Via cabaretvereniging Contramime kwam Rosalie Fleuren in de cabaretwereld terecht. Daar kon ze zich uitleven op het podium, wat haar steeds beter afging. Na dat avontuur heeft ze zichzelf op een andere manier binnen theater ontwikkeld. Zo is ze fondsenaanvrager geworden voor verschillende theatergezelschappen en voorziet ze cabaretiers van recensies. Naast deze ontwikkelingen heeft Rosalie nog een doel voor ogen: de vrouwelijke kant van cabaret in het verleden uitlichten.

Meteen een prijs te pakken op het podium

Op de middelbare school trad Rosalie al eens op. Dat pakte goed uit, want daarmee kon ze haarzelf al snel in een mooi daglicht zetten. “In Den Bosch had je een mooi initiatief: Voor Talent wordt geklapt,” vertelt Rosalie. “Dat was een festival voor pubers in de stad. Zij waren ook langsgekomen op mijn gymnasium. Daar had ik mij voor aangemeld om een liedje te zingen. Ik kreeg de aanmoedigingsprijs zodat ik in de finale kon optreden. In de finale kon ik als een soort gastoptreden mijn liedje zingen. Het was echt heel leuk om zo aangekondigd te worden tijdens de finale!”

Rosalie haar verdere ontwikkeling bij cabaretvereniging Contramime

Van het één kwam het ander. Rosalie wilde meer bereiken, en even later kwam dat er van. “Ik was altijd gefascineerd door theater. Zo schreef ik geregeld liedjes op de middelbare school, en mijn keyboardleraar raadde mij aan om daar meer mee te doen. Later had ik overwogen om de Koningstheateracademie te volgen, aangezien ik woonde in Den Bosch. De plannen werden wat anders. Ik ging naar Enschede, want daar zat een cabaretvereniging: Contramime. Daar kon ik in mijn vrije tijd terecht, en daarnaast studeerde ik. In Enschede ben ik echt met theater in aanraking gekomen en het performen binnen theater. Dat vond ik echt enorm leuk!”

“Dat heeft mijn kritische blik in de cabaretwereld versterkt”

Haar aansluiting bij cabaretvereniging Contramime zou zorgen voor een verbreding van de kennis in de theaterwereld waar Rosalie zich toen in bevond. “In Den Bosch, waar ik voorheen woonde, had ik een aantal kleinkunst voorstellingen gezien van leuke meisjes die liedjes kwamen spelen. Daar raakte ik echt gecharmeerd van, en daarbij wist ik zeker dat ik dat ook zou kunnen. Echter, de cabaretvereniging liet mij zien dat er meer is dan alleen leuke liedjes schrijven en zingen. Het komische aspect kwam daar ook om de hoek kijken, en daar ben ik ook steeds meer gedreven in geworden. Wat ook een mooie ontwikkeling is om terug te zien, zijn de vele uren die je op het podium maakt en daardoor steeds zekerder in wordt. Zekerder als in niet steeds wegkijken of kleine pauzes in een bepaalde zin. Wij hadden een hele leuke groep! Zij probeerden echt een acteur van je te maken, waardoor je altijd scherp blijft en vloeiend de voorstelling kan beleven. Ook heeft dat mijn kritische blik in de cabaretwereld versterkt door ook naar mijn collega’s te kijken. Er waren veel talentenconcours en festivals in Enschede, en dat brengt ook veel kennis en ontwikkeling met zich mee.”

Nieuwe uitdagingen

Uiteraard ging Rosalie verder studeren. Tijdens haar studie kwam ze in aanraking met allerlei nieuwe uitdagingen. “Later ging ik in Amsterdam studeren. Dat betekende dat ik weg ging uit cabaretvereniging Contramime, en dus weg van het collectief. Met mijn cabaretvriend Peter Sanders heb ik een duo gevormd, aangezien hij naar Utrecht ging en ik naar Amstelveen. Peter en ik hadden een soort dynamiek. Ik was dan een betweterige dame, en hij dan mijn ‘kabouter’. Ik zette hem dan ergens in de voorstelling neer en daar raakte hij van in de stress. Die situatie was de voorloper van een kabouterprogramma dat ik had gemaakt. Ik had dan één liedje, wat een liefdesliedje leek, maar dat ik in een huis zonder tuin zou verhuizen en de tuinkabouter niet mee kon.

Na mijn masteropleiding Theaterwetenschappen waren er zoveel nieuwe inzichten gekomen dat ik helemaal van het theater maken af was. Ik wist op dat moment niet wat voor rol ik zou willen spelen als cabaretière. Alle inspiratie was even helemaal weg, en dat was het moment dat ik mij aanmeldde bij de theaterkrant om recensent te worden. Daar begon ik als ZZP’er in de communicatie. Later vond ik een baan bij Studio 52nd. Daar ben ik inmiddels doorgegroeid als zakelijk leider en ben ik ook  fondsenaanvrager voor diverse theatergezelschappen.”

Een belangrijke stap als fondsenaanvrager

Als fondsenaanvrager zorgt Rosalie voor belangrijke ontwikkelingen binnen de theaterwereld. Het is heel simpel; wil je de volgende stappen zitten, dan is er altijd geld nodig. “Veel theatergezelschappen hebben subsidie nodig voor hun doelstellingen. Zelf vind ik het fijn dat zoiets niets met cabaret te maken heeft. Cabaretiers hoeven geen subsidie, dus daar kan ik gewoon over schrijven. Waar ik het meest voor werk zijn maatschappelijke theaterorganisaties. Daar heb je veel te maken met gemeentes en overheid. Daarnaast heb je ook artistieke aanvragen. Deze vallen allemaal onder de podiumkunst. Dat vergt een iets andere blik, schrijfstijl en doelstellingen. Dat vind ik heel leuk! Dit jaar ben ik dat in de coronaperiode meer gaan doen. Zeker bij de kleine makers kan het een groot verschil maken of je het geld wel toegekend krijgt of niet. Het is heel leuk om te zien dat als je er goed in bent, je echt iemand kan helpen om ze van de nodige financiële middelen te voorzien.”

Een bevlogen recensent

Tegenwoordig weet Rosalie dat schrijven haar sterke kant is. Als recensent legt ze vooral de focus op de grote mate van ontwikkelpotentie. “Ik kan over alle premières schrijven,” legt Rosalie uit. “Mijn allereerste recensie van een première was die van Jochem Myjer, met zijn voorstelling Adem in, Adem uit. Dat was echt de beste ervaring die ik ooit kon hebben! Hij zocht mij meteen op via Facebook en Messenger, waarin hij zei: ‘Dank je wel, wat een leuke recensie en echt knap dat je dat allemaal kan onthouden!’ Hij zag mij ook bij Schouwburg Amstelveen achter de kassa, en heeft mij na afloop nog opgezocht. Hij vertelde mij dat hij wist dat ik over cabaret schrijf en vroeg zich af hoe dat in z’n werk ging. Het was een lieve eerste recensie. Daarnaast schrijf ik ook over makers die de NRC en Volkskrant niet zien. Ik probeer zoveel mogelijk mee te pakken qua recensies. Uiteindelijk vergt het over elke theatermaker een andere aanpak. Wij als recensent kijken naar de mate van potentie qua ontwikkeling van cabaretiers. Vooral jonge cabaretiers moeten de kans krijgen om zichzelf te ontwikkelen en hun naam op te bouwen.”

Een bijzondere wens