Door veel elementen in het leven kan de 32-jarige Elke Vierveijzer geïnspireerd worden. Zo kreeg ze inspiratie van onder meer Maarten van Roozendaal en maakte daar een odevoorstelling van, genaamd Om te janken zo mooi. Al gauw bleef het niet bij deze voorstelling. Zonder Genade en Lucht werden haar volgende voorstellingen die ze samen met Michiel Wetzer op het podium uitvoert. Momenteel is ze met Lucht bezig aan een prachtige tournee, een voorstelling met veel kracht en overtuiging!

Theater van jongs af aan meegekregen

Elke kreeg al snel het gevoel dat ze bewondering had voor alles dat met theater te maken had. Dat ze wilde groeien als theatermaakster was al snel zichtbaar. Ze genoot als kind van theater, en ging erin op. “Al van kinds af aan voelde ik mij verbonden met theater, en had ik het gevoel dat ik daar later groot in wilde worden. Ik had toen al de behoefte om mooie dingen te creëren,” vertelt Elke. “Tijdens de afwas stonden mijn zus en ik altijd te zingen. Als klein meisje liep ik ook vaak naar de boekenkast en dan trok ik alle zangboekjes eruit. Dan kroop ik bij mijn moeder op schoot, zij hoefde alleen de bladzijde om te slaan, want aan het plaatje zag ik welk liedje erbij hoorde. Zodoende zong ik de hele avond op schoot. Op zolder gingen mijn zus en ik iets verzinnen met betrekking tot het schrijven van kleine toneelstukjes. Na drie uur stoeien riepen we pa en ma erbij die dan op een krukje onze creaties konden aanschouwen. Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd om theater in de gaten te houden. Zij namen ons altijd mee naar diverse voorstellingen. Veel elementen binnen theater voelde als meisje van zes jaar al heel magisch: de stilte voor aanvang, alsmede het geroesemoes van het publiek als de voorstelling nog niet is begonnen.”

Uit de kleinste dingetjes haalde ze toen al voldoening en genot. Dat leidde tot de eerste stappen, op vrij jonge leeftijd. “Op de basisschool ben ik op clowntjescursus gegaan, iets wat ik echt heel leuk vond. Later op de middelbare school kwam ik op het Lyceum Bisschop Bekkers in Eindhoven (voorheen: Bisschop Bekkers College). Dat was een hele creatieve school waar kunst hoog in het vaandel stond. Daar hadden ze jaarlijks een theater dag, waar je auditie mocht doen. Als je door mocht dan was er een show, niet op dezelfde dag maar daar werkte je dan naartoe. Ik denk dat ik dat tijdens het eerste jaar heb aangekeken, maar in mijn tweede jaar vertelde ik aan mijn moeder dat ik daar aan mee moest doen. Mijn moeder attendeerde mij er wel op dat mocht het niet lukken dat ik er dan alleen voor zou staan in een volle zaal. Daar was ik uiteraard op bedacht, en daarbij; als ik het nooit zou proberen, ik ook nooit zou weten of het zou lukken. Sinds dat moment heeft die ontwikkeling binnen theater nooit stilgestaan. Tijdens het afstuderen op de middelbare school heb ik de vooropleiding Drama gedaan aan de Academie voor Drama in Eindhoven. Na een aantal audities gedaan te hebben ben ik naar de Vrije Hogeschool gegaan in Driebergen. Dat was mijn tussenjaar, waarin ze eigenlijk focussen op jouw zelfontwikkeling en hoe je in de wereld wilt staan. Ik heb daar een heel fijn jaar gehad, maar besloot om Communicatiemanagement te studeren. Na vier jaar heb ik dat afgerond, maar was niet echt gelukkig. Dit zag ik mijzelf later niet doen, want ik wist vlak voor mijn audities bij de Rock- en Drama-academie wat ik echt graag wilde. Ik besloot om auditie te doen bij de Koningstheateracademie in Den Bosch, en daar werd ik aangenomen.”

Een mooi vervolg op de Koningstheateracademie

Elke vond haar droom in de theaterwereld op de Koningstheateracademie. Vanaf daar groeide ze steeds meer, en leerde ze ook veel op mentaal aspect. “De eerste presentatie op de Koningstheateracademie herinner ik mij nog heel goed. Daar werd weinig in gezongen, maar ik deed het met heel veel plezier! Van nature ben ik nooit zo bang geweest op het toneel. Dat is eigenlijk gekomen tijdens mijn opleiding. Ik bevond mij lang in het onbewust onbekwaam stadium. Dat moment dat je bewust onbekwaam bezig bent voelde ik tijdens het tweede jaar van mijn opleiding. In elk geval krijg je op zo’n academie een analytische blik op je eigen kunnen. Dat brengt je heel veel, maar ook dat je in een fase komt dat je veel van jezelf ziet terugkomen, en dat kan vrij confronterend zijn. Die onzekerheid en die blik zal bij geen enkele artiest ooit verdwijnen. Dat is ergens jammer, want die onbevangenheid die ik toen had was heel vruchtbaar. Met de kennis die je opdoet, lever je wel zo’n soort onbevangenheid in. Later kwam het onbewust en bewust bekwaam ook boven water. Toch zal aan iedereen die verder wil gaan in theater verteld moeten worden dat er toch een andere blik bij komt kijken naarmate je meer kennis en kunde opdoet. Dat is niet erg, maar het zou wel een hele bewuste keuze moeten zijn. Dat hoort er allemaal bij.”

Diverse inspiraties

Met de jaren haalde Elke steeds meer inspiratie uit de kleinste dingetjes. Dat gaf haar steeds meer energie, met als grote inspiratie Maarten van Roozendaal. “Het grappige is dat mijn inspiratie niet uit één hoek komt,” aldus Elke. “Ik kan door een willekeurig lied, boek, dans of gesprek geïnspireerd raken. Het kan echt van alles zijn. In die zin voel ik mij enorm gezegend, dat ik open sta voor de schoonheid van het bestaan. Natuurlijk zijn er toonaangevend artiesten geweest die voor mij een richting hebben bepaald. Dat is begonnen bij Eva Cassidy. Ik voelde dat ik haar zuiverheid, en de manier waarop zij liedjes schreef, enorm bewonderde en apprecieerde. Daarna kwam Anaïs Mitchell als andere inspiratiebron. Zij is een zeer begaafd tekstschrijver. Dat maakte dat tekst voor mij heel belangrijk is. Ook Herman van Veen heeft een periode lang in mijn cd-speler gezeten. Later, toen ik op de Koningstheateracademie in Den Bosch zat, werd Maarten van Roozendaal mijn grote inspiratie. Uit hem kwamen waanzinnig mooie teksten. Er zat altijd liefde in de personage of de situatie waarover hij schreef. Dat vond ik echt prachtig! Zijn stem, performance en muziek maakte het compleet. Maarten was iemand die daar echt een tandje hoger in zat. Hij had een totaalpakket wat mij aansprak!”

Een fantastische chemie met Michiel Wetzer

Een partner aan je zijde hebben is fijn, vooral als hij of zij hetzelfde doel voor ogen heeft. Elke zocht een muzikale partner, en vond deze in de naam van Michiel Wetzer. “Een tijdje geleden werkte ik met een goede vriend van mij. Later wilde ik serieus verder gaan, maar hij had daarnaast nog een vaste baan. We hadden toen besloten dat onze wegen zouden scheiden. Destijds ging ik heel veel om met Kirsten van Teijn. Zij speelde ook met een pianist, genaamd Tijn Driessen. Ik vroeg aan Kirsten of Tijn nog een ander pianist kende. Tijn kwam op het idee dat ik Michiel Wetzer moest benaderen. Ik heb hem op Facebook benaderd, en hadden we afgesproken in de Verkadefabriek. Best grappig is dat, want ik zat al in het café, maar hij zat in de stoel bij de ingang op mij te wachten. Wij waren ruim op tijd, maar wachtten wel een kwartier op elkaar. Later kreeg ik een berichtje met de vraag waar ik was, maar vonden elkaar uiteindelijk. Toen eenmaal de naam Maarten van Roozendaal viel, voelde het gelijk heel goed!

Samen op tournee zijn, is net zoiets als ‘een huwelijk’. Je bent zo vaak met elkaar onderweg, en je ziet elkaar op je best en op je slechtst (en alles wat daar tussenin zit). Michiel en ik lijken heel erg op elkaar. Dat is enerzijds heel fijn, maar soms ook ingewikkeld. Hij is wat pragmatischer dan ik. Ik ben van de grote ideeën pas klein maken als alle grote ideeën hun plek hebben gevonden, ook al zijn ze niet haalbaar. Michiel kan op tijd zeggen om praktisch na te denken. Daarnaast brengt hij ook altijd heel veel humor met zich mee, wat heel welkom is! De chemie is fantastisch, dus daardoor begrijpen wij elkaar heel goed. Op het podium weten we altijd wat we van plan zijn. Zoiets horen we ook vaak terug na afloop!”

Om te janken zo mooi: op bijzondere wijze ontstaan

Soms moeten dingen zo zijn. Bij Elke ontstond de kans om de voorstelling Om te janken zo mooi meer dan één keer uit te voeren. Deze kans greep zij, en dat was een prachtige start voor deze zeer talentvolle zangeres en performer! “Het feit dat we destijds gevraagd werden door Frank Verhallen van de Verkadefabriek, maakte dat ik de voorstelling Om te janken zo mooi durfde uit te voeren. Oorspronkelijk zouden we deze voorstelling één keer spelen in de Verkadefabriek, ware het niet dat Nico Baars van WestlandTheater De Naald in Naaldwijk op dat moment hoorde dat wij zouden optreden. Hij had tevens mijn afstudeervoorstelling gezien, en hij wilde de voorstelling Om te janken zo mooi zien. Hij zorgde ervoor dat deze voorstelling naar Naaldwijk werd gehaald. Na het spelen van die voorstelling in Naaldwijk heeft hij de hele Vereniging van Schouwburgen en Concertgebouwdirecties gemaild om te zeggen dat iedereen ons moest boeken. Daar is massaal gehoor aan gegeven, en zijn we echt met onze neus in de boter gevallen. Echt bijzonder was dat, want ik had daar geen enkele commerciële verwachtingen van. Het was puur uit liefde wat we in beginsel deden. Hier ben ik echt mega dankbaar voor! Het is heel bijzonder om op plekken te komen waar Maarten van Roozendaal zelf gespeeld heeft, mensen weer zo geraakt zien worden door zijn werk en zelf ook avond na avond voelen hoe goed dat is. Ik had mij echt geen mooiere start dan dat kunnen wensen!”

De altijd goedlachse Elke!

Het vervolg: Zonder Genade

Een mooie start is geweest, op naar een volgende stap! Elke en Michiel gingen verder aan een nieuw avontuur, met nog meer leermomenten. “Zonder Genade was de eerste voorstelling die we maakten na Om te janken zo mooi. Voor een pas begonnen maker, die haar eerste avondvullende voorstelling met eigen werk maakte, was dat niet een al te beste planning. Touren moet je leren. Je moet een ritme leren vinden, en ook hoe je een team en impresariaat moet managen. Je valt in een wereld die je dan moet leren kennen, en om dan een avondvullende voorstelling te maken is vrij veel van het goede. Het was een pittig proces, wat soms ook twijfel opleverde. Ondanks dat hebben Michiel en ik daar mega veel van geleerd! Dat was een hele waardevolle tournee, maar wel pittig. Je wordt in zekere zin op de proef gesteld om te laten zien dat je zelf ook iets moois kan maken. Mensen waren enigszins verwachtingsvol, en ik kreeg vaak te horen dat mensen de invloed van Maarten van Roozendaal in mij konden terug zien. Al met al was het een tournee die niet altijd even meeviel, maar wel enorm leerzaam was.”

Lucht: een voorstelling met een boodschap

Momenteel; voor, tijdens en na de coronacrisis, is Elke bezig aan de voorstelling Lucht. Met deze voorstelling heeft Elke een doel voor ogen, een prachtig doel die ze niet alleen met woorden overbrengt, maar ook met prachtige liedjes! “Het proces naar aanloop van mijn huidige programma Lucht ging veel vloeiender. Ik kwam toen net uit een burn-out, dus dat moest ik er onvermijdelijk in meenemen. De kunst was om dat uit te voeren zonder dat het zwaar en een ‘egodocument’ wordt. Ergens voelde ik tijdens mijn burn-out periode hoe angstvallig er in de maatschappij niet over pijn en verdriet gesproken wordt. Daarmee groeide voor mij de overtuiging dat het leven lichter wordt naarmate je dat wel doet. Het wordt alleen maar zwaarder als dingen er niet mogen zijn. Mijn doel met deze voorstelling is om te laten zien dat: door een hele avond het te hebben over dingen die er toedoen te laten zien dat het helemaal niet zo moeilijk hoeft te zijn om erover te praten met elkaar. Maak het bespreekbaar: want iedereen heeft verdriet, heeft iets te verliezen of heeft het moeilijk! Laten we dan accepteren dat het er mag zijn.”

Stijgend Applaus Stipendium voor Lucht