou’ met een groepje van mijn beste vrienden. Het was een tijd om nooit te vergeten! Je leert veel acteurs kennen, en maakt zoveel mee met z’n allen. Het schept echt een band.”

Haar eerste televisie ervaring: We zijn weer thuis

Een eerste keer; zoiets blijft je altijd bij staan. Voor Rixt kwam in 1994 zo’n eerste keer. Ze speelde een scholiere in de televisieserie We zijn weer thuis. “Zo’n televisiedebuut was in het begin natuurlijk best spannend, maar niet eng ofzo. Ik weet nog dat ik met Bianca Krijgsman een scene moest spelen die echt op een grappige manier was geschreven. Wim T. Schippers ging dat eerst helemaal voorspelen. Hij heeft een keer in de studio tegen mij gezegd dat hij een leuke rol voor mij had. Ik kreeg vervolgens een telefoontje van zijn vrouw Ellen Jens. Zij regisseerde ook de serie We zijn weer thuis. Ik kreeg de tekst, ter voorstelling van hoe dat rolletje zou zijn. Het was echt een mooie eerste televisie ervaring.”

Ervaringen met vallen en opstaan

Niets is een rechte lijn omhoog. Je hebt ook soms te maken met hobbels. De kunst is; hoe omzeil je ze? “Ik heb ooit een brief geschreven aan Gerardjan Rijnders over dat ik zijn voorstelling heel mooi vond,” herinnert Rixt zich. “Hij had nooit bij ons een gastles gegeven, maar toch dacht ik wie niet waagt wie niet wint. Vervolgens werd ik gebeld door zijn secretaresse. Zij vertelde aan mij dat Gerardjan mij wilde ontmoeten en of ik in de gelegenheid was om op een dinsdagmiddag langs te komen. Ik raakte daar best van in de stress, want op dat moment zou ik les hebben. Dus ik bedankte en hing op, maar ik dacht tegelijkertijd ‘wat heb ik gedaan?’ Ik had er echt spijt van, maar soms gebeuren die dingen.”

Opgestaan met een rol in Goede tijden, slechte tijden

Het kan inderdaad voorkomen dat iets niet de kant op gaat zoals je dat wilt. Rixt heeft bewezen dat het vervolgens ook beter kan gaan. Op haar 26^e in 2005 is ze drie jaar lang te zien geweest als Dian Alberts in Goede tijden, slechte tijden. Een nieuwe kans, en met succes aangegrepen! “Ja Dian Alberts,” vertelt Rixt, “dat was een harde zakenvrouw die alles te erg overschreeuwde en ook haar eigen gevoelens negeerde. In feite had ze een heel klein hartje, iemand die uit onzekerheid zichzelf opblies. Ik denk, vanuit frustratie, dat ze ergens niet bij hoorde. Iedereen zag haar als slecht, dus werd ze ook slecht. Ze had daardoor die harde kant, en had uiteindelijk had ze ook een slechte kant vanwege verkeerde keuzes die ze maakte. Ze werd op dat moment geforceerd om zo te handelen, omdat iedereen haar toch als een slecht persoon zag. Zo zag ik Dian Alberts.”

Haar passie samengevat toelichten vanuit de kracht van haar hart

Groeien, sterker worden en uitdagingen met succes tegemoet gaan. Verschillende ervaringen hebben Rixt laten groeien in haar passie, een passie die ze overigens op een prachtige manier kan toelichten. Wat maakt acteren in haar los? “Het mooie van theater en acteren blijft verhalen vertellen,” vertelt Rixt. “Met z’n allen vertel je een mooi verhaal waarmee je mensen kunt raken, aan het denken kunt zetten, maar ook mensen kunt leren begrijpen. Als je iets gespeeld hebt moet je ook altijd kunnen inleven in waarom mensen iets doen. Zo leer je ook iemands foute keuzes te begrijpen. Dat vind ik erg verrijkend, dat het heel fijn is om een wereld te kunnen creëren waar iedereen van een afstandje naar mag kijken. Zien hoe het één het ander opvolgt, oorzaak en gevolg, gecombineerd met puur het entertainment vind ik ook erg mooi; mensen even laten ‘ontsnappen’, en met z’n allen iets meemaken. Vooral in het theater vind ik dat erg bijzonder, dat je op dat moment in het spel aanwezig bent; als actrice maar ook als publiek. Het enige wat van belang is, is dat stuk op dát moment. De samenkomst van iedereen, van bezoeker tot de cast, vind ik erg mooi. Daar gaat mijn passie enorm naar uit!”