Bente van den Brand heeft al veel moois opgebouwd in de muziektheaterwereld, zoals dat ze nu te zien is in 14 de musical. Met een passie voor collectief werken en een liefde voor muziek die van jongs af aan werd gevoed, heeft ze zich ontwikkeld tot een fantastische artieste, zangeres, regisseuse en docente. Ze heeft veel moois gecreëerd, vooral vanuit het begrip collectief. Samen als een collectief mooie prestaties realiseren en een mooie voorstelling vormgeven, daar hecht Bente enorm veel waarde aan.

Een muzikaal begin

Bente werd al op jonge leeftijd ondergedompeld in de wereld van muziek en theater. Haar vader, een gepassioneerd muzikant en leraar, speelde een belangrijke rol in haar eerste stappen richting het podium. “Mijn vader is altijd al muzikant geweest,” vertelt Bente. “Hij speelde vroeger orgel in de kerk in Brabant, maar hij heeft ook conservatorium gedaan. Hij gaf daar ook altijd les en speelde in veel koren en operaproducties, wel allemaal in de amateurhoek. Eigenlijk ben ik op deze manier ook met muziek en theater in aanraking gekomen, door met hen mee te gaan. Zij zongen zelf ook in een close harmony groep, dus er was altijd ook jazzmuziek en klassieke muziek. Als kind heb ik in Oliver gespeeld, en later ben ik ook op les gegaan en heb ik in een koor gezeten. Uiteindelijk ben ik ook de vooropleiding gaan doen aan de MusicAllFactory van de Tilburgse muziekschool. Van daaruit ben ik steeds verder doorgestroomd, uiteindelijk naar het conservatorium.”

Souvenir Jeugdkoor: de magie van samen zingen

Het Souvenir Jeugdkoor vormde de basis voor Bentes passie voor zingen, voornamelijk als collectief. De ervaring van samen harmonieën creëren en de verantwoordelijkheid delen om een mooi geheel te maken, heeft een blijvende invloed gehad op haar muzikale ontwikkeling. “Souvenir Jeugdkoor heeft mij een enorm grote liefde voor samen zingen gegeven. Ook als ik in een voorstelling speel, vind ik het toffer om deel uit te maken van de groep en meer stemharmonieën te zingen dan dat ik persoonlijk een grote solo wil zingen. Daar krijg ik veel meer een kick van dan alleen in de picture staan. Dat is daar wel echt begonnen, omdat je dus samen met een groep een bepaalde harmonie maakt en dat je ook allemaal verantwoordelijk bent om samen één mooi geheel te maken. Ik heb daar natuurlijk mijn muzikaliteit verder ontwikkeld, dus we leren daar ook noten en ritmes lezen. Souvenir Jeugdkoor heeft mij ontzettend veel gegeven, echt de basis voor de muzikale liefde eigenlijk. Er ontstonden ook vriendschappen. Mijn vader dirigeerde daar ook en mijn zusje deed dan ook mee. Eigenlijk is het ook een familie-evenement.”

In Bentes carrière staat het collectieve proces centraal. Ze hecht veel waarde aan samenwerking en vindt het belangrijk dat iedereen in een productie even essentieel is. Deze benadering weerspiegelt zich in haar werk als docente, schrijfster en actrice. “Het collectief bezig zijn is echt de rode draad in mijn carrière, als ik bijvoorbeeld lesgeef of als ik iets schrijf. Ik hou ook niet van stukken waarin per se één hoofdrol is. Ook in een voorstelling heb je iedereen heel hard nodig. Voor mij is ook iedereen even belangrijk. De voorstelling waarin ik nu speel bestaat ook uit een collectief geheel, dus met iedereen die samen zo'n voorstelling maakt en ook verschillende rollen speelt. Dat vind ik een heel fijn gegeven, en om met elkaar de kracht van de verbeelding daarin te gebruiken.”

Leerervaringen tijdens de opleiding

Tijdens haar opleiding aan de Fontys Hogeschool werd Bente geconfronteerd met de uitdagingen en onzekerheden die horen bij het zoeken naar je eigen identiteit als acteur en zanger. De begeleiding van ervaren professionals gaf haar de kans om in een veilige omgeving te experimenteren en te groeien. Dat is haar absoluut gelukt. “Dat was zeker spannend, omdat een opleiding toch ook een plek is waar je wordt beoordeeld en waar je nog best wel onzeker bent op dat moment. Je bent nog op zoek naar wie je werkelijk bent als acteur en als zanger. Iedereen is aan het zoeken, en het is dan heel tof dat er natuurlijk iemand uit het werkveld naar zo'n school toe komt die heel veel ervaring heeft. Hij of zij neemt je aan de hand en laat je klaarstomen voor als je de echte wereld in fladdert na een paar jaar. Het is heel fijn om in zo’n veilige omgeving van zo'n opleiding al op een hoog niveau mee te mogen experimenteren. Je hebt een regisseur en een choreograaf. Je leert allerlei dingen die later ook allemaal vanzelfsprekend zijn als je je eenmaal professioneel in het werkveld bevindt. Tijdens mijn eerste jaar heb ik gespeeld in Joe de Musical. Koen van Dijk regisseerde die voorstelling. Hij heeft ook de originele Joe gemaakt in Carré. Dat was de eerste productie op school die we deden met alle studenten.”

De weg naar grotere podia

Bente bleef doorgroeien op het gebied van muziektheater. In 2007 zou ze deel uitmaken van Tarzan de musical. Haar rol als swing en understudy gaven haar de kans om te leren van ervaren collega's en uiteindelijk door te groeien naar hoofdrollen, waaronder spelen als Jane in Tarzan. “In het begin was het vrij intimiderend, weet ik nog wel,” herinnert Bente zich. “Het was echt een gigantisch grote productie met ook vliegwerk en bungeejump scenes erin. Dat was op dat moment behoorlijk spectaculair. Inmiddels zijn we natuurlijk zover dat alles heel spectaculair is. We hebben ook in Utrecht in een oude fabriek gerepeteerd. We hadden het hele decor nagebouwd met luchtkussens. Ik was swing, dus dat betekent dat je niet een eigen rol hebt, maar dat je invaller bent voor meerdere mensen als ze een blessure krijgen of ziek zijn of met vakantie zijn. Ik heb drie maanden eigenlijk alleen maar langs de kant gezeten en gekeken wat iedereen aan het doen was, met allemaal ervaren mensen om je heen. Dat was in het begin even wennen natuurlijk, maar uiteindelijk heb ik daar mijn plek wel gevonden. Ik begon dus als swing en als understudy, zoals dat heet, van Chantal Janzen die Jane speelde. Op een gegeven moment werd ze zwanger, en toen heb ik het helemaal mogen overnemen. Ik denk dat ik bijna 300 keer die rol heb mogen spelen.”

Zelfkennis en professionele ontwikkeling