In een sfeervol hoekje van Utrecht woont Malou de Roy van Zuydewijn. Zij is kinderboekenschrijver en jeugdtheaterschrijver. Met haar verhalen prikkelt ze niet alleen de verbeelding van kinderen, maar verkent ze ook de diepten van hun emoties en uitdagingen. Haar werk is een ode aan de veerkracht van kinderen, en haar persoonlijke missie is even ambitieus als oprecht: alle kinderen laten zien dat ze ertoe doen. “Ik deins niet terug voor belangrijke onderwerpen,” zegt ze vastberaden. “Ik snijd ze aan met humor en nuchterheid, omdat kinderen dat verdienen. Ze kunnen meer aan dan we soms denken als je ze serieus neemt, en ik wil dat ze zich herkennen in wat ze lezen.” Malous verhalen zijn dan ook niet zomaar fantasie. Ze komen voort uit echte gesprekken, uit kinderlevens die ze zorgvuldig bestudeert, en een diep respect voor het potentieel van kinderen. Foto: Floor Opheij

Het begint met luisteren

Malous bedenkt haar verhalen vaak samen met kinderen. “Het allerleukste aan schrijven voor kinderen vind ik de gesprekken met hen,” legt ze uit. “Kinderen zijn onbevangen, puur en hebben een frisse blik. Ze hebben belangrijke dingen te zeggen over onze toekomst, helemaal met wat er op ons af komt aan uitdagingen. Hun stem horen we niet genoeg terwijl juist die stem zo belangrijk is voor de keuzes die we nu maken als volwassenen.”

Die samenwerking ontstond niet toevallig. “Toen ik een half jaar lang op een basisschool werkte om samen met kinderen een toneelstuk te schrijven, ontdekte ik hoe krachtig die samenwerking kan zijn. Veel van wat ik bedacht droeg bij aan hun woordenschat, creativiteit en zelfvertrouwen.”

Dat inzicht bracht haar naar de PABO, waar ze zich naast haar schrijverschap ontwikkelde tot leraar basisonderwijs en ruim twee jaar voor de klas stond. “Ik wilde begrijpen wat mijn werk écht met kinderen doet. Nu weet ik het, en dat maakt mijn werk niet alleen leuker maar ook betekenisvoller. Als ik nu met een kind werk, weet ik precies hoe dat wat ik als schrijver bedenk  bijdraagt aan hun ontwikkeling.”

Verhalen die raken

Malous projecten gaan verder dan fantasie. Ze zoekt bewust naar verhalen die ertoe doen. Een van haar meest indrukwekkende werken is een theatermonoloog gebaseerd op interviews met kinderen met een chronische ziekte. “Ik heb negen kinderen geïnterviewd, van zeven tot vijftien jaar oud,” vertelt ze. “Ze hadden allemaal een andere chronische ziekte, maar wat ze deelden, was veerkracht en levenslust.”

De monoloog sprak vanuit een jongen met coeliakie. “De realiteit van zo’n onzichtbare ziekte is ingrijpend. Het kind kan niet naast een klasgenoot zitten die kruimelt met zijn brood, want dat kan drie dagen ziek zijn betekenen en ernstige schade aan de darmen. Dat is voor de rest van je leven. Glutenvrij leven is zoveel meer dan een dieet voor zo’n kind.”

Wat haar tijdens die interviews het meest ontroerde, was de kracht van de kinderen. “Ze hadden zo’n levenskracht, zoveel veerkracht. Dat wilde ik uitlichten in het stuk. Het ging niet om hun beperkingen, maar om wat ze geweldig vonden, over verliefd worden en dromen. Hun ziekte speelde mee, maar het definieerde hen niet.

Moderne sprookjes voor een nieuwe generatie

Naast originele verhalen bewerkt Malou ook klassieke verhalen, zoals Het Meisje met de Zwavelstokjes. Ze bracht het bekende sprookje van Hans Christian Andersen naar het heden, met een focus op kinderarmoede. “Kinderarmoede is een onderwerp dat nog steeds actueel is,” legt ze uit. “De uitdaging was om de gesproken tekst kort en helder te houden omdat er naast een voorleesboekje ook een animatiefilm van gemaakt zou worden die door kinderen gemaakt was die het thema kenden uit eigen ervaring. Het ging er niet om wat ik allemaal wilde vertellen, maar om wat er te zien was en hoe de stem de animatie begeleidde en wat de kinderen hadden gemaakt.”

Malou koos zorgvuldig haar woorden. “Ik begon met een zin als: ‘In een stad zoals de onze, in een tijd zoals nu, loopt een meisje over straat.’ Het moest herkenbaar zijn voor kinderen vandaag. Tegelijkertijd bleef ik dicht bij de oorspronkelijke tekst, terwijl ik details toevoegde om het levensechter te maken. Het moest voelen alsof het hier en nu gebeurde.”

Zelf werd ze  geraakt door het verhaal. “Ik moest huilen toen ik de tekst schreef. Dat overkomt me niet vaak, maar dit raakte me. Kinderarmoede is iets dat ik ook zag toen ik als leerkracht werkte. Ik heb kinderen in mijn klas gehad die regelmatig geen boterham mee hadden omdat dat thuis niet lukte. Dan stopte ik er een extra in mijn tas en gaf die aan het kind zonder dat de klas het zag.”

Het belang van grote thema’s

Malou ziet het als haar missie om grote thema’s bespreekbaar te maken. “Kinderen willen geen preken. Ze willen een verhaal dat hen raakt. Of ze vinden het leuk of niet, dat is het mooie aan schrijven voor hen. Juist via verhalen kun je ongemerkt belangrijke onderwerpen aankaarten.”

Hoewel Malou het nu wat rustiger aan doet omdat ze zelf een kind krijgt, zit ze vol plannen. “Ik ben betrokken bij de oprichting van een nieuw theater, waar we ons richten op jongeren en volwassenen. Maar jeugd krijgt hier uiteindelijk ook een belangrijke rol. Het is spannend om na zoveel jaren met kinderen gewerkt te hebben, nu deze stap te zetten. Maar mijn hart ligt bij kinderen, dus ik kom daar zeker ook weer terug.”

In de toekomst droomt ze van nieuwe projecten waarin kinderen centraal staan. “Ik wil graag een gespreksserie starten met kinderen, over onderwerpen die hen interesseren, over hun toekomst. Ik hoef niet altijd verhalen te schrijven. Het laten horen van hun stem kan al genoeg zijn om impact te maken.”

De kracht van Malou